Schrijfwestrijd Camaro ~ Opdracht 3

Interstate 90, ook wel bekend als I-90, was de langste snelweg van de hele VS en na een kwartier stelde ik vast dat ik dol was op nachtelijke rondritten.
Overdag reed je op de weg, maar 's nachts reed je erin. Het asfalt was overal, smolt samen met de hemel, werd deel van het donker in de wagen.
Langs de wegkant zegevierden vage vormen en dansende lijnen die voor je fantasie tot leven kwamen zodra je ze er de kans toe schonk. De muziek die speelde, kwam niet langer uit het dashboard, het kwam uit het universum zelf en zweefde overal tussenin. Net als het duister zelf.
Maar ongezellig was het niet – en het voelde zo bekend aan dat het moeilijk werd om te geloven dat de maan ooit nog plaats zou maken voor de zon. Want het weinige dat je zag, zag je echt helemaal. De felgekleurde lampen die bij daglicht onzichtbaar waren, gaven elk snelwegrestaurant een sprookjesachtige gloed. Het slokte je aandacht op en werd een onderdeel van jezelf. Zo in het donker werd het makkelijk om jezelf wijs te maken dat je niet bestond – dat je alleen maar waarnam wat er gebeurde. Als je je armen en benen niet kon zien, had je ze gewoonweg niet. In het donker werden de lijnen tussen hier en daar vaag, zeker als je sneller bewoog dan je je voor kon stellen.
Tijd was een vreemd slijk waar geen impact op te krijgen bleek te zijn.
Maar als je daar zoefde, over de snelweg waar snelheid en tijd en menselijk bestaan leken te verdwijnen, maakte het niet uit. Niets maakte uit.
Alleen de weg als een donkere strook ducttape en het besef dat je ergens naar onderweg bent.
En de mensen aan je zijde, als je het geluk had in goed gezelschap te reizen.
En dat had ik.