Day 1O

De auto's flitsten langs de ramen van de limousine waar ik inzat. Vroeger had ik het altijd grappig gevonden om gekke bekken te trekken naar passerende autobestuurders, maar nu was ik zo zenuwachtig dat ik daar geen zin in had.
      De chauffeur nam een afslag zodat we van de snelweg afreden. Na nog een paar bochten en stoplichten kwam het gebouw eindelijk tevoorschijn. Het was bijna zover. Mijn eerste concert.
      Ik wist niet dat ik zenuwachtig en opgewonden tegelijkertijd kon zijn. Toen de limo op een parkeerplaats parkeerde en de deur openging vraten de zenuwen me bijna op. Waarom deed ik dit?
      Een man, mijn manager, glimlachte breed toen ik uitstapte. 'Starlight! Daar ben je eindelijk.'
      Ik glimlachte terug. Starlight was mijn artiestennaam. Eigenlijk was mijn naam Annabelle, maar dat vond ik zo lelijk dat ik voor Starlight koos. Inmiddels was ik met die naam wereldberoemd geworden. En dat kwam allemaal door een filmpje op YouTube.
      Mijn manager dirigeerde me naar de ingang van het concertgebouw. Binnen was het een enorme drukte. Meteen werd ik in een stoel gedrukt. Een meisje van niet heel veel ouder dan ik pakte een borstel en ging achter me staan. 'Eens kijken, Ann, wat zal ik nu eens met je haar doen?' Via de spiegel glimlachte ze naar me.
      Nu pas herkende ik haar, ook al was de eerste keer dat we kennis maakten vorige week. 'Doe maar wat, Lucy,' zei ik tegen haar. 'Voor wie zijn die teddyberen, trouwens?'
      'Voor jou,' antwoordde Lucy afwezig terwijl ze mijn roodgeverfde haar borstelde. 'Je fans hebben ze gebracht. Ze noemden zichzelf 'Little Stars', geloof ik.'
      Ik zag hoe ze behendig kleine vlechtjes in mijn haar maakte en die met een klip samendeed. De rest van mijn haar liet ze los hangen. Ik nam een slok van het kopje dat iemand voor me had neergezet. Het was muntthee en de smaak maakte me iets minder zenuwachtig.
      Ik had fans. Het was zo onwerkelijk en raar dat ik het amper kon geloven. Een half jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik zover zou komen. Maar ja, dat meisje van een halfjaar geleden is er niet meer.
      Lucy wenste me succes en liep weg. In plaats van haar kwam Emma, mijn hyperactieve visagiste. Terwijl ze me opmaakte begon ze enthousiast te vertellen over de overvolle zaal en hoe trots ze wel niet op me was. Ze deed of ik minstens zo belangrijk was als de minister-president. Dat deden wel meerdere mensen, maar ik was nog steeds een normaal meisje en ik vond het onnodig.
      Juliette, mijn kleermaakster, kwam aanlopen. 'We hebben een probleem,' zei ze. 'De rits van je jurk is gedeeltelijk kapot gegaan en ik heb geen tijd meer om het te repareren.'
      Emma was klaar met mijn make-up en ik stond op. 'Hoe groot is de schade?' vroeg ik.
      Ze liet me de jurk zien. De rits was vanaf de hals tot halverwege de rug open en kon niet meer gemakkelijk dicht. Ik frunnikte eraan en de rits ging mee om na een paar centimeter weer vast te lopen. 'Heb je veiligheidsspelden?'
      'Ja, maar die kunnen niet door de stof heen, daar is het te stevig voor.' Ze had gelijk. Het lijfje van de jurk was van een soort nepleer gemaakt. Verder zaten er ook nog studs op. De rok was van een soort zijde.
      Ik zag Lucas, de broer van Lucy die hier ook werkt, voorbij lopen. Hij zat bij de apparaten en moest ervoor zorgen dat de lichten en het geluid wel werkten. 'Lucas! Heb jij niet een boor voor ons of zo?'
      'Ik heb geen tijd! Er is iets mis met de luidsprekers, ben zo weer terug.' Hij verdween weer.
      'Heb je niet iets anders voor me?' vroeg ik.
      Juliette schudde haar hoofd. 'Niet iets dat ik meteen paraat kan stellen.'
      Ik beet op mijn lip. Mijn eerste concert en het ging nu al fout.
      Lucas kwam weer aanlopen en we lieten hem het probleem zien. 'Juist,' zei hij. We hadden nog maar 10 minuten. Vertwijfelend keek hij naar de jurk en de paar spijkers die hij in zijn hand had. Opeens klaarde zijn blik op. 'Geef me een paar minuten,' zei hij.
      Een paar minuten later had hij van een spijker, een bloemenversiering en een veiligheidsspel een klip gevormd. Ik had de jurk inmiddels aan en hij bevestigde de klip op mijn rug, zodat de rits werd dichtgehouden en werd bedekt door een grijze bloem.
      Gelukkig was hij net op tijd klaar. Ik moest het podium op. Door de drukte was ik mijn zenuwen vergeten. Ik kon dit en ik zou er wat van maken ook.