~ 002 ~ Sokka ~

De hele stad zou aanwezig zijn, maar het banket dat voorafging aan het feest, was enkel voor genodigden en omdat Sokka en Katara reisgenoten waren van de Avatar en de hele afstand vanaf de Zuidpool hadden afgelegd, kregen zij een plaats aan dezelfde tafel als die van Arnook en prinses Yue.
Sokka wist niet of hij blij moest zijn of moest overgeven toen hem zijn plaats werd gewezen. Links van hem zat de prinses, maar rechts zat zijn zus, die hem al zeker twee keer veelbetekenend aan had gekeken.
‘Vanavond vieren wij de aankomst van onze broeder en zuster van de Zuiderlijke Waterstam!’ sprak Arnook plechtig. Sokka was opgelucht dat hij zijn aandacht op iets anders kon richten, maar hij had ook honger en vond het niet erg om al dat ceremoniële gedoe met de trommels achterwege te laten en te gaan eten. ‘Ze hebben een heel bijzonder iemand meegebracht. Iemand waarvan velen hier dachten dat hij van de aardbol verdwenen was… De Avatar!’
Er werd geklapt en gelachen door de mensen om hen heen en Sokka kon het niet laten ook even trots te grijnzen. Hij en Katara hadden de Avatar immers op de Zuidpool ontdekt.
Met een verlangende blik keek hij om zich heen, op zoek naar voedsel, maar het werd hem al gauw duidelijk dat hij nog niet geacht werd te eten. Arnook sprak verder: ‘En we vieren ook mijn dochters zestiende verjaardag. Prinses Yue heeft nu de huwbare leeftijd!’
Sokka keek om naar het meisje dat was opgestaan. Haar bleke haren glinsterden in het maanlicht, haar ogen twinkelden toen ze sprak.
‘Bedankt, vader.’
Sokka wist niet wat dat allemaal betekende, maar vond het fantastisch om naar haar stem te luisteren. Helaas was ze al vlug klaar met praten.
Sokka was blij toen er een portie pinguïnvlees voor hem werd neergezet. Een paar minuten had hij nergens anders oog voor, maar toen zijn bord leger begon te raken, kwam er ook een lichte paniek opzetten.
Uiteindelijk, toen zijn bord al enkele minuten leeg was en hij alle kruimels al had bekeken, richtte hij zijn aandacht op de prinses, die – zo leek het – geamuseerd naar de tsungi hoornist had zitten luisteren.
‘Ik ben Sokka,’ zei hij toen ze naar hem omkeek.
Prinses Yue gniffelde zacht. ‘Dat weet ik toch.’
Hij voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen. Dat was waar ook.
‘Ja, maar u ontmoet vast zoveel mensen, dat u mijn naam vast niet zomaar kunt onthouden.’ Zag hij het nou goed of glimlachte ze nog steeds?
‘Dat is zeker waar,’ antwoordde ze en haar gezicht werd weer strak, maar het was geen masker. Ze was gewoon beleefd.
‘Weet je, bij de Zuiderlijke Waterstam ben ik ook een soort van prins.’
Hij hoorde Katara naast hem lachen en hij gaf haar een duw. Prinses Yue leek het niet te merken en ze keek hem nog steeds aan, met een glimlach op haar gezicht.
‘O, nog een fijne verjaardag,’ voegde Sokka er na een korte stilte aan toe. Hij was bang dat hij zou gaan blozen bij die woorden, maar dat gebeurde niet. Het lukte hem zijn ontspannen grijns op zijn gezicht te houden
‘Dank je,’ sprak ze en ze richtte zich weer op de muziek.
Sokka overwoog nog even of hij nog iets zou zeggen, maar durfde dat eigenlijk niet goed. Naast zich hoorde hij Katara lachen.
‘Prins Sokka,’ zei ze grinnikend. ‘Prins Sokka van de Zompige Wachttorens!’
Sokka wist dat ze refereerde naar zijn ooit ingestorte wachttoren, gemaakt van enkel sneeuw. Het ding zou nooit zo stabiel zijn geworden als de gebouwen op de Noordpool, uit de grond gestampt door watermeesters.