-035-

(POV Iris)

Voorzichtig knik ik ja. Reins gezicht wordt lijk bleek, zijn ogen slaat hij neer en met zijn linkerhand krabt hij in zijn nek. 'Waarom'? Komt er moeilijk bij hem uit. 'Hou je niet meer van me'? Ik slik de brok in mijn keel weg die was ontstaan. 'Nee dat is het niet, onze levens zijn alleen compleet anders. Zo erg zelfs dat we niet eens tijd hebben voor de elkaar'. Rein kijkt schuldig naar beneden 'Het spijt me'. Ik schud gelijk me hoofd 'je hoeft je niet schuldig te voelen, het ligt aan mij. Het spijt mij, ik had nooit naar de Starbucks moeten gaan'. Opeens lijkt Rein door te hebben dat daar de ruzie mee begon en enige hoop zie ik weer terug komen in zijn ogen. 'Kun je me nog uitleggen waarom je met die jongen daar zat'? Komt er hakkelend uit Reins mond. 'Ik deed samen met hem dat geschiedenis project, hij kon alleen niet werken zonder Starbucks te hebben gehad dus gingen we daar eerst heen. Toen we daar waren kwam jij binnen en de rest weet je zelf denk ik nog wel. Er komt een grijns op Reins gezicht die ik niet goed kan thuis brengen. Zijn hand legt hij op mijn wang waarna hij zijn lippen op die van mij plant en me begint te kussen. Even ben ik verbaasd om zijn onverwachte actie maar uiteindelijk besluit ik hem toch terug te kussen. 'Sorry dat ik boos werd' fluistert hij in mijn oor wanneer hij de kus heeft gestopt. Ik glimlach en kijk terug naar de grond die ik opeens veel interessanter vind. 'Ik weet dat onze levens compleet verschillend zijn alleen dat is toch juist leuk, zo maken we beide totaal iets anders mee wanneer we bij elkaar zijn. Voordat ik om een reden van niets boos werd lukte het ons toch ook? Waarom nu dan niet'? Ik haal mijn schouders op maar besef dat Rein groot gelijk heeft, voor deze week ging alles prima tussen ons. Rein kruist zijn handen om die van mij 'laten we deze week gewoon vergeten en weer verder gaan waar we vorige week waren gebleven'. 'Wat nou als we weer geen tijd hebben'? vraag ik bang. 'Die maken we dan gewoon, ik kan heus wel een keertje niet naar hockey of zangles'. Verschrikt kijk ik omhoog 'Rein kom op iedereen weet dat jij die zangles nodig hebt'. Beledigd kijkt Rein me aan 'Ohw gaan we het zo spelen'. Zijn handen gaan naar mijn buik waar hij me begint te kietelen. 'Rein stop' lach ik. 'Op één voorwaarde' Ik trek mijn wenkbrauwen op 'en dat is'? 'We vergeten deze week en beginnen opnieuw'. Ik knik waarna Rein me in zijn armen neemt. 'Ik heb onze knuffels echt gemist' grinnikt Rein zachtjes. De deur naast ons vliegt opnieuw open en Rein staat al bijna in de houding om weer iets van de plank af te halen als hij erachter komt dat een lachende Owen en Nils in de deuropening staan. 'We dachten laten we even kijken of het alweer goed is' grijnst Nils. Een stralende Rein kijkt Nils aan 'Tuurlijk wij hebben onze ups en downs maar die overleven we wel, als twee mensen echt bij elkaar horen vinden die hun weg wel'.

Ik zit bij Rein op schoot in hun kleedkamer terwijl Rein door mijn haar streelt. 'Beloof alsjeblieft dat jullie niet nog eens ruzie maken' Reins moeder kijkt ons streng aan. Vragend kijk ik terug waarna zij begint te vertellen 'hij was zich zelf niet, sliep weinig en concentreerde zich nog maar nauwelijks op school of Mainstreet'. Lachend kijk ik Rein aan die blozend naar zijn moeder kijkt 'Mam please'. 'Nee eerst beloven'. Daan ligt inmiddels languit op de bank van het lachen. 'Oke we beloven het, toch Iris'? 'Ja'.

'Mainiacs, welcome to the maintour' galmt de de speaker over de zaal. Rein werpt me snel nog een glimlach toe waarna ze in een cirkeltje gaan staan. Nils houdt een korte preek daarna houden ze alle vier hun handen op en roepen ze 'Mainstreet' uit. De speaker blijft inmiddels ook door praten 'Are you ready? Raise your Noise' De meiden in de zaal beginnen nog harder te gillen dan dat ze net al deden. 'Now get you into stage'. In een rijtje staan de jongens klaar om het podium op te gaan. Een vrouw met blond haar praat Owen even moet in waarna ze hem het podium op drukt. 'Owen' galmt gelijk door de speakers. De vrouw herhaalt haar handeling bij de andere jongens en al snel klinkt 'Rein' waarna 'Nils' komt en als laatste 'Daan'. Glimlachend kijk ik achter de schermen toe hoe Owen de eerste tonen zingt van 'Hell's a lot like love. Duizenden gillende meisje staan klaar om alles vast te leggen op hun mobieltje en het concert van hun leven te hebben. Opeens komen de woorden van de jongens in me op die ze vaak zeggen tijdens interviews 'Blijf geloven in je dromen'. Nog geen half jaar geleden was ik ook een van die meisjes geweest en moet je kijken waar ik nu sta. Ze hebben gelijk zolang je maar hard en lang genoeg blijft geloven in je dromen is de kans groot dat ze op een dag uitkomen.