Ashton × 013

Ik keek voor me uit, alles op een rijtje zettend. Had ik wel goed gedaan door hem terug te zoenen? Had ik er niet op in moeten gaan? Ik wist het niet meer. Ik moest hier zo laat op de avond niet meer mee bezig zijn. Ineens voelde ik twee armen stevig om me heen slaan. Dat kon niemand anders zijn dan Luke. Ik had al zo mijn vermoedens, maar na wat hij zei wist ik zeker dat de alcohol naar zijn hoofd gestegen was.
Ik draaide me voorzichtig om in zijn armen, en maakte me los uit zijn greep, hoe fijn ik het ook vond, zijn armen om me heen. Niet op deze manier. Ik mompelde dat hij het niet moest doen omdat hij dronken was, en liep toen naar boven. Luke bracht wat onverstaanbaars uit, en kwam achter me aan. Ik weet niet wat hij probeerde, maar normaal de trap op lopen was het niet aangezien hij half naar beneden viel, en mij ook bijna mee trok in zijn val. In plaats van op te staan barstte hij in een soort gegiechel uit, wat niet meer te stoppen was. Ik zuchtte diep, en liep naar de jongen toe om mijn armen onder zijn lichaam te schuiven om hem ietwat moeizaam de lucht in te krijgen.
Eerst iets wankelend liep ik naar boven met hem in mijn armen, en zijn armen stevig om mijn nek geklemd. Ik liep door naar zijn slaapkamer, en legde hem op zijn bed, vergetende dat zijn armen nog steeds om mijn nek geklemd waren, waardoor ik mijn evenwicht verloor en boven op hem viel. Normaal zou ik lachen uitgebarsten zijn, maar dit was alles behalve grappig. Luke had nergens last van, en schoot dan ook weer in de lach. Ik schudde weer zuchtend mijn hoofd, en maakte me los uit zijn armen. Ik keek naar hem en bedacht me dat hij niet in deze kleding zou kunnen slapen, en twijfelde dan ook lang of ik hem uit zou kleden of niet, aangezien hij nu niet bepaald in staat was om het zelf te doen. Ik beet op mijn lip, om te besluiten om het toch maar te doen. Ik bewoog mijn handen al aarzelend naar de onderkant van zijn shirt, om de stof over zijn hoofd uit te trekken, welke ik daarna op de grond gooide. Ook zijn broek trok ik uit waardoor hij nu alleen nog maar een boxer aan had. Ik had moeite om mijn ogen van zijn lichaam af te houden, maar het lukte uiteindelijk wel. Ik legde de deken over hem heen, mompelde een welterusten, en wilde de kamer verlaten maar Luke greep mijn pols beet.
Zijn woorden waren amper te verstaan door de alcohol die hij achterover geslagen had, maar toch wist ik het te ontcijferen op een of andere manier. Ik snapte niet waarom hij mij nu ineens nodig had om te kunnen slapen, hij sliep immers altijd zonder mij. Natuurlijk kon ik zijn zielige blik niet weerstaan, en liep terug om een tevreden glimlach op zijn gezicht te zien. Ook ik trok mijn kleding uit, en werd knal rood toen ik merkte dat Luke naar me staarde, en kwam dan ook snel naast hem onder de dekens liggen. Hij glimlachte, en schoof naar me toe om zich weer aan me vast te klemmen, met zowel zijn armen als zijn benen om me heen geslagen. Ik zuchtte voor de zoveelste keer deze avond na zijn woorden, en wenste hem ook welterusten. Ik moest juist blij zijn dat degene op wie ik al tijden verliefd ben me eindelijk ziet staan, en me zijn onverdeelde aandacht gaf. Maar er blij om zijn kon ik niet.
Dit was Luke niet, nou ja, het was Luke wel, maar dronken Luke. Alles wat hij doet met alcohol op zou hij nooit in het echt doen, en dat gaf me geen goed gevoel. Hij had dus alcohol nodig om van me te houden, en me leuk te vinden, en dat maakte me nog onzekerder. Nog een bewijs dat hij me als hij niet dronken zou zijn niet me niet zal zien staan. Bovendien heeft hij een vriendin, dus dat hij mij leuk vindt kan ik sowieso al vergeten. Luke was allang met zijn armen en benen om mij heen in slaap gedommeld, terwijl ik mijn hoofd over allerlei gedachtes brak. Ik draaide me voor de tweede keer deze avond om in zijn armen aangezien ik met mijn rug naar hem toe lag, om met een glimlach in stilte een tijdje naar hem te kijken. Op dit moment besefte ik weer hoeveel ik wel niet naar zijn aanwezigheid verlangde, om gewoon bij hem te zijn. Ik verlangde er naar om morgen weer in zijn diep blauwe ogen te mogen kijken. Als hij het laatste was wat ik ooit zou zien, zou ik daar vrede mee hebben. Ik zou het nooit zat worden om naar hem te kijken. Ik sloeg mijn armen nu ook om hem heen om mijn hoofd tegen zijn borst aan te leggen, om weer naar zijn ademhaling te luisteren, en zo langzaam in slaap te vallen.

Ik werd wakker door een geluid wat leek op een gillende kudde neushoorns die de kamer binnen liep. "Lukey, Lukey, Lukey, wakker worden, oh-"
Ik opende langzaam mijn ogen, om over Luke heen tegen de lichtelijk verbaasde gezichten van Michael en Calum aan te kijken. Oh ja, ik had vannacht bij Luke geslapen. "Euhm, sorry, we laten jullie wel even alleen." zei Mikey, en sleepte Calum mee de kamer uit. Heel erg vond ik het niet dat die twee de kamer verlieten. Zo hyper als hun op de vroege morgen was niemand. Luke zijn armen en benen waren nog steeds om mij heen geslagen, zo ook mijn armen om hem. Hij is zo ontzettend schattig als hij slaapt. Ugh, ik moet hier echt mee kappen, maar het is zo moeilijk om niet aan hem te denken of om naar hem te kijken. Ook hij opende langzaam zijn blauwe ogen, om me enigszins verward aan te kijken. 'Goedemorgen slaapkop.' zei ik. Ik had geen idee of hij überhaupt nog wat van gister zou weten, maar stiekem hoopte ik van wel.