Astronomie.

De volgende dag begon de dag voor de Zwadderichjes en Grifjes met Astronomie.
‘Ik vind dit maar een zweverig vak,’ zei Nathalie tegen Moss. ‘Net als de lerares die allemaal onzin uit staat te kramen daar.’
‘Wat zou haar naam eigenlijk zijn?’ zei Moss opeens, terwijl haar hoofd op haar handen rustte en ze een explosie van grote niet-enthousiasme uitstraalde.
‘Weet ik veel,’ zei Nathalie schouderophalend. ‘Ik weet alleen dat dit het zevende jaar is dat we haar verhalen aan moeten horen.’
‘Hm.’ Moss dacht even na. ‘Zijn we er weleens uitgestuurd door haar?’
‘Nee,’ antwoordde Nathalie met een diepe zucht. ‘Volgens mij heeft ze niet eens door dat we er zijn. Twee tellen.’ Nathalie draaide zich om naar een Griffoendor aan een tafeltje achter haar en Moss en ze vroeg: ‘Hoe heet ze?’
De Griffoendor leerling keek op, zijn blik geïrriteerd omdat hij zwaar geïnteresseerd had zitten luisteren naar de professor. ‘Hoe heet wie?’
‘Je moeder,’ antwoordde Nathalie sarcastisch. ‘De lerares, pofdwerg!’
‘Professor Sinistra,’ antwoordde de leerling. ‘En noem me geen “pofdwerg”. Dwergen kunnen niet poffen.’
Nathalie keek de leerling aan met een blik die zei: ‘Wat een brutaliteit” en ze wendde zich weer tot Moss. ‘Professor Sinistra. Zo heet ze.’
‘Echt?’ Moss tilde haar hoofd op en bekeek de professor een paar tellen, alsof ze haar naam ergens op haar kleding had gespeld en Moss dat probeerde te vinden. ‘Oh.’ Ze liet haar hoofd weer op haar handen rusten.

Ondertussen aan de andere kant van het lokaal…

Lieke en Ginny zaten druk aantekeningen te maken, net als de rest van Griffoendor. Het was allemaal examenstof en dat was belangrijk. Morgan deed hier voor de verandering aan mee. Ze wilde laten zien dat ze beter was dan Lieke – die voor alles een tien haalde – en een tien plus scoren voor het examen. Lieke was vreselijk. Dat kind zou het weten ook!
Ginny kreeg door dat Morgan verwoed zat te pennen op haar perkament. Bijna zo ijverig, dat de rook van het papier afkwam.
‘Wat doe je?’ vroeg Ginny aan Morgan.
Morgan keek op. ‘Waar lijkt het op? Ik leer mijn walvis de Polka.’
Ginny lachte sarcastisch. ‘Je maakt nooit aantekeningen. Waarom nu wel.’
‘Ben je bang dat ik een betere leerlinge zal zijn dan jij, omdat ik aantekeningen maak?’ vroeg Morgan uitdagend.
‘Je zal nooit een haar beter zijn,’ zei Ginny hoofdschuddend.
‘Oeh, is dat een dreigement of een weddenschap die we aangaan?’ vroeg Morgan. ‘Ik bedoel, Lieke kan ik altijd nog op haar plek zetten. Een weddenschap met jou ga ik niet uit de weg.’
Ginny schudde haar hoofd. ‘Je bent vreselijk Morgan.’
‘Neh, gewoon vreselijk goed,’ zei ze tevreden en ze begon weer verder te schrijven.
Ginny wilde ook weer verder schrijven, maar bedacht zich. Ze legde haar veer neer en luisterde weer aandachtig naar professor Sinistra.
Morgan keek verbaasd op. ‘Waarom schrijf je niet, wijsneus?’
‘Hm?’ Ginny keek om. ‘Oh. Ik haal mijn wijsheid uit boeken. Ik heb er geen aantekeningen voor nodig.’
Morgan was even uit het veld geslagen (Morgans kunnen dat) en ze besloot die strategie over te nemen. ‘Ik heb ook genoeg aan boeken.’ Ze legde haar veer en perkament aan de kant.
Zodra Morgan dat had gedaan, begon Ginny weer te schrijven.
Morgan was met stomheid geslagen. ‘Ginny, waarom begin je nu weer te schrijven?’
‘Ik heb besloten toch aantekeningen nodig te hebben,’ antwoordde ze zonder op te kijken.
‘Oh… ja… juist. Ik ook,’ stamelde Morgan en ze pakte haar schrijfgerei erbij.
Ginny zette een punt achter haar laatste zin en legde alles weer weg. ‘Toch maar de boeken in duiken.’
Morgan liep rood aan, maar ze haalde diep adem en wist rustig te blijven. Ze moest Ginny laten zien dat ze haar met alleen “boeken wijsheid” kon verslaan. Ze legde haar veer weer neer en luisterde naar de professor.
Ginny giechelde zachtjes en pakte weer haar perkament en veer. ‘Wat worden er toch veel interessante en nuttige dingen gezegd.’ Ze begon weer te schrijven.
‘Maar… maar…’ sputterde Morgan. ‘Je… je… je bent vreselijk, Ginny!’
‘Nou, volgens mij ben jij degene die op dit moment vreselijk in de war is,’ zei ze tevreden. ‘Dus wie is hier nou vreselijk?’
Morgan besloot dit niet langer te pikken. Ze stond op en zei dwars door het verhaal van de professor heen: ‘Ik verwijder mezelf uit deze les, voordat u dat kan doen, vanwege mijn grove taalgebruik.’
‘Maar kindje, je hebt geen grof taalgebruik,’ zei professor Sinistra.
‘Nee, nog niet,’ zei Morgan. ‘Later!’ Ze maakte aanstalten om het lokaal te verlaten.
‘Maar je kan niet uit jezelf weggaan!’ protesteerde professor Sinistra. ‘Je mag alleen vroegtijdig een les verlaten als je eruit gestuurd wordt.’
Morgan keek de professor verwachtingsvol aan. ‘Doe dan!’
De professor wist even niet wat te doen. Ze had nog nooit iemand eruit gestuurd. Wat moest ze doen? Iedereen keek haar aan. Het leek wel een examen!
‘Je… je moet mijn lokaal uit, Morgan,’ zei de professor uiteindelijk.
‘Kijk, zo moeilijk was het niet,’ zei Morgan en tevreden ging ze de gang op.

Ondertussen bij Moss en Nathalie…

‘Hoe doet ze dat?’ mompelde Nathalie verbaasd.
‘Het is goed, ze vertelt het ons later wel,’ zei Moss. ‘We zijn nu vrienden met haar. Morgan is een Griffoendor, maar een ernstig slechte Griffoendor.’
‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg Nathalie.
‘Dat ze duivels is,’ antwoordde Moss. ‘Goed volk dus. Ze is vreselijk, maar vreselijk goed.’
‘Maar net was ze nog duivels,’ zei Nathalie verward. ‘Wat een vreselijke chaos op de vroege ochtend.’ Ze pakte een aspirientje – gestolen uit de la van professor Anderling – en nam die snel in