Forever's never seemed so long as when you're not around.

Ik kruip snel onder de warme dekens, dicht tegen Jason aan en laat me opwarmen door zijn warme lichaam. ‘Het is winter Jules, niet echt slim dat je dan in een hotpants slaapt?’ Lacht hij zachtjes. ‘Zegt degene die hier ligt te bevriezen in een boxershort.’ Hij lacht zachtjes en streelt een lokje haar uit mijn gezicht. ‘Heb je geen spijt?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik voel me echt opgelucht, alsof een hele pak last van mijn schouders valt. Alles wat jij en Maika zeiden was waar. Deze relatie zou me gewoon, vroeg of laat, kapot maken. Alle beloftes die hij niet na kwam, al het stelen, daar kan ik niet mee leven. Aden had gelijk dat ik beter verdien. En ik ben blij dat ik het nu heb ingezien. Het zou moeten pijn doen na negen maanden, en oké, het doet pijn als hij ik zie dat hij pijn heeft. Maar ik wil het niet meer. Het is genoeg geweest voor mij.’ Hij knikt en drukt een kus op mijn wang. ‘Mis je hem?’ Hij zucht en alweer vormen tranen in zijn ogen. ‘Geweldig hard.’ Fluistert hij, tranen van medelijden prikken achter mijn ogen. ‘Jason, ik weet dat het nu niet echt goed lijkt. En alles fout lijkt, en alles pijn doet. Maar je mag niet opgeven. Jullie hebben twee geweldige jaren achter de rug, vol geluk. Jullie waren een prachtig koppel en ik denk dat iedereen veel moeite zal hebben om te wennen aan het feit dat jullie niet meer samen zijn nu. Maar het is beter zo, je zei zelf dat je nu beseft dat het niet meer ging de laatste tijd. Geluk kan niet blijven duren. Jullie relatie was echt een sprookje, ik wou dat ik zo’n relatie had, maar aan sprookjes komt ook een einde. En dat is niet altijd een lang en gelukkig einde, maar voor jou komt dat nog. Je bent jong en je hebt tijd om te leven.’ Hij lacht zachtjes en knuffelt me stevig. Ik voel zijn warme tranen op mijn schouder druppen.
Langzaam open ik mijn ogen om te kijken naar de rode ogen van Jason. Hij veegt zijn tranen snel weg als hij ziet dat ik wakker ben. ‘Huilde je?’ Hij schudt zijn hoofd en rolt uit bed. Ik neem zijn pols en kijk hem waarschuwend aan. ‘Ja.’ Zucht hij ‘Laten we spijbelen, een dagje geen school zal je goed doen. En als je morgen op school komt, weet iedereen al wat er is gebeurt tussen jou en Maika. Dan hoef jij het niet meer te zeggen.’ Hij knikt en kruipt weer dicht tegen me aan. Ik neem snel mijn gsm en sms naar Maika dat we niet naar school gaan vandaag, pas dan merk ik dat ik een sms heb van Connor.
Jij zei me ooit, dat je jou liefde voor mij voor altijd zou blijven koesteren. Waar je ook was, altijd zou je van me houden. Waarop ik antwoordde “Juliet, jij bent mijn alles. Zonder jou kan ik me geen leven inbeelden.”. Dat is waar. Julie, ik ben verloren zonder je. Ik heb je nodig. Ik zal nooit begrijpen waarom je besloot het uit te maken. Zo plots. Zonder ook maar enige waarschuwing? Was ik niet goed genoeg? Is er iemand anders in het spel betrokken? Deze vragen zal ik blijven koesteren, tot in mijn graf. Ik wil het antwoord ook helemaal niet weten. Dat zou me te veel pijn doen. Mijn moeder zei altijd, een leugen is beter dan de waarheid, daarom loog ze over de scheiding. Misschien is dit onze scheiding? En wil ik de waarheid ook niet onder ogen zien. Net als mijn vader. Misschien moet ik wel dezelfde keuze maken? Ik weet het niet. Ik had me samen met jou een hele toekomst voor ogen gepland. Ik zag ons verloven, trouwen, samenwonen, kindjes krijgen. Een gelukkig gezin. Maar dat is allemaal verwoest. Dat is niet meer. Is het mijn schuld? Is het de jouwe? Zoveel vragen.
Julie, jij verliet mij. Je liet me achter met een gruwelijke pijn in mijn hart en duizenden vragen. Nu doe ik hetzelfde bij jou. Ik hoop dat je ooit zult begrijpen waarom ik het deed. Maar waarschijnlijk niet. Zoiets doen om een meisje, dat is dom. Maar jij was de vrouw van mijn dromen.
Ja, dit is een lange sms. Maar ik wil het je uitleggen zonder dat het dom overkomt. Julie Taylor, weet gewoon, dat ik altijd van je houden zal. Ik vertrouwde mijn hart aan jou toe, maar je brak het. Tranen en tranen stromen over mijn wangen, ik huil en huil. Ik weet niet meer wat ik nog moet doen. Hij gaat zelfmoord plegen. Ik ken Connor. ‘Wat is er?’ Vraagt Jason geschrokken, ik geef hem mijn gsm. ‘Hi-hij gaat zel-dood.’ Huil ik hevig, geschrokken neemt hij me in zijn armen. ‘ Kleed je aan. We gaan naar Essex.’ Hij lost me uit zijn greep, ik sta moeizaam op maar zak meteen weer door mijn benen. Ik geef om hem en ik wil zeker zijn dood niet op mijn geweten hebben. Jason neemt me stevig in zijn armen en ik hoor Connor’s stem. ‘Connor, liefje, ik hou van je. Jules, mijn voicemail draait! Julie Taylor houdt heel erg veel van haar Connor! Harde waarheid, laat een bericht na of zo. Maar ik bel je toch niet terug!’ Ik huil nu nog harder, hij neemt niet op. Jason trekt me recht en rent meteen naar buiten. Ik weet niet waar we heen gaan. Alles lijkt zo doods. ‘Het is te laat. Tegen de tijd dat we daar raken, is hij al weg!’ Het laatste is amper verstaanbaar vanwege al het gehuil. ‘Ik bel Aid, hij kan ons ophalen in Londen. Dan zijn we er sneller.’
Aid slaat meteen zijn armen om me heen en probeert me te troosten, maar tevergeefs. De tranen stoppen niet met stromen, het voelt aan alsof het te laat is. Plots word ik in een auto gehesen. Warme armen om me heen. ‘Moest ik niet zo ongerust zijn zou ik je een preek geven over het feit dat je niet op school bent Jase.’ Hij zucht. ‘Het is uit met Maika, sinds gister.’ ‘Oh. Het spijt me.’ ‘Het is uit met Julie en Connor, sinds gisteren. En nu wil hij dus zelfmoord plegen, nou, het was best een vage sms. Maar daar kwam het op neer.’