Proloog

Elissa Janiya Harris: 5 jaar

Dit was de hemel op aard.
Met mijn kleine roze lippen vormden zich tot een 'O' van verbazing en mijn ogen sperde ik wijd open om de gigantische ruimte te kunnen bekijken.
Het was hier prachtig. Hier zou ik uren, dagen kunnen doorbrengen zonder me één keer te vervelen.
Het was er geweldig.
Met kleine stapjes zette ik mijn voetjes vooruit. Langzaam. Voor elkaar. Telkens wanneer de zool van mijn schoenen het grondoppervlak raakte, maakte het een leuk, zacht piepend geluidje. Ik moest er door glimlachen. Het maakte me vrolijk. Maar hier was ik altijd vrolijk. Iedereen was hier vrolijk, dat wist ik wel zeker. De vrolijke muren die versierd waren in allerlei verschillende kleuren leken wel te dansen op de vreugde van alle mensen die hier waren.
Rondom me lagen er allemaal spullen. Allemaal dingen waar ik van hield. Het was net of dit er speciaal voor mij stond, om me gelukkig te maken, om te doen glimlachen.
Als dat de bedoeling was dan was het aardig goed gelukt. Hier lag alles dat mijn hartje begeerde. Al dat hemelse stond overal. Ik kon er naar kijken. Ik kon het zelfs aanraken. Ik werd er helemaal verliefd op. Hier zou ik alles willen meenemen, want elk klein prulletje was wel speciaal of prachtig op zijn eigen manier.
Grote roze kartonnen borden met daarin een huis en daar rondomheen ondoordringbaar hard, doorzichtig plastic. Zodat ik het niet kon aanraken.
Het was onbereikbaar.
Ik kon verlangen en smachten naar hetgeen er in zat, maar ik kon er niet aan.
'Elissa' Ik keek rustig verder. Alles moest ik gezien hebben. Langzaam zette ik mijn voetjes zodanig voor elkaar dat ik stilaan in een klein rondje wandelde. Ik draaide 360 graden terwijl mijn ogen nog steeds ver waren opengesperd. Ik wilde zeker zijn dat ik alles kon zien. Ik wilde niets vergeten. 'Elissa kom we hebben niet de hele dag tijd', zei mijn moeder en ze omklemde mijn handje in haar handpalm. Zacht maar toch hard genoeg om me mee te krijgen trok ze aan mijn hand. Ik strompelde achter haar aan en keek deze keer sneller met mijn hoofd heen en weer. Na een tijdje stopten we even. Mijn moeder nam twee doosjes vast en ging weer verder. Hopeloos volgde ik haar terwijl mijn glimlach langzaam verdween. Ik zou niet alles kunnen zien.
Maar dan zag ik het, het prachtigste dat ik ooit gezien had.
Het was perfect.
Mijn voetjes bleven stilstaan bij een prachtig wit paard met bruine manen. Daarachter stond een blauwe koets met vele krullen en fijne bloemetjes aan. En dan een prinses met een prins. Zij had mooie, bruine, krullende haren en een schitterende, witte jurk. De prins had ook bruin haar en prachtige kleren. 'Mama', zei ik terwijl ik aan haar arm trok om haar te laten stoppen. Ze moest dit zien. Ze vond het vast ook prachtig. Dit was wat ik wilde. 'Elissa liefje, ik ga dit nu niet voor je kopen', zei ze nog voor ik iets kon vragen. Verbaasd keek ik haar aan. Ze begreep het niet. Dit was het mooiste van het mooiste. Dit was wat ik wou hebben. 'Maar mama', smeekte ik. 'Je kan niet alles hebben wat je wil in het leven', zei. ze en ze ging weer verder, waardoor ik dus ook verder moest gaan. Er ontstond een kleine traan in de hoek van mijn oog en ik liet mijn droomspeelgoed achter. Mijn moeder rekende de twee andere doosjes, die voor mijn nichtje waren, af en we wandelden naar buiten. Uit de speelgoedwinkel. Zij gewoon gelukkig. En ik niet. Ze zag dat ik boos was en hurkte zich voor me neer. Ze veegde met haar handpalm de traan weg.
'Later zal je wel begrijpen wat ik bedoel', zei ze zacht.