[3/6]

[3]
Uit automatisme liep hij meteen naar buiten om een frisse lucht te halen toen de bus stopte. Alleen om erachter te komen dat ze hun tijdelijke bestemming hadden gevonden. Een groot gebouw strekte zich voor hem uit, gigantisch als het eruit zag, en liet hem even ademloos ernaar staren. Maar snel herpakte hij zich weer en liep iets door om de rest de ruimte te geven ook de bus uit te komen.
‘Je bent veels te aardig voor ze.’
Hij gaf een kort, onmerkbaar knikje. Ze had gelijk. Maar met het onaardig doen zou hij niet bereiken wat hij wilde bereiken. Kortaf zijn was genoeg.
Met z’n allen liepen ze het grote gebouw in, de manager voorop en de rest achter hem aan. Een man in de hal wees ze de weg aan en bracht ze naar de aparte ruimte waar ze zich nog op konden frissen.
‘Jongens, jullie hebben zo een interview en gelijk daarna een soundcheck. Geniet maar even van jullie vrije tijd.’ Hun manager, David natuurlijk, verliet hen om nog allerlei andere zaken te regelen in verband met de band die hij begeleidde. Meteen werd de ruimte uitgebreid bezet door de vier bandleden. Tom lag al meteen languit op de bank, Georg met een blikje Redbull in zijn handen op een stoeltje en Gustav zat op de vloer, tikkend op zijn benen met oordopjes in zijn oren. Bill lag niet, zat niet, maar stond. Hij stond in het hoekje van de kamer, afgezonderd van de rest, en keek naar een punt op de grond. Hij had geen zin in interactie, geen zin in beweging of ieder ander activiteit dat te bedenken was. Hij vond het genoeg om geduldig te wachten totdat ze dat interview hadden. Dat moest hij doen. Het hoorde erbij. Hij zou wat verzinnen. Hij wist het.
Nog maar een paar schakels. Stap voor stap zou hij het voor elkaar krijgen. Met dank aan haar. Zonder haar zou hij nog steeds in de onwetendheid verkeren. Hij zou nog steeds alles zonder enig vermoeden geloven. Maar ze kregen hem niet. Geen enkel persoon.
Hij keek zijn medebandleden aan. Hoe ze deden alsof er niets aan de hand was. Hij vertrouwde ze voor geen meter. Hij had ze allemaal door.
‘Tokio Hotel? Komen jullie mee voor het interview?’ Een vrouw klopte op de deur en riep hen vanachter de deur mee te volgen. Een voor een stonden ze op en volgden de vrouw naar een ander kamertje.
‘Jullie kunnen daar plaats nemen,’ zei de vrouw en wees ze de bank aan die achter een klein tafeltje gelegen zat. Ze namen plaats en wachtten geduldig totdat er iemand zou komen. Een klein mannetje kwam de ruimte binnen en nam plaats tegenover de vier jongens. Hij schudde ze één voor één de hand.
‘Hallo, ik ben Jan Meulens. Ik ga jullie vandaag interviewen. Ik hoop dat jullie er zin in hebben,’ lachte de man enthousiast en zette ondertussen zijn recordertje aan. Meteen begon hij zijn vragen te stellen, gericht aan de hele band.
‘Hoe gaat het?’
‘Goed natuurlijk,’ antwoordde Tom met een klein lachje. De rest stemde in met een knikje.
‘Oke, jullie gaan vanavond hier optreden. Zijn jullie al zenuwachtig?’
‘Nog niet, maar dat zal in de loop van de avond wel opspelen.’
‘Meestal zijn we tien minuten van tevoren pas echt zenuwachtig, maar zodra we het podium opgaan, verdwijnt dat allemaal,’ vulde Bill Georg aan, druk gebarend met zijn handen en langzaam knikkend bij elk woordje dat hij uitsprak. Het was uit gewoonte.
‘Vertel me eens over jullie zelf. Hebben jullie een geheim? Of iets wat niemand van jullie weet? Verklap het voor jullie fans.’ De man drong er op door. Hij had zijn verhaal nodig. De jongens keken elkaar even aan. Tom en Georg schoten kort in de lach en Gustav hield zich neutraal. Ze vonden het grappig hoe de man echt verwachtte dat ze hem geheimen uit hun eigen leven zouden vertellen. Geen enkel verstandig mens zou dat doen. Niet aan een journaliste tenminste.
‘We hebben geen geheimen,’ antwoordde Georg dan ook, maar geloofwaardig klonk het natuurlijk niet. Bill zat er maar stilletjes bij. Zijn antwoord werd hem aangepraat.
‘Zeg me na Bill...’
De zoete stem galmde weer door zijn hoofd, onderbak zijn eindeloze gedachten over van alles en niets.
‘Natuurlijk hebben jullie die wel. Ik weet ze nog heel goed.’
‘Natuurlijk hebben jullie die wel. Ik weet ze nog heel goed.’ Verbaasd keken ze hem allemaal aan. Maar hij toonde geen emotie. Hij lachte niet; het was geen grapje.
‘Georg is getrouwd, Gustav gecastreerd en Tom homo.’
‘Georg is getrouwd, Gustav gecastreerd en Tom homo.’ De drie genoemde jongens hadden eerst niet door wat hun medebandlid vertelde. Ze lieten het eerst bezinken. Toen kwamen de ongelovige blikken, de open monden en de opgehaalde wenkbrauwen. Ze waren allemaal te verbijsterd om ook maar één van de leugens te ontkennen.
‘En ik ben een transseksueel.’
‘En ik ben een transseksueel.’ Of het nu de waarheid wel of niet was, kon hem niets schelen. Een slechte naam, kon hem niets schelen. Veroordeling van mensen, kon hem niets schelen.
‘Maar dat is onmogelijk. Je bent een tweeling,’ merkte de man op. Hij dacht hem slim af te zijn, al wilde hij zo de zanger op zijn woord geloven.
‘Niet waar. Allemaal een leugen. Het was maar imago.’ Hij bleef naar haar stem luisteren, antwoordde het antwoord dat zij voor hem verzonnen had om alles net wat geloofwaardiger over te laten komen.
‘Niet waar. Allemaal een leugen. Het was maar imago.’ De jongens leken weer bij hun verstand te komen. Allemaal keken ze hun zanger onderzoekend aan. Of er niet iets mis met hem. Hij zat onzin uit te kramen. Pure onzin. Onzin die zo aan wereld verkocht zou worden. Onzin dat hun levens zwaar zou beschadigen.
‘What the...’ Toms blik week niet van zijn broertje af, maar bleef hem ongelovig aanstaren. Hij kwam niet verder uit zijn woorden. Zijn verstand hield even om met rationeel denken.
‘Je maakt een grap zeker.’ Bill hield wijselijk zijn mond en liet het aan de interviewer over om op te maken of hij grapte of de waarheid sprak. Het zou zijn woord tegen die van de rest zijn. En aangezien die man alleen maar sappig nieuws zocht en het uit zijn mond te horen was, zou het hem niets kunnen schelen als het allemaal gelogen was. Hij had het opgenomen, dus meer bewijs had hij niet nodig.
Bill was tevreden.
De man was tevreden.
En de rest was te verbijsterd om woedend te zijn.