The pain that filled your eyes.

‘ But soft! What light through yonder window breaks?
It is the East, and Juliet is the sun!
Arise, fair sun, and kill the envious moon,
who is already sick and pale with grief
That thou her maid art far more fair than she.’ Lees ik luid op, nadat ik de laatste zin zeg begint Mr. MacCrown te klappen. Ik kijk op en glimlach lief. Ik kijk om me heen en zie dat Jason en Maika ver uit elkaar zitten. Jason tekent afwezig op zijn kladblok en Maika astaard uit het raam. Het is best pijnlijk om zo’n mooi koppel, zoveel pijn te zien lijden. Ik zou ze zo graag helpen, maar het is een verloren zaak. Ze zijn beter uit elkaar. Maar het zal ze beide kapot maken.
Als de bel eindelijk gaat stop ik snel mijn spullen in mijn tas, zo snel ik kan ren ik het lokaal uit en naar mijn lokker. Onderweg grijpt Maika mijn pols. Ik glimlach lief. ‘Ik denk dat ik het moet doen. Vandaag.’ Ik kijk hem geschrokken aan en open mijn locker. ‘Is dat wel een goed idee? Vandaag al? Is het geen overhaaste beslissing?’ Hij schudt zijn hoofd. ‘We zijn Juniors, ik wil een leven lijden. En hij doet nu ook al afstandelijk, het is gewoon beter zo.’ Ik zucht en knik. ‘Jij vindt het precies erger?’ Ik schud mijn hoofd en knuffel hem, daarna neem ik alle boeken die ik nodig heb voor mijn huiswerk en stop ze in mijn tas. ‘Ik denk gewoon… Ik weet het niet.’ Hij glimlacht. ‘Maar… Wil je alsjeblieft mee? Ik durf echt niet alleen.’ Ik zucht en knik. Oké, het is laf van Maika dat hij me meevraagt. Maar ik snap hem, het zal ze beide veel pijn doen. En ik moet er gewoon zijn voor hem. ‘Ik zou je niet alleen durven laten, ik ben er voor je Mike.’ Hij knikt en knuffelt me stevig, daarna wandel ik samen met hem naar zijn eigen locker. ‘Maar… Jij zei dat niks voor altijd duurt, dus? Jij en Con ook niet?’ Ik knik en glimlach flauw. ‘We hebben al veel momenten gehad dat het echt niet meer ging, ik vraag me af wanneer we uit elkaar gaan. Het is een dom ding om te zeggen. Maar het is gewoon zo.’ Hij knikt en geeft me een sympathieke blik. ‘Soms denk ik wel eens dat ik geen gevoelens meer voor hem heb, maar als ik dan denk aan de gedachte hem kwijt te raken. Dan wordt ik zo bang.’ Hij knikt. ‘Dat had ik eerst ook met Jase, ik wil je nu niet bang maken of zo hé! Maar nu voelt het beter, nu ik een keuze heb gemaakt. Alsof ik eindelijk thuis kom van een lange reis. Het deed pijn, zo een twee strijd. Niet weten wat ik moest doen.’ Tranen prikken achter mijn ogen, ik besef nu maar al te goed dat dit mij ook te wachten staat binnenkort.
‘Ik ga naar huis jongens! Het was geweldig!’ Lacht Alexa, daarna staat ze op en rent ze naar haar bus die op het punt staat om te vertrekken. Zoals altijd zitten we op het bussenplein, gewoon te zitten. Af en toe krijgen we rare blikken van mensen als we weer een lachbui hebben. ‘Jason, ik moet je wat zeggen.’ Zucht Maika, hij kijkt me hopeloos aan. Ik knik aanmoedigend. Hij neemt Jason’s handen in de zijne en kijkt hem recht in de ogen. ‘Jason, de afgelopen twee jaar met jou waren geweldig. Ik heb de beste periode van mijn leven met jou beleefd, en hoe graag ik ook wou dat het nooit zou eindigen. Iemand zei me ooit, “voor eeuwig en altijd, dat zijn vier woorden die gemaakt zijn als een leugen”. En nu begrijp pas echt wat ze bedoelt. Ik dacht dat alles voor eeuwig zou duren, maar voor mij is de liefde voorbij. Ik ben graag bij j-’ Hij schud zijn hoofd. ‘Ik snap het.’ Zegt Jason met tranen in zijn ogen, zijn stem is gebroken. Hij staat op en wandelt gewoon weg. Met zijn blik naar de grond. ‘Oh, Jules, ik wil hem niet zo zien.’ Huilt Maika, ik neem hem in mijn armen en kijk hoe Jason langzaam weg wandelt. Ik heb echt medelijden met hem. Hoe hij daar zat. Zijn ogen die elke seconde meer vulden met tranen… Hoe hij weg ging, zelfs mij doet het pijn. Ik denk dat ik me niet kan inbeelden hoeveel pijn het Jason en Maika nu doet.
‘Mike, Jase belde me net.’ Zeg ik als ik heb opgehangen, hij kijkt me ongerust aan. ‘Hij was aan het huilen en vroeg of hij mocht komen. Ik zei dat ik hem zou terug bellen?’ Hij zucht. ‘Laat hem komen, ik wil niet dat hij domme dingen doet. Ik ga wel naar huis.’ Zegt hij terwijl hij de pot Chocolate Fudge Brownie op de tafel neer zet. Ik zucht. ‘Ik wil niet dat je gaat, maar ik wil Jase niet in de steek laten. Ik sms dat hij mag komen en zodra hij weg is mag je terug komen.’ Hij schudt zijn hoofd doods. ‘Neem je tijd, ik kom je morgen wel ophalen voor school.’ Ik knik en knuffel hem stevig.
Nu Maika weg is ben ik even alleen voor Jason komt. Ik verveel me best dus ga maar op AIM. Meteen springt een kleine IM op het scherm van Maika en nog één van Connor.
Maika. Hello baby. Is hij er al?
Con<3Juliet says: Waarom neem je niet op als ik je bel?!
Ik rol met mijn ogen om Connor’s IM en verander mijn naam van Juliet<3RomeoConnor naar JayJigsaw.
JayJigsaw says: Oh, hij is er net. Spreek je straks! Sterkte.
Ik spring recht en ren naar de deur waar Jason staat. Zijn hele gezicht is rood, zijn ogen zijn gezwollen en zijn neus heeft kleine wondjes van het wrijven van een zakdoek. Ik neem hem direct in mijn armen en knuffel hem stevig. ‘Het komt wel goed.’ Probeer ik hem moed in te fluisteren. Maar we weten allemaal dat dit niet meer goed komt. ‘Nee, lieg niet.’ Huilt hij. Ik trekt hem binnen en doe de deur dicht. We ploffen samen neer op de bank en ik zie hem vol pijn naar mijn laptop staren. ‘Hij vindt dit ook niet leuk.’ Zucht ik, hij begint weer te huilen en kruipt dicht tegen me aan. ‘Ik hou zoveel van hem, ik dacht dat het voor eeuwig zou duren.’ Ik begin zelf nu ook zachtjes te huilen. Mijn vrienden in mijn zien, dat doet pijn. Vooral omdat ik zoveel om hen geef, en zeker om Jase. Jason is als m’n kleine broertje.