Day 11

Het begon toen ik zwetend boven een wiskundetoets hing. Begrijp me goed, ík heb nooit een magische kracht willen hebben. In al die boeken en films waar mensen speciale krachten hebben moeten ze meestal onder enorm veel stress de wereld redden. Of beschermen tegen één of andere superschurk. Whatever.
      Afijn, ik zat dus een beetje te zweten boven een vreselijk lastige toets toen de lerares zei dat we nog een kwartier hadden. Een kwartíér! Dat ging ik nevernooit redden, dacht ik. Ik wachtte op een wonder - de school die opeens afbrandde of zoiets - terwijl ik probeerde om toch nog iets van mijn toets te redden. Ik hoopte dat het zou lukken.
      Tien minuten later was ik iets rustiger en was mijn toets gedeeltelijk af. Het is niet dat ik niets van wiskunde begrijp, hoor. Tijdens de lessen doe ik alles vlekkeloos, maar tijdens toetsen begin ik altijd te stressen en twijfel ik aan mezelf.
      Ik moest nog maar één opdracht. De finish was al in zicht. Nog maar vijf minuten te gaan.
      Het probleem was dat die docente van mij de laatste opdracht nogal ingewikkeld en lang had gemaakt. Ik schatte dat ik er minstens tien minuten over zou doen. Ik had er nog maar vijf.
      Inmiddels vier. Shit, shit, shit.
      Zo goed en zo kwaad als het ging begon ik aan de opdracht om op z'n minst toch nog een gedeelte af te kunnen krijgen. Kwadratische formules en assenstelsels passeerden de revue. Met een sneltreinvaart ging ik aan het werk.
      Totdat vier minuten later de docente een blik op de klok wierp en in haar handen klapte. 'Tijd is om, mensen, ik kom de toetsen ophalen,' zei ze.
      Ik schreef nog sneller. Alsjeblieft, smeekte ik de klok. Iets meer tijd. Alsjeblieft.
      Toen gebeurde er iets dat het begin werd van de gekte. 'Eh, mevrouw?' zei Flore, het meisje dat twee plaatsen achter me zat. 'We hebben nog vijf minuten.'
      'Onzin,' zei onze docente, om daarna net als ik op de klok te kijken.
      De grote wijzer van de klok was vijf minuten naar achter gegaan, waardoor het vijf voor twaalf was in plaats van twaalf uur. Ik wist zeker dat de grote wijzer net nog loodrecht omhoog stond.
      De docente dacht blijkbaar hetzelfde als ik. Ze fronste. Toen zei ze: 'Leuke grap, hoor. Het is allang twaalf uur.' Ze viste haar smartphone uit haar broekzak en keek erop. Ze fronste nog een keer. 'Je hebt gelijk,' stamelde ze verbaasd.
      Ik spiekte even op het beeldscherm van haar computer. Daar stond ook '11:55'. Ik had nog tijd.
      Zo snel als ik kon schreef ik weer verder. Ik had geen idee hoe het kwam dat de tijd vijf minuten terug was gegaan, maar voor mij was het een voordeel. Uiteindelijk kreeg ik door dit wonder mijn toets af.

In de pauze was het zoals altijd veel te druk. Ik schoot langs een groepje brugklassers om bij mijn vriendengroep te komen en plofte naast Olive neer.
      'Hoe ging je toets?' vroeg die enthousiast.
      'Mwah, zoals altijd,' antwoordde ik terwijl ik mijn lunch tevoorschijn haalde.
      'Weet iemand trouwens hoe laat het is?' vroeg Natasha, die tegenover ons zat.
      'Eens even kijken.' Olive pakte haar mobiel. 'Het is vijf over twaalf.'
      Ik staarde naar haar mobiel. Vijf minuten terug.
      Ik zag hoe de cijfers op haar mobiel terugliepen totdat ze op 12:00 stonden. Hetzelfde gebeurde met de wijzer op Olive's horloge. Ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg.
      'Nee? Het is twaalf uur, hoor,' zei Sophie die naast Natasha zat en ook haar mobiel tevoorschijn had getoverd.
      Olive keek weer op haar mobiel. 'Oh ja, je hebt gelijk.'
      Ik word gek.
      'Laura? Gaat alles wel goed met je?' vroeg Natasha aan me. 'Je ziet nogal bleek.'
      'J-ja alles is goed,' stamelde ik. 'Ik, eh... ik moet even naar de wc. Ben zo terug.' Ik liet mijn lunch liggen en zo snel als ik kon vluchtte ik naar het toilet.

Toen ik in de spiegel keek zag ik er inderdaad bleek uit. Diep ademde ik in en uit. 'Dit is niet echt,' mompelde ik in mezelf. Ik kneep in mijn arm. Het hielp niet.
      Ik haalde mijn mobiel uit mijn zak. 12:01, prijkte er op het scherm. Ik nam de proef op de som.
      Eén uur terug.
      Ik kneep mijn ogen dicht en durfde pas naar een paar seconden weer te kijken.
      11:01. Buiten was het stil, alsof alle leerlingen weer in de lokalen waren.
      Ik liet mijn mobiel vallen. Hij landde onbeschadigd op de grond. Dit kon niet. De tijd was één uur terug gegaan. Dit kon niet. Ik werd gek. Ik wenste dat het weer één over twaalf was.
      Ik zag hoe de cijfers opliepen. 12:01, stond er weer. Trillend stond ik op en liep weer naar mijn vriendinnen.

'Je ziet nog steeds bleek,' merkte Olive op. 'Alles wel oké?'
      Nee, het is helemaal niet 'oké'. 'Alles is goed,' zei ik en ik hoopte dat mijn stem niet al te erg trilde. 'Helemaal prima. Toppie.' Ik nam een hap van mijn boterham. Die was tenminste niét veranderd
      Olive en de rest schonken me nog een wantrouwende blik en gingen weer verder met hun gesprek. Ik bleef de hele pauze stil.

Ik en Olive hadden na de pauze les in hetzelfde lokaal. We stonden te wachten op de docent en ik probeerde mezelf te kalmeren. Ik probeerde te geloven dat er niets gebeurd was.
      'Hallo, dames,' knikte onze Frans docente ons toe. Ze maakte het lokaal voor ons open.
      Ik kon het niet. Ik kon niet vergeten dat de tijd terug ging zonder dat anderen het merkten.
      Het was dom en ik snapte mezelf niet, maar ik besloot het voor de laatste keer weer te proberen. Ik deed mijn ogen dicht.
      Eén dag terug.
      Olive tikte me aan en ik deed mijn ogen weer open. Het klaslokaal was veranderd en stond in toetsopstelling. 'Weet jij welke dag het is? Ik heb geen zin om in mijn agenda te kijken.'
      Precies datzelfde zei ze gisteren ook. Voor me lag een toetsblaadje voor de Franstoets die we gisteren hadden. Gisteren.
      'Gaat het?' vroeg Olive bezorgd.
      'Nee,' zei ik. Dit kon niet. Het moet weer één dag verder zijn.
      Toen ik mijn ogen weer opende was alles weer normaal. Ik was ervan overtuigd dat ik gek werd.

Ik heb nooit een magische kracht gewild. Geloof mij maar.