004

Ik had een plekje bij het raam uitgezocht en staarde zenuwachtig uit het raam. Ik kon vanuit mijn oogpunt de boyband nét niet zien lopen, maar ik wist dat ze steeds dichterbij kwamen. Ik had gehoopt dat ik Lucas, mijn moeder en mijn vader nog had kunnen uitzwaaien maar dat was onmogelijk door de gigantische menigte. Het vliegtuig raakte steeds voller maar One Direction was nog niet ingestapt. Ik keek weer uit het raampje en zag dat ze waarschijnlijk handtekeningen aan het uitdelen waren. Op een of andere manier ging niemand naast me zitten en ik begon me af te vragen wat er mis met me was. Buiten begon de menigte een liedje te zingen. Ik had absoluut geen idee wat ze zongen, ik kon alleen de woorden 'Midnight memories' opvangen. Joyce had het vast geweten. Joyce! Flitste door me heen. Ik moest haar onmiddellijk bellen. Ik pakte mijn telefoon en zag dat ik vijf gemiste oproepen had, allemaal van Joyce. Ik belde haar terug en vrijwel meteen nam ze op.

'Oh mijn god ik space hem hélemaal,' gilde ze.
'Joyce ik zit in het fu-cking zelfde vliegtuig als fu-cking One Direction,' piepte ik. Toen ik het hardop zei besefte ik het me pas echt. Dit kon niet eens waar zijn. Dit moest een droom of een of andere grap zijn. Zoiets gebeurde niet in het echt.
'Hannah, ze gaan bijna naar binnen,' hyperventileerde Joyce.
'Wacht Joyce,' zei ik. 'Hoe weet jij dat?'
'Livestream!' riep ze. 'ZE LOPEN NU HET TRAPJE OP,' gilde ze. Ik hield de telefoon een paar centimeter naar achter en keek over de stoelen heen naar de ingang. Ik zag een vrij breed uitziende man in een zwart pak.
'Volgensmij zie ik een bodyguard,' siste ik.
'Hannah ze zijn binnen ik hou het niet meer,' riep Joyce hysterisch. En toen zag ik een lange jongen met een rode bandana en krullend haar.
'Ik zie iemand,' fluisterde ik.
'Wie zie je!' gilde ze enthousiast.
'Weet ik niet,' fluisterde ik weer. 'Hij heeft krullend haar en een bandana en hij is best wel sexy.'
'Harry,' huilde Joyce. Achter de jongen die blijkbaar Harry was verschenen nog 4 andere jongens van dezelfde leeftijd.
'Ik moet ophangen, ze komen dichterbij,' siste ik.
'Doei,' wist Joyce met moeite uit te brengen.
'Doei!' zei ik. Ik beëindigde het gesprek en stopte mijn telefoon in mijn broekzak.

Ik probeerde nonchalant uit het raam te kijken maar keek toch steeds vanuit mijn ooghoeken naar de jongens. De bodyguard was druk in gesprek met de stewardess. Toen de stewardess mijn kant op wees keek ik snel weer naar buiten. Mijn oren waren gewend geraakt aan het gegil. De meisjes stonden er nog steeds, maar werden door een groot aantal bodyguards naar achter geleid. Één meisje was op het wiel aan het klimmen en klemde zich stevig vast aan het rubber. Dat was eigenlijk hetzelfde als een zelfmoordactie. Een bodyguard kwam naar haar toe en greep haar vast bij haar benen. Hysterisch trapte ze om zich heen. Ik grinnikte zachtjes.
'Ehm pardon?' zei een stem vlak naast me. Geschrokken draaide ik me om en zag dat de bodyguard en de vijf jongens van One Direction vlak naast me stonden. 'Heeft u er een probleem mee als deze drie heren naast u komen zitten?' vroeg de bodyguard. Een beetje geschrokken probeerde ik een antwoord te zoeken. 'Uh ja,' stotterde ik. 'Ik bedoel nee. Sorry, ik bedoelde nee.' Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. De enige blonde van de vijf jongens grinnikte. 'Erg fijn, dankuwel,' zei de man met een glimlach. De blonde jongen, een jongen met zwart haar en oorbellen en de jongen die Harry heette werden door de bodyguard in mijn richting geduwt. 'Mag ik alsjeblieft bij Louis zitten?' vroeg Harry met een pruillip. De bodyguard keek hem waarschuwend aan. 'Laat maar,' mompelde Harry. De blonde jongen ging naast mij zitten, daarnaast de jongen met het zwarte haar en bij het gangpad zat Harry. Ik hoorde mijn telefoon rinkelen en pakte hem uit mijn broekzak. Het was Joyce. De drie jongens die naast me zaten keken me allemaal verwachtingsvol aan, dus ik besloot hem op te nemen. 'HALLO HANNAH, HEB JE ZE NOG GEZIEN, WAAR ZITTEN ZE PRECIES?' Joyce stem galmde door het vliegtuig. Ik kon wel door de grond zakken. Hij stond op luidspreker. Met een rood hoofd drukte ik de luidspreker uit. 'Hey Joyce,' zei ik zuchtend. De blonde jongen tikte op mijn schouder. Ik keek verbaasd opzij. 'Geef mij maar,' glimlachte hij. Ik moest toegeven dat zijn stem extreem schattig was. Ik overhandigde hem mijn telefoon. 'Hannah, waar ben je!?' hoorde ik. 'Hey! Je spreekt niet meer met Hannah, je spreekt met Niall. Hannah zit naast me,' zei de jongen die blijkbaar Niall heette. Er was een lange stilte aan de andere kant van de telefoon. 'Niall, ik hou zoveel van je,' hoorde ik Joyce zeggen. 'Ik hou ook van jou Joyce,' zei hij.

Ze praatten nog een poosje, daarna gaf Niall de telefoon aan mij. 'Hannah, dit is de beste dag van mijn leven,' hoorde ik Joyce zeggen. Daarna hoorde ik een gil en had ze opgehangen. Ik stopte mijn telefoon weer in mijn zak, en er werd omgeroepen dat we op gingen stijgen.
'Heb je ooit eerder gevlogen?' vroeg Niall. Ik schrok ervan dat hij tegen me praatte en kon niet uit mijn woorden komen. 'Uh nee,' zei ik. Het klonk ontzettend dom. 'En jij?' vroeg ik. 'Ja natuurlijk,' lachte Niall. 'Oh ja,' zei ik. Ik kon mezelf echt, echt, echt door mijn kop schieten. 'Wat doet zo'n mooi jong meisje als jij alleen in een vlucht naar Perth?' vroeg de jongen die naast Niall zat. Mooi, zei hij. Een jongen van One Direction noemde me mooi. Ik denk dat ik zojuist had meegemaakt waar miljoenen meisjes van dromen. 'Niet flirten in net vliegtuig Zayn,' zei Niall terwijl hij de jongen porde. 'Als ik een mooie jonge dame zie laat ik me niet tegenhouden door het feit dat we in een vliegtuig zitten,' zei Zayn. 'Maar krijg ik nog een antwoord?' vroeg hij aan me. Oh ja. 'Ik ga een jaar bij mijn tante in Perth wonen,' zei ik verlegen. Zayn knikte en ik zag dat zijn ogen over mijn lichaam gleden. Ik geloof niet dat ik me ooit ongemakkelijker had gevoeld. Opeens voelde ik de grond onder ons bewegen. We gingen steeds sneller en sneller, en toen vlogen we.