Day O9

De pen was niet zo heel bijzonder. Het was blauw en je moest het knopje indrukken wilde je ermee schrijven. Ik had geen idee hoe het in mijn tas was gekomen. De pen had ik nog nooit gezien.
      Bij gebrek aan beter besloot ik er toch mee te schrijven. Cake kopen, schreef ik in slordige, schuine letters op het memo-blaadje. Mensen hadden wel eens over mijn handschrift gezeurd, maar zolang ik het nog kon ontcijferen was het prima. Ik deed toch niet mijn best om netter te gaan schrijven.
      Ik stond op van mijn bureaustoel en liep naar mijn prikbord waar ik het blaadje op vast zette. Er hingen nog wat andere papiertjes op het bord, zoals 'boek terugbrengen', die ik al had voltooid. Ik haalde ze eraf en draaide me om.
      Er stond een cake op mijn bureau.
      Verbaasd knipperde ik met mijn ogen. Het was precies dezelfde cake van het briefje, de cake die ik wilde kopen. Hoe kwam hij opeens in mijn kamer?
      Misschien was het een flauwe grap van mijn broer Rick. Ik riep hem. Geen antwoord terug. Logisch, want behalve ikzelf was er niemand. Het loste alleen niet het mysterie van de cake op.
      Ik knipperde nog een keer met mijn ogen, draaide me om naar het prikbord en toen weer terug naar het bureau. De cake stond er nog steeds.
      Twijfelend keek ik naar de pen die ernaast lag. Ik pakte hem op, in de overtuiging dat er misschien iets zou gebeuren. Er gebeurde niets.
      Ik pakte een nieuw memo-blaadje en schreef daar met de pen Pizza bestellen op. Als er echt gebeurde wat ik dacht dat er zou gaan gebeuren, zou ik gaan gillen. Argwanend keek ik om me heen, maar alles bleef normaal.
      Misschien werkte het alleen als ik niet keek. Opeens besefte ik me dat ik nog een spiegel tegen mijn kast aan stond, schuin achter me. Ik draaide me sneller dan het licht om naar de spiegel, om zo indirect naar de pen en het blaadje te kijken. De cake stond er nog steeds.
      Eerst gebeurde er niks en ik begon de hoop op te geven. Toen lichtten de pen en de door mij geschreven tekst op. Naast de cake vormde er een plat, lichtgevend voorwerp. Het licht ging weg en er stond een pizza peperoni naast de cake.
      Ik gilde niet. In plaats daarvan stond ik met mijn mond vol tanden en dacht ik dat ik gek aan het worden was.
      Oké, probeerde ik mezelf gerust te stellen terwijl ik me omdraaide. Ik ben in het bezit van een magische pen. Niets aan de hand, toch?
      De pizza en de cake waren allebei in stukken gesneden. Voorzichtig at ik van beide om tot de conclusie te komen dat ze echt waren. Geen projectie of een waanbeeld. Voor de zekerheid kneep ik in een arm, maar ik droomde niet.
      Dit was raar. Dit was zo ongelofelijk raar.
      Vroeger had ik altijd al van magische dingen gehouden, maar dit ging me toch net iets te ver.
      Voorzichtig nam ik de pen in een hand en rolde ik hem door mijn vingers. Er kwam een vreemde glans van de pen die ik nu pas opmerkte. Ik vroeg me af wat hij allemaal kon. Vreemd genoeg stond ik te popelen om het uit te proberen.
      Dit zou zo ongelofelijk leuk worden.