Chapter 2

Karolina en ik rende voorop en Emma kwam achter ons aan.
‘Stop.’ Zei Karolina. Emma en ik stopte gelijk alsof het was afgesproken. ‘Ik zie daar een open plek met een kast van een huis.’ Zei Karolina.
‘Ja inderdaad.’ Zei ik. Het huis was mega, had mooie ouderwetse details en veel hoge en grote ramen. Het was donker binnen en niemand te bekennen in of rondom het huis. Ik keek mijn ogen uit.
‘Laten we gaan kijken wie daar woont, zo helemaal alleen in het diepste van dit donkere bos.’ Zei Karolina op een duistere toon en ze grinnikte. ‘Nee, wacht.’ Zei Emma.
‘Waarom?’ Vroeg ik. ‘Wij hoeven niet naar hun toe, maar zij komen naar ons toe. Kijk maar.’ Zei Emma en ze wees naar achteren toe en we keken tussen de bomen door en daar kwam een klein groepje mensen aan lopen.
Ik telde snel hoeveel het waren en fluisterde ’Er komen 7 personen op ons af.’
‘Goed geteld` Hoorde we iemand zeggen.
‘Mogen we dichter bij komen of willen jullie dat niet?’ Hoorde we nog meer.
‘Kom maar hoor we bijten niet.’ Zei ik met een scheve glimlach.
‘Maar misschien wij wel’ Grinnikte ze. We stonden nu ongeveer nog 10 meter van elkaar af en konden elkaar goed zien. ‘Zijn jullie ook’ Begon een bruin harige jonge.
‘Niet hier’ Fluisterde en donkerblonde jongen en stak zijn hand uit naar achter toe om de bruin harige jongen tegen te houden.
‘Wow is dat jullie huis daar achter?’ Vroeg Karolina en wees naar achter toe.
‘Ja.’ Zei een donkerblond meisje.
‘Zullen we dan naar binnen gaan? Dadelijk hoort iemand ons.’ Zei een zwart harig meisje die schuw om haar heen keek.
Ze renden snel naar de deur en wij renden er snel achter aan en gingen naar binnen, de voordeur viel dicht.