The orphan girl hoofdstuk 18

Helena zuchtte terwijl ze haar cape zo dicht mogelijk tegen zich aan trok. Het regende pijpenstelen en een verkleumt gezelschap reed door het bos. Iedereen klaagde en zuchtte en je hoorde nergens een positief woord. Helena hoopte dat dit weer niet de hele reis zou aanhouden want dan zou het eten bederven. Ze keek achterom en zag Gandalf en Bilbo praten. Ze hield haar paard in om op gelijke hoogte te komen.
“Zijn er ook andere Tovenaars?,” Vroeg Bilbo.
“We zijn met vijf. je hebt Gandalf de Witte, twee blauwe tovenaars wiens namen mij ontgaan en dan heb je nog Radagast de Bruine.”
“Is Radagast een machtige tovenaar of is hij meer zoals jij?” Helena had zin om Bilbo een klop te verkopen. Je beledigd niet zomaar een tovenaar!
“Hij is een groot tovenaar op zijn eigen manier.”
Helena voelde de spanning en reed toch maar weer vooruit. Ooit had ze dezelfde vraag gesteld alleen was ze wel zo tactvol geweest om niet meer dan: “Is Radagast een machtige tovenaar?” gezegd.

Na de hele dag kletsnat geregend te zijn stopten ze bij de ruïnes van een boerderij. Terwijl iedereen afsteeg Liepen Gandalf Helena en Thorin het huis binnen.
“Dit huis is nog niet lang geleden verlaten. Deze instorting komt niet door de tijd maar door iets anders, iets groots,” Zei Helena terwijl ze alles in zich opnam.
“Helena heeft gelijk we kunnen beter nog een beetje verder doorgaan. De verborgen vallei is niet ver weg. We kunnen daar overnachten.” Thorin keek Gandalf fronsend aan.
“Oïn, Gloïn maak !een vuur! Fili, Kili zorg voor de paarden! We overnachten hier!,” Riep Thorin. Helena zuchtte terwijl ze zich omdraaide. Met dwergen viel er echt niet te praten! Iets hield haar tegen en ze bleef nog eventjes staan.
“Ik wil niets met elfen te maken hebben! Ik heb er al eentje geaccepteerd en dat is meer dan genoeg.” Kokend van woede liep Helena het kamp uit. Ze had besloten om haar woede af te reageren door wild te schieten. Als ze dan gekalmeerd was had ze nog iets goeds mee.
“Waar ga je heen?,” Riep Bilbo haar achterna. “Een beetje wild schieten!”

Met een Hert over haar schouder maakte Helena aanstalten om terug te keren toen iets haar tegenhield. In de verte zag ze een lichtje en ze rook iets dat ringend in bad moest, erger dan de dwergen en dat betekend wat! Op kousenvoeten sloop ze ernaar toe. Rond een kampvuur zaten drie grote dwergen. In een afgespannen stuk wei zaten twee pony’s en een paard. Tot haar grote schrik herkende ze haar paard onder de drie rijdieren.