043 Eleanor

Even kijk ik op, ik lig niet alleen in bed. Nadat ik Thorin heb proberen troosten, heb ik hem terug naar binnen gevraagd en zijn we op het bed gaan liggen. Heel de tijd heb ik Thorin knuffelend in mijn armen gehouden en zo ben ik ook weer wakker geworden. Zijn hoofd rustend ter hoogte van mijn boezem, terwijl hij rustig ligt te slapen. Jaja, hij kan schattig slapen, maar wat ga je nu doen? Was je hem geen uitleg verschuldigd?
'Inderdaad ja, maar hoe ga ik hem uitleggen dat jij er bent zonder dat hij me voor gek verklaard?' fluister ik. Mijn blik is gericht naar Thorin, kijkend dat hij niet gewekt wordt door mijn stem. Wat ga je hem anders vertellen? Natuurlijk heeft hij daar wel een punt, ik kan nu niet gaan liegen tegen Thorin en het verder uitstellen kan ik ook niet maken. Het plots wakker worden van Thorin, haalt me uit mijn gedachten en lief kijk ik hem aan, terwijl hij in zijn ogen wrijft.
'Goedemorgen.' begroet ik hem en vervolgens druk ik mijn lippen zacht op de zijne. Zijn ene hand legt hij zacht tegen mijn wang, zijn andere hand legt hij om mijn midden en drukt me zachtjes tegen hem aan. Als ik mijn lippen van de zijne haal, kijkt hij me glimlachend aan.
'Gaan we dit elke morgen doen? Zo word ik graag wakker.' zegt hij met een hese stem. Hij laat het zo schattig overkomen, waardoor ik breed glimlach.
'Graag, ik zou niets liever willen.' zeg ik zacht. Met zijn hand begeleidt hij mijn hoofd dichterbij de zijne en kust hij me terug. Mijn buik kriebelt als een gek, mijn wangen voel ik rood kleuren en mijn hoofd voelt licht aan. Veel te snel naar mijn zin, onderbreekt hij de kus en even moeten we beiden op adem komen.
'Euhm.. Er is iets dat ik moet zeggen.' zeg ik aarzelend, maar Thorin legt zijn vinger op mijn lippen.
'Niet nu, laten we even zorgeloos van het moment genieten. Bijpraten kunnen we straks ook nog.' zegt hij zacht, nu is zijn stem al wat beter. Ik knik, als teken dat ik het een goed idee vind. Mijn hoofd leg ik neer op zijn borstkas, die ontbloot is doordat hij gisteren zichzelf van zijn jas en hemd had ontdaan. De warmte van zijn lichaam voelt heerlijk aan en met mijn ene hand wrijf ik zacht over het niet bedekte deel van zijn borstkas.
'Ik hou van je.' ontsnapt er uit mijn mond. Thorin drukt een kus op mijn hoofd, waarna zijn hand zacht door mijn haren heen gaan.
'En ik van jou.' zegt hij terug.

Na een hele tijd in bed te hebben gelegen, staan we op en doet Thorin zijn bovenkledij terug aan.
'Kom, laten we even naar buiten gaan. Dan kun je me vertellen wat je daarstraks wou zeggen.' zegt hij, terwijl hij mijn hand vast neemt. Samen stappen we naar buiten toe, terwijl ik nadenk over mijn woorden.
'Ik ... Het is moeilijk om erover te vertellen, ik weet niet wat je ervan zult vinden.' begin ik. Ik kijk voor me uit, aangezien ik schrik heb voor Thorin zijn reactie.
'Die dag dat ik zomaar weg liep van je en zo schreeuwde, kwam omdat ik die stem weer hoorde. Sinds die vloek weg is, hoor ik die regelmatig. In het begin vooral als ik getransformeerd was, maar het is er nog steeds.' vertel ik, mijn ogen nog steeds naar voren gericht. Thorin houdt mijn hand nog steeds op dezelfde manier vast, maar toch durf ik hem door een of andere reden niet aan te kijken. Dat heten ze beschaamd zijn. Ik wist niet dat ik zo erg was. De stem in mijn hoofd maakt dat ik me erger.
'Doe niet zo, je begrijpt best wat ik bedoel, Daimon. Laat me het eerst allemaal uitleggen.' zeg ik, terwijl ik vecht tegen mijn opkomende tranen. Ik voel gewoon Thorin zijn blik op me branden, alsof hij niet begrijpt tegen wie ik praat. 'Nee ik begrijp niet wat je bedoelt, anders zou je hem gewoon over mij kunnen vertellen zonder weg te moeten kijken.' Tegelijkertijd hoor ik dat Thorin tegen me praat.
'Wie is Daimon, Eleanor? Waarom erger je jou zo?' vraagt hij me. Ik maak mijn hand los uit de zijne en doe mijn handen voor mijn ogen.
'Laat het ophouden, laat het stoppen.' fluister ik, als Daimon zijn zin opnieuw herhaald. Mijn hoofd begint te duizelen en ik laat me op mijn knieën zakken op de grond. Waar ik dacht dat Thorin me zou laten zitten en misschien me wel zou achterlaten, dacht ik fout. Hij knielt naast me neer en neemt me in een omhelzing zonder iets te zeggen. Mijn hoofd leunt tegen zijn borstkas aan, terwijl zijn handen sussend over mijn rug wrijven. Mijn tranen kan ik niet meer bedwingen en lopen een voor een van mijn wangen af.
'Het komt in orde.' fluistert Thorin me toe. 'Stel je zo niet aan.'
'Ik denk het niet.' fluister ik moedeloos. Ik probeer me groot en sterk te houden, maar het is zo moeilijk. Ik probeer me enkel op Thorin te richten, aangezien hij bij me blijft wat er ook is. Het wenen begint te minderen en hoe meer ik aan Thorin denk, hoe sterker ik me begin de voelen. Alsof onze liefde me weer oppept en me sterker maakt. Ik kijk op naar Thorin, die me zowel bezorgd als liefdevol aan kijkt.
'Is het al beter?' vraagt hij me en ik knik.
'Ja, het is al beter. Daimon ... Daimon is diegene die ik steeds hoor in mijn hoofd. Hij blijkt mijn tegenbeeld te zijn, een van de vloeken die een huidwisselaar met zich meedraagt. Ik weet niet hoe mijn moeder dat deed, maar zij leek er geen last van te hebben.' vertel ik Thorin. 'Ik ben nu NOG geen last, geloof mij.' Ik probeer de stem te negeren, wat mij maar net lukt.
'Weet je vader daar niets voor?' vraagt Thorin me. Misschien wel, als mijn moeder daarvoor iets heeft gedaan zal hij het ook wel weten.
'Morgen ga ik er heen, ik hoop dat hij me kan helpen.' zeg ik hem en Thorin knikt naar me.
'En ik ga met je mee.' zegt hij vastberaden.