-032-

(POV Iris)

Samen met Luke fiets ik het schoolplein af. 'We gaan eerst wel naar de Starbucks, ik kan echt niet hard werken zonder dat ik Starbucks heb gehad'. Ik rol met mijn ogen, wat heeft iedereen toch altijd met de Starbucks? Via allerlei straatjes binnendoor komen we uit op een plein waar de Starbucks is gevestigd. Ik zet me fiets in een rek neer en volg Luke naar binnen. Meteen begint hij tegen het meisje achter de kassa te vertellen wat hij wil waarna hij aan mij vraagt wat ik wil. 'Doe maar chocolademelk' zeg ik waarna Luke dit doorgeeft aan het meisje. Na zo'n vijf minuten is ons drinken klaar en gaan we aan een tafeltje bij het raam zitten. Hij vertelt een paar goede ideeën over het geschiedenisproject zodat we deze straks direct kunnen uitwerken en er snel mee klaar zijn. Mijn gedachten dwalen een beetje af en ik begin de mensen te bekijken die langs het raam lopen. Opeens komen Reins woorden in me op 'ben je weer aapjes aan het kijken'. Toen we dit weekend samen in de trein zaten was ik ook de mensen aan bestuderen die in de zelfde coupe zaten. Verschillende keren heeft hij toen die woorden in mijn oor gefluisterd. Een jongen met een blauwe pet komt langs het raam lopen en meteen maakt mijn hart een sprongetje. Zijn blik gaat langs de letters van het Starbucks reclamebord waarna hij de deur binnenstapt. Ik had nooit gedacht dat Rein alleen met zijn aanwezigheid mijn hart al op hol kon laten slaan. Rein bestelt iets aan de kassa en wacht vervolgens een paar meter verder op. Zijn ogen glijden door de Starbucks en blijven bij mij rusten. Ik geef hem een lieve glimlach maar de vriendelijke blik die net nog in zijn ogen stond gaat weg en maakt plaats voor een boze blik. Vanaf dit moment lijkt het alsof alles is slow motion gebeurd. De vrouw achter de kassa zegt dat zijn Starbucks klaar is waardoor Rein zonder zijn ogen van mij af te halen zijn drinken aanpakt. Vervolgens loopt hij met grote stappen mijn kant op en blijft stil staan voor het tafeltje. 'Ik dacht dat je met een geschiedenisproject bezig moest maar in plaats daarvan zit je dood leuk hier met hem wat te drinken'. Rein zijn vinger wijst naar Luke terwijl hij mij met een doordringende blik aan kijkt. 'Rein kom op het is niet wat het lijkt'. 'Nee dat is het nooit, dat zie ik wel weer. Gisteren had je het zeker ook niet druk met huiswerk en maandag had je zeker ook niet met Julia afgesproken. Als je niet bij mij wilt zijn mag je dat ook wel gewoon zeggen, dan hoef je ook niet van die smoesjes te verzinnen'. Luke staat op en pakt Rein bij zijn schouders vast 'Gast doe even rustig. We zitten hier alleen maar even wat te drinken, wat is je probleem'? 'Wat mijn probleem is? Dat jij hier met MIJN vriendin zit, die nooit tijd heeft voor mij en wel tijd voor jou vrij maakt'. 'Rein kom op dat is helemaal niet waar en dat weet jij ook' Luke probeert Rein rustig te houden met deze woorden maar het lijkt wel alsof hij een tunnelvisie heeft. 'Weetje Iris je stikt er maar in, ik hoef je even niet meer te zien' boos verlaat Rein de Starbucks. Nog altijd staar ik voor me uit, ik kan het gewoon niet geloven wat er zojuist is gebeurd. Rein en ik hebben nog nooit ruzie gehad, en deze ruzie is ook nog om een reden die niet eens waar is. Natuurlijk zat ik het liefst elke dag bij Rein zijn alleen dat kan gewoon niet. Ik moet ook rekening houden met wat goed voor mij is, hoe graag ik ook bij Rein ben volgend jaar moet ik wel mijn diploma halen. Ik voel een traan over mijn wang glijden en meerdere opkomen. Blijkbaar ziet Luke het ook want hij komt op z'n knieën voor me zitten en legt zijn linkerhand op mijn knie. 'Rustig Iris, als hij erachter komt dat dit gewoon een oppeppertje was voor ons geschiedenisproject begrijpt hij het heus wel'. Zachtjes snik ik 'en wat nu als hij er niet achter komt'. 'Hij komt er wel achter, geloof me de waarheid komt altijd uit'.