Chapter fifteen.

~ Alison Lilian Hale.

'Morgen? Dat meen je niet toch? Zeg alsjeblieft dat je een grapje maakt, je kan niet zo snel al weg gaan.’ Smeekte ik terwijl ik langzaam in paniek raakte.

Ashton beet op zijn lip en ontweek mijn blik ‘Het spijt me Ali, maar het was dit of helemaal niks en ik moest je zien.’

Tranen welde op in mijn ogen en mijn onderlip trilde, alle emoties van vandaag werden iets teveel en ze moesten er nu echt uit. Zodra ik begon te huilen sloeg Ashton zijn armen om mijn middel en trok hij me dicht tegen zich aan. Het duurde niet lang voordat zijn schouders schokte en ik zijn warme tranen in mijn nek voelde.

‘Het spijt me Ali,’ bleef hij fluisterend herhalen.

We zaten zeker een uur in elkaars armen. We waren al een tijdje gestopt met huilen maar ik kon hem gewoon niet los laten. Mijn benen zaten om zijn middel geklemt en mijn beide handen hielden zijn shirt vast terwijl ik mijn gezicht in zijn nek had verstopt. Beide hadden we niks meer gezegd maar dat gaf niks, we begrepen elkaar ook zonder woorden. Net zoals bij de film tekende Ash weer rondjes op mijn rug, hij wist dat het me rustig maakte. Mijn ogen brandde van het huilen en mijn keel was droog.

Ashton’s stem verbak de stilte ‘Wat nu?’

Ik zuchtte en hij huiverde van het gevoel van mijn adem op zijn huid.

‘Ik weet het niet, we moeten gewoon een manier vinden om de tour te overleven.’

Het klonk waarschijnlijk stom omdat we niet dood gingen, maar soms voelde het wel zo.

‘Je kan met me mee gaan.’

Mijn ogen werden groot en ik leunde iets naar achteren zodat ik hem aan kon kijken. Er was een klein beetje hoop in zijn groene ogen te zien maar we wisten allebei dat het helaas niet zo makkelijk ging. Ash had al eens geprobeerd me met zich mee te nemen toen de tour net begon maar de crew en het management vonden het geen goed idee. Ze dachten dat ik een afleiding zou zijn voor de jongens en dat was misschien ook wel waar.

‘Dat vinden ze nooit goed, ik leid jullie af weet je nog.. En trouwens ik heb ook nog mijn examens. Verdomme ik had serieus hoop voor een paar seconden maar we weten gewoon dat ik niet met jullie mee kan en je kan al helemaal niet hier blijven. We moeten iets anders verzinnen!’

Ashton schudde zijn hoofd ‘Er valt niks anders te verzinnen Ali, er is geen andere manier.’

Nieuwe tranen stroomde over mijn wangen ‘Ik haat dit, ik haat dit zo erg.’

Ash zijn grote handen pakte mijn gezicht vast en met zijn duimen veegde hij mijn tranen weg ‘Ik wil dat je met me mee gaat en ik zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het kan. Ik ga niet weg zonder jou.’

Er werd op mijn deur geklopt ‘Kom maar binnen.’ riep ik toen niemand de deur open deed.

Langzaam werd mijn deur open geduwd en liepen al onze vrienden mijn kamer in ‘Sorry voor het storen, maar we hebben al anderhalf uur op jullie gewacht en we wouden gewoon weten of alles goed gaat.’ Zei Rowan

‘Ik glimlachte naar haar ‘Dat is lief van jullie, we uhm.. we zijn oke.’

Mali kuchte en wees naar mijn gezicht ‘Je ziet er niet alsof het goed met je gaat, en je weet dat je niet hoeft te doen alsof. We begrijpen het.’

Ik begon bijna weer te huilen. Ashton verplaatste zijn handen weer naar mijn onderrug en ging verder met patroontjes tekenen. Hij kuste mijn slaap ‘Ik zei net tegen Ali dat ze maar gewoon met ons mee moet komen.’

Michael’s ogen lichte op en ook Luke en Calum glimlachte ‘Wij dachten precies hetzelfde,’ riep Mikey enthousiast.

Voordat ik kon protesteren begon Luke te praten ‘En omdat we dachten dat jullie het daar allebei ook wel mee ons zouden zijn hebben we net met ons management gebeld. Ze deden wel wat moeilijk maar iedereen heeft gezien hoe Ashton er de afgelopen weken aan toe was dus gingen ze er toch nog even over na denken. Ze bellen ons als het goed is zo terug.’

Hij had het nog niet gezegd of zijn telefoon ging al. Ogod.

--