Nachtmerries en geheimpjes

Femke kon zich nergens tegen verzetten. Witte lichtstralen kwamen uit de ogen van de Exo tevoorschijn en boorden zich in de ogen van Femke. Ze had geen tijd om weerstand te bieden. Het wezen had de macht over haar genomen, voordat ze er iets tegen had kunnen doen. De Exo kon haar nu alles laten doen wat het wilde, maar deed dat niet. Er werd alleen voor gezorgd dat Femke een volgende keer nog makkelijker te exoderen was, zodat het geen minuten meer kostte om toegang tot haar lichaam en geest te krijgen. De volgende keer zou waarschijnlijk zijn als ze mee werd genomen naar het schip: een actie die niet lang mocht duren.
Femke kreeg in feite niks mee van de exodatie, maar op dit moment kon ze het van bovenaf bekijken. Het was ‘s nachts en ze stond in het bos. Vlakbij was een vreemde ronde cirkel, die ze in al die jaren dat ze in Galaxy Park werkte, nog nooit had gezien. Femke had geen idee hoe ze daar gekomen was, ze was niet de persoon die slaapwandelde. Ze zag zichzelf roerloos staan, zonder beweging en zonder emotie. Haar blik was strak gericht op de persoon die voor haar stond. Als ze het oogcontact zou verbreken, zou de exodatie mislukken. Het wezen zei niks, maar concentreerde zich volledig op Femke. Het duurde niet lang meer, de Exo was bijna klaar met haar. Even later verschenen er opnieuw lichtstralen, ten teken dat de exodatie voorbij was.

Gelukkig was het maar een droom. Misschien was nachtmerrie een betere benaming, maar het was in ieder geval niet echt.
Femke zat rechtop in bed, met het angstzweet nog op haar voorhoofd. In de bungalow was het al licht, dus het was tijd om op te staan. Blij dat ze uit haar slaap ontwaakt was, zwaaide ze haar voeten over de rand van het bed. Mellanie was ook al wakker, want haar bed was leeg. Waarschijnlijk was die vroeg opgestaan, dacht Femke, zodat ze genoeg tijd had om haar haren te stijlen, haar make-up te doen en weet ik wat nog meer in de badkamer. Femke keek opzij, naar het hoogste bed. Paula was nog diep in slaap, terwijl het al bijna tijd voor de animatie was. Normaal was Paula geen langslaper, dus het verbaasde Femke dat ze nu al twee dagen op rij als langste van allemaal sliep. Misschien kwam het doordat ze die avond zo laat opgebleven waren, was ze daarvan nog moe.
Femke ging op haar bed staan en schudde Paula zachtjes door elkaar.
“Wakker worden,” zei ze. Paula draaide zich nog een keer om. Femke zuchtte.
“Paula..” Ze trok de deken weg, nu moest Paula wel wakker worden.
Inderdaad, Paula opende haar ogen onmiddellijk.
“Moest dat nou?” zei ze chagrijnig.
“Ja? Het is tijd om op te staan?” Femke snapte niet waar Paula’s frustratie vandaan kwam. Zelf zou ze het niet fijn vinden als zo op zo’n manier wakker gemaakt werd, maar bij Paula had ze dit al ontzettend vaak gedaan en Paula had er altijd wel om kunnen lachen. Misschien was ze deze keer gewoon oververmoeid, de hele dag kindjes animeren kostte veel energie. Femke piekerde er maar niet verder over, maar kleedde zich snel aan, at haar ontbijt en verliet toen de bungalow.

Stef was de enige die al in de koffieshop was, zag Femke. De ochtendbriefing zou al bijna beginnen, maar tot nu toe waren er maar twee mensen van het team aanwezig.
“Waar is de rest?” vroeg Stef, toen Femke op een barkruk naast hem was komen zitten.
“Paula is net wakker, Mellanie was ook nog in de bungalow.. Het lijkt wel alsof die geen zin hebben om te werken.”
“Zelfde probleem bij de jongens,” zuchtte Stef. “Didi kijkt tot laat aliënfilms en is dus ‘s ochtends niet wakker te krijgen. Os heeft uren nodig om zijn haar te doen, dus die staat lang in de badkamer.”
Femke lachte. Mellanie leek precies op Os, of omgekeerd. Allebei ijdel.
Daarna was het stil. Stef observeerde Femke stiekem. Ze had er wel eens beter uitgezien, moest hij eerlijk toegeven.
“Heb je goed geslapen?” vroeg hij terloops, zogenaamd om het gesprek op gang te houden. In werkelijkheid wilde hij weten of er iets scheelde, want Femke was nogal afwezig. Normaal was ze ‘s ochtends heel actief: ze kletste met iedereen van het team, maakte wat drinken klaar voor zichzelf (en meestal ook voor Paula en Stef), maar nu zat ze erbij alsof ze ieder moment haar hoofd op de bar kon leggen en in slaap kon vallen.
“Kon beter,” antwoordde Femke. Eigenlijk had ze geen zin om verder iets te antwoorden, maar telkens verschenen de beelden van vannacht weer in haar gedachten. Normaal zou ze zich niet veel van een droom aantrekken, maar deze had echter geleken dan alle nachtmerries die ze ooit in haar leven had gehad. Ze moest er gewoon even met iemand over praten, dat kon toch geen kwaad?
“Ik heb een nachtmerrie gehad,” zei ze daarom nog.
Stef keek haar vragend aan, wachtend op meer uitleg.
“Het ging over een aliën.”
“Goh, we werken hier in Galaxy Park,” zei Stef. “Het vakantiepark met een buitenaards kantje,” citeerde hij wat er in de folder stond.
Femke lachte. “Klopt, maar toch.”
“Toch wat?”
“In al die jaren dat ik hier werk, heb ik nog nooit nachtmerries over aliëns gehad, of iets anders buitenaards.”
“Eens moet de eerste keer zijn!”
Femke vond Stef’s eeuwige enthousiasme normaal wel fijn, maar deze keer kon ze er echt niet tegen.
“Stef, ik ben serieus.”
Stefs blik verstrakte en zijn glimlach verdween. “Oke.. Waar ging het dan verder over?”
“Ik was in het bos, toen er opeens iemand kwam.”
Stef probeerde zijn lachen in te houden, dit klonk niet erg eng.
“Niet grappig Stef!”
“Sorry, het klinkt gewoon niet eng.”
“Ik was nog niet uitgepraat.”
“Ga verder.”
“Het volgende moment was ik volledig in zijn macht. Ik kon met niet bewegen, ik kon niks zeggen, alleen maar doen wat de aliën wilde.” Femke kon de angst die ze vannacht had gehad opnieuw voelen. Je nergens tegen kunnen verzetten was een akelig gevoel. Zeker als je je niet kon verzetten tegen een aliën.
“Het was maar een nachtmerrie,” besloot Stef. Hij stond op en ging achter de bar staan, om voor zichzelf koffie klaar te maken. Femke bleef stilletjes zitten, ze was nog steeds onder de indruk van die droom, merkte Stef. Hij schonk ook wat koffie voor haar in, en ging opnieuw naast haar zitten.
“Hier,” zei hij lief en hij gaf een kopje aan haar.
“Dankje.” Femke glimlachte lichtjes.
“We waren in het bos,” begon ze toen weer. “Op een plek die ik nog nooit gezien heb..”
“Femke, het was maar een droom.”
Femke raakte gefrustreerd doordat Stef niet echt naar haar wilde luisteren. Boos stond ze op en ging aan een van de tafeltjes aan de andere kant van de koffieshop zitten. Ze keurde Stef geen blik waardig, ook toen hij bij haar aan het tafeltje kwam zitten. Ze keek naar het kopje voor haar, dronk er af en toe wat van, maar zei niks tegen Stef.
“Anders gaan we vanmiddag even kijken. Op die plek in het bos.”
Femke was aangenaam verrast door die woorden, maar ze probeerde het niet te laten merken. Stef had net nog heel bot tegen haar gedaan, en nu deed hij opeens heel aardig? Hij moest niet denken dat ze dat accepteerde.
Maar misschien was het ook wel gewoon aardig. Misschien moest ze haar boze houding voor eventjes laten varen, en ingaan op het aanbod van Stef.
Veel tijd om daar over na te denken had ze niet, want vanuit de receptie hoorde ze stemmen komen. Didi vertelde enthousiast over een aliënfilm die hij gisterenavond had gezien. Femke dacht dat hij het tegen Os had, maar dat bleek niet zo te zijn toen Didi de koffieshop binnen stapte. Vlak achter hem liep Paula, die een stuk vrolijker was dan vanochtend in de bungalow.
“Oke. In de middagpauze,” fluisterde Femke snel. Daarna stond ze op, om naast Paula te gaan zitten. Nu was het alleen nog wachten op Os en Mellanie, en dan kon de ochtendbriefing beginnen. Het zou opnieuw een drukke dag worden.

Voetbal was meestal leuk, maar Paula was ook altijd blij als het toernooi gedaan was. Dan had ze even tijd voor zichzelf, tijd voor lunch en meestal was het dan ook tijd voor Didi. Ze betrapte zichzelf er iedere pauze op dat ze op zoek was naar hem, om samen te kunnen eten.
Toen ze de kleine goals en de voetbal opgeruimd had, ging ze dan ook de koffieshop binnen. Ze keek rond, of ze iemand met een petje zag zitten, maar dat was niet het geval. Aan een van de tafeltjes zag ze wel Mellanie zitten en even overwoog ze om daarbij te gaan zitten, maar dat plan verwierp ze snel toen Os bij Mellanie ging zitten. Alleen lunchen wilde Paula absoluut niet, dus ze pakte twee broodjes van de bar en liep daarmee naar het zwembad. Zoals verwacht, was Diederik daar. Hij keek verrast op van zijn laptop toen hij Paula hoorde aankomen.
Diederik Bakker - aliëngeek, hollander - kon je herkennen aan twee dingen. Zijn petjes, en zijn laptop. Overal waar Didi was, was zijn witte laptop.
Hij klapte hem dicht toen Paula tegenover hem op een ligbedje ging zitten.
“Jaa, voedsel!” riep hij enthousiast toen hij zag wat Paula in haar handen had. “Ik verhonger bijna!”
Paula glimlachte, en gaf hem een van de broodjes. Daarbij raakten haar vingers even die van Didi en ze keek snel weg, zodat hij niet kon zien dat ze moest blozen. De laatste tijd had ze dat vaker, maar ze probeerde het niet te laten merken aan hem.
Ze was niet verliefd. Althans, dat hield ze zichzelf voor. Als ze bij Diederik was voelde ze zich de gelukkigste persoon op Aarde, maar ze twijfelde of het wel kon. Binnen twee weken van iemand gaan houden, op zo’n manier dat je die persoon nooit meer kwijt wilde.
“Zeg, Paula, geloof jij eigenlijk?” vroeg Didi tussen twee happen door. Paula keek hem verward aan.
“In geesten?” Het was eruit voordat ze over haar woorden nagedacht had. Het glaasje draaien van 2 dagen geleden wilde ze het liefste zo veel mogelijk vermijden, maar ze had Didi nu zelf aangespoord om daarover te praten.
Nee, aliëns natuurlijk!”
“Oh.” Paula zuchtte opgelucht. Ze had wel kunnen weten dat hij het daarover wilde hebben, die jongen praatte over niks anders. “Misschien een beetje,” beantwoordde ze zijn vraag. “Hoezo?”
Diederik pakte zijn laptop weer en startte hem op. Vervolgens toonde hij een internetpagina aan Paula.
“Hier, dit heb ik vandaag gevonden.”
Paula zette de laptop op haar schoot en las aandachtig wat er op het scherm te zien was.
“Buitenaards leven ontdekt op Aarde,” stond in grote letters boven het artikel.
“Onderzoekers hebben na jaren van grondig onderzoek eindelijk bewijs kunnen vinden voor het bestaan van aliëns. De eerste soort van wie het bestaan officieel bevestigd is, zijn de Exo’s. De planeet Exo ligt in het Beta-quadrant, één Exojaar van de Aarde (ongeveer 391 dagen).”
“En? En? Zou het echt zijn?” Didi keek Paula hoopvol aan.
“Ik.. Geen idee Diederik.. Het ziet er wel geloofwaardig uit, maar..”
“Maar wat?”
“Er zal vast wel iets zijn, we kunnen niet de enige in het heelal zijn..”
“Dus je gelooft!” Didi lachte breed, hij had eindelijk iemand gevonden die zijn ideeën over aliëns deelde.
“Niet in..” Paula keek snel op het beeld van de laptop, “Exo’s.”
“Jammer.” Didi’s glimlach werd kleiner en teleurgesteld nam hij zijn laptop terug. “Maar je gelooft dus wel in geesten?”
Paula bleef stil. Hier wilde ze het dus absoluut niet over hebben. Ze probeerde te vergeten wat er gebeurd was, maar ze kon het gewoon niet. Ze geloofde, ja. En ze was er zeker van dat het geen grap was geweest. Dus nu was ze doodsbang, maar ze durfde het tegen niemand te vertellen. Zelfs tegen Diederik niet.
“Ik heb iets verkeerd gezegd..” Concludeerde Didi. “Maar weet je,” vervolgde hij enthousiast, “Ik denk dat we gewoon te maken hadden met telekinese.”
“Teleki-watte?” Paula keek op. Gelukkig begon Didi weer over aliëns te praten. Zoals altijd.
“Telekinese, dat is het verplaatsen van voorwerpen zonder ze aan te raken. De meeste aliëns bezitten die kracht.”
Paula glimlachte. Zo kende ze Didi weer. En voor de verandering vond ze het niet erg om naar zijn aliën-feiten te luisteren, deze keer vond ze het juist fijn. Ze genoot ervan om Didi zo gepassioneerd te zien, zo enthousiast. Misschien was ‘ie een beetje vreemd, maar ach. Ze zag hem liever dan alle andere mensen hier in het park.
"Exo's bezitten meerdere krachten. Ze kunnen transformeren, exoderen en ze hebben telekinese. Daarmee kun je dus een glas verplaatsten, zonder dat iemand doorheeft dat jij het bent."
“Dus jij denkt dat één van ons een aliën is?” antwoordde Paula verwonderd. “Je slaat een beetje door vrees ik..” Dit was dus wat ze bedoelde met ‘vreemd.’ Didi zag ongeveer alles en iedereen aan voor een aliën.
“Exo’s kunnen een menselijke gedaante aannemen..” Begon Didi, maar Paula luisterde al niet meer. Ze keek opzij, naar het zwembad. Er gilde een klein meisje, ze was duidelijk in de problemen gekomen. Paula kon zo snel niet zien wat er aan de hand was, maar het zag er totaal niet goed uit.
“Didi!!” riep ze, volledig in paniek.
“Wat is er-”
Didi keek opzij, en zag precies wat Paula zag. Hij stond op, wilde het zwembad inspringen, maar bedacht zich toen dat hij helemaal niet kon zwemmen. Dat wist niemand van hem, maar nu zou hij het toch moeten vertellen.
“Spring erin dan!” spoorde Paula aan, maar Didi bleef staan.
“Ik kan..”
“Niet zwemmen?” vulde Paula aan. Didi knikte. Paula deed wat ze moest doen en nam zelf een duik in het zwembad. Het maakte haar niet uit dat ze geen zwemkleding aan had, een andere optie was er niet. Ze vroeg zich nog af waarom Didi de poolboy was geworden, maar dat maakte allemaal niet meer uit. Ze moest nu zorgen dat ze zo snel mogelijk aan de andere kant van het zwembad kwam. Zwemmen met kleren aan was moeilijker dan ze had verwacht, maar Didi moedigde haar vanaf de kant aan en dat zorgde voor een heleboel energie. Met krachtige slagen zette ze zich af, en voor ze het wist had ze de andere kant bereikt.
Daar dreef een meisje op haar rug. Paula schatte haar niet ouder dan 6, dus die had zeker nog geen zwemdiploma. Heel veel vragen spookten door haar hoofd, zoals waarom ze geen zwembandjes om had (dat was verplicht voor zulke jonge kinderen), waarom haar ouders hier niet waren om toezicht te houden (had ze die niet een paar minuten geleden naar de koffieshop zien gaan?).
Maar het belangrijkste was, dat Paula de flinke wond op het voorhoofd opmerkte. Ze trok al snel haar conclusies: het meisje had haar hoofd tegen de badrand gestoten en was meteen daarna bewusteloos geraakt. Paula zag dat het water langzaam een beetje rood kleurde, dit was echt niet goed.
“Bel een dokter!” schreeuwde ze, terwijl ze het kleine meisje op de tilde. Didi nam zijn gsm en belde zo snel als hij kon iemand, terwijl Paula zichzelf naast het meisje op de kant hees. Er waren nu ook andere mensen bij het zwembad gekomen, die allemaal vanaf een afstandje stonden te kijken naar wat er gaande was.
Paula trok zich er niks van aan, maar schudde het meisje zachtjes heen en weer. Ze moest bij bewustzijn komen. Eerst kwam er geen reactie, dus Paula hoopte dat er heel snel een dokter zou komen, voordat het te laat was. Toen draaide het meisje zich op haar zij, terwijl ze naar haar hoofd greep.
“Het komt goed,” zei Paula geruststellend. “Alles komt goed.”
De kleine opende haar ogen en glimlachte lichtjes. “Bedankt..,” fluisterde ze zachtjes.


Even later liep Paula naar Didi toe. Ze was zeiknat, het water drupte uit haar haren en van haar kleren. Het normaal lichtblauwe Galaxy Park t-shirt was verkleurd naar diep donkerblauw en kleefde tegen haar lichaam, evenals haar shortje. Didi kwam op haar afgelopen met een grote handdoek en sloeg die om haar heen.
“Dankje,” zei hij. Hij durfde Paula niet aan te kijken, want hij voelde zich schuldig over wat er gebeurd was. Hij had iets minder over aliëns moeten praten en daarnaast had hij moeten leren zwemmen. Een poolboy die niet kon zwemmen.. Didi snapte hoe stom het klonk, maar hij was er van overtuigd dat aliëns als eerste het water zouden testen. Mochten ze dus naar Galaxy Park komen, was hij de eerste die ze zou zien. En dat wilde hij graag.
“Het geeft niet.” Paula stond te rillen. In het water was het niet zo koud, maar nu ze druipend op de kant stond leek het alsof ze bijna bevroor.
Tot haar grote geluk, sloeg Didi zijn armen om haar heen. Meteen had ze het een stuk warmer. Hij wreef zachtjes over haar rug, terwijl Paula haar gezicht diep in zijn Galaxy vest stak. Het maakte haar niet uit wat anderen nu van haar zouden denken, Didi’s omhelzing was het enige wat telde op dit moment.
“Je moet wel leren zwemmen, Didi,” zei Paula na een tijdje. “De volgende keer ben ik er niet om het zwembad in te gaan..”
Didi zette een stapje achteruit en keek haar schuldig aan. “Ik had gewoon gedacht.. Gehoopt.. Dat er bij het zwembad aliëns zouden komen.”
“Hier komen gasten, geen aliëns,” zei Paula serieus. Didi moest iets meer het besef krijgen dat het hier een vakantiepark was, geen ruimteschip.
“Als jij mij nou eens leert zwemmen dan?” vroeg Didi. Hij glimlachte zenuwachtig.
Paula wist niet hoe snel ze op dat idee moest reageren. “Deal.”
“Echt?” vroeg Didi ongelovig.
“Echt.”
Paula knuffelde Didi nog eens, maar toen hij weggeroepen werd moest ze hem loslaten.
“Zeg maar dat ik het water al was ingesprongen voordat jij ook maar kon reageren,” fluisterde ze nog. Niemand zou Didi’s geheim te weten komen.