The Story of Moon deel 38

Moon deel 38.

Moon -

Het voelde alsof er iets brak, een ding dat brak op de plaats waar mijn hart ooit gezeten had. Opeens kreeg ik een steek in mijn buik, de blonde jongeman had me in mijn buik geschopt. Ik zakte neer op de grond en kreeg geen lucht meer. Ik maaide met mijn armen om me heen, maar te vergeefs, de drie vampieren kwamen op me af en schopten en sloegen me. Toen kreeg ik de fatale klap. Ik hoeste en hoeste, proberend lucht binnen te krijgen, maar het enige wat uit mijn mond droop, was bloed. " Aron. " fluisterde ik, met mijn ene arm naar hem uitstekend, en mijn andere om mijn middel heen geslagen. Ik zag dat het meisje me fel aankeek, en Aron maar vast bleef houden. Mijn ogen zakte langzaam dicht toen ik allemaal sterretjes begon te zien. Toen ik ze weer open deed, was ik in een lange donkere tunnel. Op de wand groeiden bloemen, die verschillend gekleurd waren. De tunnel was lang, en aan het uiteinde was een groot fel licht. Ik zweefde naar een spiegel, dat ik verder op aan de wand zag hangen. Ik besloot erin te kijken. In de spiegel was allang niet meer gekeken, besefte ik. Er zat allemaal stof op, waardoor de spiegel heel oud leek, ik veegde het weg met mijn arm, waardoor de met goud omrande spiegel, gloednieuw leek, ik staarde naar het wezen tegenover me. Ik had een lange zijde japon aan, dat wit gekleurd was. Mijn donkere haren golfden over mijn rug. Een oor was zichtbaar, door een roos dat mijn haarplukje op zijn plaats hield. Ik zag er niets eens zo verschrikkelijk uit. " Waar ben ik " vroeg ik mezelf hardop af. " Moon, je bent in dé gang." zei een stem die ik uit duizende herkende, mijn vader. " Papa.. " fluisterde ik. Ik keek om me heen, maar ik zag niemand. " Papa waar ben je?" de tranen stroomden n over mijn wangen. " Papa.." " Ik ben bij je Moon, rustig maar. " ik zag een lichtflits, en toen stond mijn vader tegenover me. Ik huilde en wilde hem omhelzen, maar ik greep doorhem heen. " Moon, het is nog niet de tijd voor je, om te gaan " " Waarom ben ik dan hier Papa? " vroeg ik. " Je bent zwaar gewond " hij aaide over mijn wang, heel lichtjes. Ik dacht dat als ik hem niet aan kon raken, dat het andersom ook zo was, maar dat was niet zo. " Ga terug naar aarde Moon, je hebt hier niets te zoeken" zei mijn vader nu een tikkeltje boos. " Vecht!" riep hij. " Ik wil bij jou blijven. " zei ik rustig . " Aron heeft je nodig, hij houd van je. Je moeder heeft je ook nodig Moon, wat moet ze zonder haar enige dochter? Ga terug!" " Papa, hoe weet je het van Aron?" " Nu kan je me zien, maar in het echte leven niet. Ik ben altijd bij jou en je moeder geweest." zei hij, en ik zag dat hij betraande ogen had. Ik moest het hem vragen.. " Weet je ook - ik slikte - wat ik ben? " hij knikte en keek peinzend. Hij trok de mouw van zijn gewaad op en liet een klein tekentje zien, het leek op een grotere moedervlek dan normaal, verder leek het op een maan, met een vleermuis erin. " Dus dit was mijn lot?Mijn lot, om eerst wolf en daarna nog eens half vampier te worden?" vroeg ik. Nog helemaal niet begrijpend wat mijn vader was. " Hij knikte. " Wist mama het? " " Nee, ik kon het haar nooit vertellen " " MAAR DAN BEN JIJ OOK EEN HALF VAMPIER, WEERWOLF" schreeuwde ik, toen ik het eindelijk door had. Hij knikte. " Aron is het ook. " hij fronsde. " WAT?!" schreeuwde ik. "Nee, nee, nee. Aron is vampier, ook houdt hij niet van me, hij heeft toch een ander meisje." zei ik terwijl de tranen weer over mijn wangen stroomden. Ik keek woest naar beneden. " Dat is zijn zus." zei hij kalm "Maar meer kan ik je niet vertellen. Je moet nu terug voor het te laat is." " Te laat voor wat? " " Voor dat je gaat! Snel je vervaagt al!" riep hij. Hij was duidelijk gestrest. Ik schudde mijn hoofd met een glimlach. Ik keek naar beneden, en zag nog vaag mijn voeten, ik besloot, dat het tijd was om weg te gaan. Het was heel raar, ik voelde opeens iets nats op mijn gezicht, alsof het regende, maar dat was niet zo, want voor de rest, was ik droog. Hij nam mijn gezicht in zijn handen. " Ik houd van je lieverd, ga nu terug, vecht voor je leven." Ik luisterde en draaide me om, en begon zo hard ik kon de duisternis in te rennen. Ik keek nog een keer achterom maar hij was weg..

Aron. -

Ik trok mezelf uit mijn zus haar greep en draaide me om. Ik schrok me dood, Moon lag bloedend op de grond. Ze was duidelijk bewusteloos. " STOP STOP STOP STOP " schreeuwde ik, en greep met mijn handen in mijn haar van paniek. "DAT IS MOON!" ik rende naar haar toe en tilde haar op. Ik rende met haar weg naar een meertje, ik zag daar een rots en ik legde haar neer.Niks kon me meer schelen, de groep van Mattheus plus mijn zus, kon me gestolen worden, ik zou ze nooit meer aankijken. Ik keek weer naar Moon, en er schoot me iets te binnen. Ik wist dat vampieren niet zomaar dood konden gaan. Maar Moon, was een wolfpire. Dat was iets anders. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik veegde haar bebloede haar uit haar gezicht en stopte het achter haar oor. Ik had haar zo gemist, dat ik een beetje begon te lachen. Wat natuurlijk niet bij deze situatie paste. Opeens begon ze heel hard te huilen. Ik verstond iets wat leek op "Papa.. Papa.. Papa.. Ik wil bij jou blijven. Aron ook.. Te laat voor wat?" de rest verstond ik niet. Opeens begon ik te huilen, iets wat ik nooit had gedaan. Al mijn tranen drupte op Moons gezicht. " Mijn Moon, mijn arme Moon. Blijf bij me alsjeblieft" snikte ik. Ik legde mijn hoofd op haar borst, en probeerde te kalmeren maar dat lukte niet.Opeens voelde ik een hand in mijn haar, toen ik omhoog keek, keken lieve vertrouwde bruine ogen me verdrietig aan..