Problems!

In het kantoor van professor Sneep

Morgan zat op een stoel voor het bureau van professor Sneep en was druk aan het schrijven. Ze had een woedende blik in haar ogen, maar keek ook uiterst geconcentreerd, wat zeer zeldzaam was bij Morgan. Ze had haar bruine, gekrulde haren opgestoken, zodat ze daar geen last van had in deze warmte (het was nog steeds zomer) en je zag het zweet op haar voorhoofd.
Professor Sneep keek steeds over Morgans schouder of ze het wel goed deed en hield haar strak in de gaten. Hij probeerde haar te betrappen op het maken van een fout, maar tot nu toe was dat hem maar twee keer gelukt, toen Morgan nog niet zo geconcentreerd was. Sneep baalde er ontzettend van dat het hem nu niet meer lukte, dus bedacht hij een duister, tevens gezellig (voor Morgan niet) plan.
Hij schopte met zijn voet tegen de tafel zodat die verschoof en dus Morgans arm ook. Er kwam een hele streep op het perkament dat Morgan zo zorgvuldig vol geschreven had. Morgans groene ogen leken nu wel bloeddoorlopen. Hoeveel blaadjes had ze nu wel niet vol geschreven?
‘Ja, dat wordt nog een nieuw blad,’ zei professor Sneep met glinsterende ogen.
Morgan voelde dat ze hoofdpijn kreeg. Dit pikte ze niet meer. Ze was nog jong. Ze hoefde haar tijd niet te verdoen in zijn lokaal, alleen maar omdat ze vieze woorden op het schoolbord had geschreven. Samen met Moss overigens, maar die was voor de verandering niet betrapt. Ze schoof haar stoel naar achteren en stond op. ‘Ik vind het zo wel genoeg geweest,’ zei ze met een trillende stem. ‘Je zoekt het maar uit.’ En met haar neus in de lucht liep ze het lokaal uit, terwijl ze een plan beraamde om Sneep terug te pakken. Ze wist in ieder geval al wie haar wel zou willen helpen.

In de leerlingenkamer van Griffoendor…

Lieke, Ginny en een paar andere Griffoendors zaten aan een huiswerktafel geconcentreerd hun huiswerk te maken. Een paar eerstejaars waren luidruchtig aan het praten en Lieke zuchtte steeds geërgerd.
‘Zo kan ik me nooit concentreren,’ mopperde ze.
‘Dan ga je in de bibliotheek je huiswerk maken,’ mompelde Ginny terwijl ze een bladzijde omsloeg.
‘Misschien wel een goed idee,’ zei Lieke en ze staarde voor zich uit, zich afvragend of ze wel of niet naar de bibliotheek zou gaan.
Het portret van de leerlingen kamer ging open en Morgan kwam binnengelopen. Lieke had haar keuze gemaakt. Nu moest ze wel naar de bibliotheek. Morgan was nog steeds woedend op professor Sneep. Haar oog viel op Ginny die een erg lang opstel aan het schrijven was voor Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Een grijns verspreidde zich over de mond van Morgan. Ze moest zich even uitleven op iemand en Ginny was het perfecte slachtoffer, dacht ze.
Morgan haalde voor de verhaallijn een waterpistool uit de binnenzak van haar gewaad en richtte die op Ginny’s opstel. Niemand aan het tafeltje had Morgan gezien (Lieke was zo snel gevlucht dat zij er niet meer was), dus de straal water kwam onverwachts. Geschrokken keek Ginny toe hoe haar opstel onder gespoten werd. Nu keek iedereen naar Morgan.
‘Oh, mijn God, Morgan, dat kan echt niet,’ fluisterde Emma, een meisje met lang, blond golvend haar die aan de tafel van Ginny zat.
Ginny keek Morgan duister aan en zei: ‘Hier met dat ding.’ Met een zwaai van haar toverstok vloog de waterpistool naar Ginny toe. Dankzij een aantal jaren Zwerkbal als Jager wist ze hem te vangen. Ze checkte even of er nog genoeg water in zat, stond op en rende achter Morgan aan die al gevlucht was.

Bij Lieke in de bibliotheek

Lieke dacht dat ze een veilige vluchtplaats had gevonden. Immers zou Morgan het toch nooit durven om hier naartoe te komen? De bibliotheek was een hel voor haar. Helaas had Lieke Morgan verkeerd ingeschat. Als Morgan toch een schuilplaats nodig had, koos ze meteen voor de beste plek.
Morgan had geen boodschap aan het bordje: Stilte! en stormde de bibliotheek binnen. Madame Rommella keek woedend naar de deuropening, op zoek naar degene die zo veel lawaai maakte. Toen ze Morgan zag viel ze stijl achterover van schrik. Bezorgd liep Lieke naar madame Rommella toe om haar op te lappen, terwijl Morgan onbezorgd verder liep.
Even later stak Ginny haar hoofd om de deuropening, om te kijken of de kust veilig was.
‘Ah, Ginny!’ zei Lieke opgelucht. Het lukte haar maar niet om madame Rommella weer bij bewust zijn te brengen.
‘Sssht!’ siste Ginny, maar het was al te laat, Morgan had haar al gehoord.
Vlug zocht Morgan een ladder en al gauw vond ze er een. Ze klom erop -wat erg gevaarlijk was aangezien het een oude ladder was- en ging vervolgens op een boekenkast staan. Tijdens haar klimtocht stootte ze wel met haar voet een boek om dat erg onhandig in de boekenkast stond en zo naar beneden viel. Door de plof werd madame Rommella wakker. Ze rook onraad…
Ginny had Morgan inmiddels ook gevonden en wilde net de waterpistool op Morgan richten, toen madame Rommella aan kwam gelopen.
‘Jullie!’ zei madame Rommella en ze wees met een trillende vinger naar het tweetal.
‘Sssht,’ zei Morgan. ‘U hoort hier niet luidruchtig te zijn.’
Er begon een adertje te kloppen op het voorhoofd van madame Rommella. ‘Kom… nu… naar… beneden.’
Heel langzaam klom Morgan het laddertje weer af.
‘Ginny, ik ben diep teleurgesteld in je,’ vervolgde madame Rommella. ‘Ik had wel beter van je verwacht dan dit soort gedrag. Ik stuur jullie alle twee naar professor Anderling, waar zij jullie straf mag bepalen. En deze,’ ze pakte de waterpistool van Ginny, ‘neem ik in beslag.’
Morgan keek alsof haar verjaardag was afgelast toen haar waterpistool werd afgepakt en Ginny begon te grijnzen.
‘Vooruit, ga.’

In de les van professor Sneep

Inmiddels was weer een nieuwe les begonnen en zaten de Griffoendors en Zwadderaars in het lokaal van professor Sneep. Twee leerlingen ontbraken en veel leerlingen vroegen zich af waarom. Ze wisten dat Ginny nooit een les zou willen missen, ook al was het van professor Sneep, en Morgan vond het veel te leuk om professor Sneep te treiteren.
Professor Sneep merkte het geroezemoes op en zocht wie ze misten. Toen hij merkte dat het Ginny en Morgan waren verscheen er een grijns op zijn gezicht. Dit kon gewoon niet waar zijn. Morgan én Ginny niet in zijn les.
‘Goed, dames en heren, ik weet dat we mevrouw Spruitjes en mevrouw Appel (onze personages wensen anoniem te blijven) missen, maar wij gaan alvast beginnen met de les.’
Professor Sneep liet zijn leerlingen een extra moeilijke drank maken, gewoon omdat het kon. Ze hadden er 50 minuten de tijd voor en het moest heel precies gebeuren.
Een half uur later zaten Lieke’s rode haren helemaal door de war, terwijl ze normaal gesproken netjes en stijl, zonder dat er ook maar één plukje omhoog stak, in model zaten. Ze was zo geconcentreerd aan het werk dat ze het helemaal niet merkte. Ook zonder Ginny moest zij voor elkaar krijgen dat professor Sneep geen één fout kon opmerken.

Bij Morgan en Ginny

Onderweg naar professor Anderling zeiden de twee meiden geen woord tegen elkaar. Ginny was nog steeds woedend op Morgan omdat zij haar opstel had nat gespoten en Morgan was woedend op Ginny omdat haar waterpistool was afgepakt.
Professor Anderling trok een perfecte wenkbrauw op toen ze Morgan en Ginny haar lokaal binnen zag lopen. Dit had ze niet verwacht. Op z’n minst Morgan en Moss, of Morgan en Nathalie. Maar Morgan en Ginny? Twee Griffoendors?
Zwijgend bleven de twee meiden stil staan voor het bureau van professor Anderling.
‘Leg uit,’ zei professor Anderling.
Aangezien Morgan niet van plan was haar mond open te doen, besloot Ginny maar te beginnen. ‘Nou, het begon zo. Ik was bezig met mijn opstel voor Verweer tegen de Zwarte Kunsten, tot Morgan terugkwam van…’ Ze keek Morgan even vragend aan.
‘Strafwerk,’ mompelde Morgan nors.
‘Het zal toch eens niet,’ zei professor Anderling.
‘… en mijn opstel nat spoot,’ ging Ginny verder, alsof ze niet was onderbroken.
‘Waarmee als ik vragen mag?’ vroeg professor Anderling.
‘Met een waterpistool,’ antwoordde Morgan trots.
‘Dus ik besloot actie te ondernemen en Morgan terug te pakken,’ vervolgde Ginny. ‘We kwamen uiteindelijk uit bij de bibliotheek en… laten we het erop houden dat madame Rommella daar niet zo blij mee was.’
Het bleef een tijdje stil. Professor Anderling was diep aan het nadenken. Dit was een lastige keuze. Aan de ene kant wilde ze Morgan graag strafwerk geven, want twee keer strafwerk op een dag zou haar misschien toch iets afleren. Aan de andere kant… Ginny wilde ze niet straffen.
‘Vooruit dan,’ zei professor Anderling met een zucht. ‘Jullie mogen gaan.’
Morgan keek haar verbaasd aan. Dit had ze niet verwacht. Op z’n minst 4 kantjes strafwerk. Dit moest aan Ginny liggen, ze wist het zeker. Een duivelse, tevens gezellig plan kwam in Morgan op en een grijns verspreidde zich over haar mond, die ze nog net wist te verbergen voordat professor Anderling haar zag.
Ginny en Morgan draaiden zich om en liepen naar de deur. Toen ze buiten gehoorsafstand waren zei Morgan pas iets: ‘Hoe doe je dat toch?’
Ginny keek Morgan met een grijns aan. ‘Dat is voor mij een weet en voor jou een vraag.’