Twelve | Afire love

AFIRE LOVE


Tevreden sla ik mijn notitieboekje dicht, of hij het ooit zou gaan lezen weet ik niet. Soms deed ik het vaker. Schreef ik brieven naar iemand die ik op dat moment iets wou vertellen, maar verzenden deed ik nooit. “Faye!” Ik zie hoe Jasper naar de kant rent en me naar hem toe wenkt. Ik doe het notitieboekje in mijn tas en loop de trappen af naar beneden. Hij gooit zijn keepershandschoenen op de grond. “Liefje,” zegt hij op een plagende manier. Glimlachend loop ik zijn kant op. “Wat wil je?” Hij pakt mijn gezicht vast en geeft me een kusje op mijn neus. Zijn klamme handen laten me een vies gezicht trekken. Ik pak zijn handen van zijn gezicht en laat mijn vingers in de zijne kruisen. Voorzichtig geef ik hem een kus op zijn mond. “Wat wil je?” herhaal ik nog eens. Een tevreden glimlachje verschijnt er zijn zwetende gezicht. “Jou,” fluistert hij in mijn oor. Plagend duw ik hem naar achteren. “Misschien vanavond. Misschien ook niet.” Lachend slaat hij zijn armen om mijn nek om me op die manier tegen hem aan te drukken. Erg comfortabel was het niet met een hekje tussen ons in. “Ik ben blij dat je er bent!” zegt Jasper voordat hij een kus op mijn hoofd drukt. Even bleven we zo staan. De selectie had een korte pauze om straks weer een volle drie uur te trainen. "Wat was je net aan het doen?" vraagt Jasper terwijl hij me los laat en mijn haar achter mijn oor doet. Ik haal mijn schouders op. "Niks bijzonders," "Ik zag je wel druk schijven hoor. Denk maar niet dat ik je niet zie wanneer ik hier bezig ben. Elke seconde houd ik je in de gaten." Lachend schud ik mijn hoofd en steek ik mijn tong uit. "Dat is waarschijnlijk dat ik hier maar een paar dagen ben. Focus je nu maar op de training. Morgen hebben we een dagje voor onszelf." Opnieuw juichte hij stilletjes met zijn armen omhoog. Het waren trekjes die hij vaker deed en het voelde goed om hem dat te zien doen. Je zag dat Jasper hier op z'n plek was. Maar een beetje ontspanning verdiende hij ook wel. "Hé, Cillessen! Kom eens hier!" Het was Michel Vorm die ons moment verstoorde. Jasper rolde met zijn ogen. "Er zijn twee dingen die hij niet kan hendelen," zegt Jasper terwijl hij zijn keepershandschoenen van de grond pakt. "Nou.." vroeg ik verbaasd. "Nooit zou hij beter worden als mij, dus eerste doelman kan hij vergeten." zegt Jasper lachend terwijl hij achter uit loopt richting Michel. "En? Wat is het tweede?" vraag ik terwijl ik me laat leunen op het hekje. Jasper haalt zijn schouders op. "Simpel!" Glimlachend kijk ik hem aan, wachtend op een normaal antwoord. "Hij zou nooit zo'n meisje krijgen als die ik naast me heb staan." Hij knipoogt, draait zich om en rent naar het doel. Lachend schud ik mijn hoofd. Typisch Jasper. 

"Can I lay by your side, next to you. 
And make sure you're alright. 
I'll take care of you 
and I don't want to be here 
if I can't be with you tonight.”

De rest van de middag had Jasper moeten trainen. Ikzelf had wat van het zonnetje genoten. Was een stadje ingegaan dat hier vlakbij lag, puur om de cultuur een beetje op te snuiven. Had wat typische Portugese etenswaren meegenomen en probeerde de raarste drankjes. Ik hield van dit soort dingen om te doen. Nieuwe steden, nieuwe mensen, nieuwe mogelijkheden. Daarom dat Jasper en ik ook ontzettend veel van reizen houden. De tijden die hij thuis was, zaten we de helft van de tijd in het buitenland. En nu, nu zit ik in de lobby van het hotel te wachten tot dat de selectie aan kwam in het hotel. “Hey,” hoor ik achter me. Verbaasd kijk ik om, ik wist dat het Jasper niet was. Het was Klaas Jan die vervolgens tegen over me komt zitten. "He," zeg ik enthousiast wanneer ik hem zie. "Zeg, Maddy en de kids komen.." Even blijkt hij na te moeten denken over wanneer zijn vrouw en kinderen precies komen. "Over morgen! 's Ochtends. Maar dan staan wij alweer op het veld. Zou jij ze kunnen opvangen hier?" Ineens kan hij grote puppy ogen opzetten, waar ik bijna geen 'nee' tegen kàn zeggen. Ik kijk hem glimlachend aan. "Natuurlijk doe ik dat. Kan niet wachten om te zien hoe groot ze zijn geworden!" Sinds Klaas Jan en Maddy naar het buitenland zijn verhuisd zagen we ze amper meer. Jasper had een goede band met Klaas Jan opgebouwd door de jaren heen. Toen ze nog in Nederland woonden gingen Jasper en ik nog wel eens langs en nu ze in Duitsland wonen was dat minimaal. Ineens word er zachtjes aan mijn haren getrokken, dat kan er maar één zijn. "Ik laat je de precieze tijden nog wel weten." zegt Klaas Jan, staat op en loopt met zijn spullen richting de lift. Ik sta op van de stoel en geef Jasper een kus. "Deze dag duurde me te lang,"