Day O8

Het kwam door het getik dat ik naar beneden dook en nieuwsgierig voor het glas zwom. Een meisje staarde me aan. Ze lachte en trok aan de mouw van de vrouw die naast haar stond, waarschijnlijk haar moeder. Ik zwom weer weg naar de oppervlakte.
      Boven water zag ik dat de mensen samendrongen en een zo goed mogelijk plekje probeerden te vinden. De show zou bijna beginnen. Ik werd er nu al enthousiast van.
      Een vrouw in een pak en een raar ding in haar handen kwam aanlopen. Haar pak leek op mijn huid, behalve dan dat mijn huid grijs is en haar pak blauw met zwart. De vrouw zei iets in het rare ding. Haar stem die ik toch al niet begrijp klonk harder dan dat ik me kan herinneren. De mensen die waren samengedrongen juichten luid en bang dook ik weer onderwater.
      Onderwater was alles in een schimmig blauw gehuld. Ik wist dat mijn moeder hier ook ergens moest zijn en ik ging naar haar opzoek. Al snel had ik haar gevonden. Haar lichaam was groot en ik voelde me beschermd bij haar. Wat er ook gebeurde, bij haar was ik veilig.
      Iemand petste op het water. Mijn moeder zwom omhoog, naar de oppervlakte en ik volgde haar. De mensen maakten een vertederend geluid wanneer ze mij naast mijn moeder zagen zwemmen. Een kleine dolfijn naast haar moeder. Hoe kan dat zou niet schattig zijn?
      De vrouw kwam aan de rand van het water staan, keek ons aan en maakte een gebaar met haar arm. Mijn moeder en ik wisten wat we moeten doen en we doken onderwater om daarna voor een sprong weer boven water te komen. Eén seconde hingen we in de lucht en belandden we weer in het water. Het publiek juichte weer, maar vanaf hierbeneden klonk het wat gedempt.
      Andere dolfijnen maken hun sprongen en laten hun trucjes zien. Mijn moeder en ik moesten nog maar één keer en dan waren we klaar. Ik zwom naar de ene kant en mijn moeder naar de andere, zodat we recht tegenover elkaar waren. We sprongen tegelijkertijd en ik hoorde het publiek 'aah' en 'ooh' zuchten. Ik kwam weer in het water terecht. Gelijk zwom ik weer naar mijn moeder toe.
      Een paar sprongen later was de show afgelopen. Ik, mijn moeder en de andere dolfijnen kregen vis terwijl de mensen weggingen. We werden weer naar ons oude bassin geleid doormiddel van hekjes en ik ging spelen met de andere kleine dolfijnen. Een paar mensen keken naar ons, maar wij hoefden geen trucs meer te doen.
      Ik vond mensen maar raar eigenlijk. Ze kwamen vrijwillig naar ons kijken en wij deden kunstjes voor hen. Kunnen zij dan niet ook een keer kunstjes voor ons doen? Als wij dat konden, waarom zij dan niet?
      En die rare dingen dan. Het rare ding die de vrouw had liet haar stem harder klinken, want toen ze het weg deed klonk haar stem weer normaal. Waar waren die andere dingen dan voor, waardoor andere mensen naar ons keken? Had het enig nut?
      Mensen vond ik raar en waarschijnlijk zal ik ze toch niet helemaal begrijpen. Als ze ons maar vis gaven, dan vond ik het goed genoeg.