Wie is nou het vreselijkst?

Morgan was even stil maar zei toen: ‘Ik vind je echt vreselijk, Ginny!’
‘Hoezo dat nou weer?’ vroeg ze, al was ze tevreden dat ze een plaag zoals Morgan irriteerde. Wie was nu het slachtoffer?
Morgan koos ervoor die vraag te negeren en ging verder: ‘Niet te geloven dat ze mij hebben gedwongen een afdeling te delen met jou!’
‘Hoezo ben je gedwongen?’ vroeg Ginny. ‘De sorteerhoed houdt rekening met je voorkeur.’
‘Blijkbaar niet, want mijn voorkeur was ver weg van jou,’ merkte Morgan op.
‘Je zit helemaal aan de andere kant van de tafel van Griffoendor. Hoeveel verder weg wil je nog zitten?’ mopperde Ginny.
‘Op z’n minst tot aan de tafel van Zwadderich,’ antwoordde Morgan.
Ginny schrok en deed een hand voor haar mond.
‘Maar alleen omdat Moss en Nathalie aan die tafel zitten,’ voegde Morgan eraan toe. ‘En die twee zijn wel stoer.’
‘Wel stoer?’ herhaalde Ginny en ze duwde de deuren van de Grote Zaal open. ‘Het zijn vieze verraders! Net als jij!’
‘Ik ben niet vies!’ protesteerde Morgan.
‘Maar dus wel een verrader,’ zei Ginny tevreden. ‘Weet je, Morgan. Ik maak me zorgen om je. Wat zal er van je terecht komen straks?’
‘Oh, heel wat,’ antwoordde Morgan achteloos. ‘Als ik aan het einde van dit jaar mijn diploma in handen heb, zal ik aan het werk gaan als Schouwer.’
Ginny moest hier vreselijk om lachen. Als gevolg daarvan kreeg ze een lesboek tegen haar hoofd van Morgan.
‘Het is beter dan groenten verkopen op de markt tussen alle vieze Dreuzels!’ zei Morgan en ze stopte het lesboek terug in haar tas met de woorden: ‘Nu moet ik die ook nog ontsmetten. Allemaal Ginny-bacteriën.’
Ginny negeerde die laatste opmerking, hield zichzelf voor een ernstig goede groentevrouw te worden, en ze nam plaats aan de tafel van Griffoendor, om van de avondmaaltijd te gaan genieten.
Morgan liep he-le-maal naar het andere eind van de tafel, kwam onderweg bekende tegen met wie ze wat babbelde en ze ging zitten naast een zekere Bassie. Een doorsnee leerling; rode neus, rode haren. Vermoedelijk familie van de Wemels.
‘Goedenavond, Bassie,’ zei Morgan. Niet in een poging om een gesprek te starten, maar in een poging om de plotselinge stilte te verbreken die was aangebroken toen Morgan plaats had genomen. Pas toen ze goed keek waar ze eigenlijk zat, merkte ze dat ze tussen studiebolletjes zat. Nog erger dan Lieke en Ginny waren.
‘Oh, gadver,’ zei Morgan zachtjes. ‘Precies de verkeerde plek. Dit is vreselijk!’
‘Nee, het is varkensvlees,’ zei Bassie, knikkend naar het vlees op Morgans bord.
Morgan greep haar bord vast en hield het buiten het bereik van Bassie. ‘Kijk nog één keer naar mijn vlees en sterf.’
‘Heb je soms een slechte dag gehad?’ informeerde Bassie.
‘Slecht?’ herhaalde Morgan. ‘Dat komt er nog niet eens bij in de buurt! Eerst die vreselijke Sneep. Ik zweer het je, die man heeft een hekel aan me! Hij gaf me strafwerk! En dat op de eerste schooldag al! En daarna Anderling die niet eens het fatsoen had om me ook strafwerk te geven! Ik had Ginny’s werk natgespoten met een waterpistool! Een waterpistool zeg ik je! En ze liet me gewoon weer gaan! Anderling is vreselijk!’
‘Zo te horen is je hele dag vreselijk tot nu toe,’ merkte Bassie op.
Morgan zuchtte diep. ‘Ja. Maar ik heb wel vriendschap gesloten met Moss en Nathalie uit Zwadderich.’
Die opmerking deed ’t hem. Bassie sprak niet meer tegen Morgan