EPILOOG

(POV Rein)

*een jaar later*


Lachend loop ik met de jongens de studio binnen. Vandaag hebben we een interview voor een tijdschrift en een optreden. Nog steeds kan ik niet geloven wat we allemaal alweer in dit jaar bereikt hebben. Zoveel geweldige optredens en elke blijft om zijn eigen redenen bijzonder. De ene keer omdat het totaal misloopt, je de tekst vergeet of tegen Owen, Nils of Daan op knalt. De andere keer juist omdat er zoveel publiek staat of dat je midden op een festivalterrein staat waar de regen met bakken uit de lucht komt vallen maar wel alle mainiacs daar staan voor jou, met of zonder een paraplu. Elk optreden is anders en dat is het gene wat ik zo erg waardeer aan deze baan. Het is elke keer weer compleet een verassing wanneer we uit het tour busje stappen. Meestal maakt het ook niet uit waar we eruit stappen of het nou Friesland, Belgie of Amsterdam is wij maken er wel wat van met z'n vieren. Ik zou niet weten wat ik zonder de jongens zou moeten. Ze zijn als familie voor me geworden. De fans zeggen dan wel altijd 'Mainiac for ever'. Wij kunnen met even veel trots zeggen 'Mainstreet for ever'.

Glimlachend kijk ik naar de laatste vraag op het blaadje die ik zelf mag invullen. Alleen haar naam doet me al lachen, laat staan hoe het gaat als ik haar stem hoor of als ze bij me is. Iris is dat lichtpuntje op de dag dat ik het even niet zie zitten, degene die mij altijd opvrolijkt op zo'n moment. Ze herinnert mij eraan waar ik het voor doe als er weer eens alleen maar negatieve reacties binnen stromen. Mijn moeder heeft gelijk gehad, zoals ze eigenlijk meestal heeft. Iris en ik moesten de balans vinden. We maken gewoon tijd voor elkaar, ik weet niet of ik nog zonder haar kan. Maar dat maakt me ook niet uit, zolang ik dat nog niet hoef te weten wil ik het ook nog niet weten. Ik schud mijn gedachten weg en kijk weer naar de vraag op het papier voor me 'Jij en Iris zijn nu al langer dan een jaar bij elkaar kun je misschien jullie relatie vanaf het begin tot nu beschrijven?' Ik pak de zwarte pen van het tafeltje en klik hem aan, met een zo sierlijke mogelijk handschrift probeer ik de letters op het papier te krijgen. Wanneer ze er staan kijk ik er nog een keer tevreden naar.

I want to know who she is.
I know who she is.
I like who she is.
Now, next week, next year, for ever.


Ik verlaat de studio en spring weer in het tour busje op weg naar een nieuw avontuur, een nieuwe ervaring met mijn beste vrienden, mijn broertjes.

---

Daar is het officiële einde van dit verhaal. Ik ben van plan nog nieuwe verhalen te schrijven, een mainstreet fanfic. Ik weet nog niet precies wanneer ik hiermee begin. Verder ben ik van plan een thriller te schrijven die niet over mainstreet gaat. Mijn soort van droom is om ooit een echt boek te gaan schrijven en daarvoor wil ik dan ook veel voor gaan oefenen met die verhalen, ik vind mezelf eigenlijk nog niet goed genoeg schrijven en wil dit graag verbeteren. Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen van dit verhaal, jullie lieve reacties en de kudo(s)die jullie hebben gegeven. Ik heb met veel plezier aan dit verhaal geschreven en dat kwam allemaal door jullie positieve reacties. Ik hoop jullie terug te zien bij mijn andere boeken, waar ik aan begin als ik tijd heb. Misschien is het makkelijk als ik dat hier even vermeld? Wel wil ik dan eerst een voorraad hoofdstukken hebben en die dan om de dag ofzo uploaden zodat het makkelijker te lezen valt. I love you all! X Iris