De eerste lessen!

In de toverdrankles van Professor Sneep ( met een “p”) zaten Morgan, Lieke en Ginny braaf achter hun tafeltje. Correctie: Lieke en Ginny zaten braaf te zijn. Morgan had het zichzelf makkelijk gemaakt, ze legde haar voeten op tafel en leunde achterover.
Professor Sneep had een adertje bij zijn linkerslaap dat hevig klopte, elke keer dat hij naar Morgan keek. Lieke en Ginny zaten een paar tafeltjes voor haar en keken zo nu en dan afkeurend achterom.
‘Met zulk gespuis moeten we dus niet omgaan,’ fluisterde Lieke tegen Ginny.
Die knikte instemmend. ‘Die zal het nooit maken in de harde wereld. Gelukkig weten wij beter dan betrokken te raken met zulke mensen.’
Professor Sneep keek achterom van het schoolbord. Hij had gehoord wat de meiden zeiden, en ja, hij knikte ook instemmend, al waren het een stel Griffoendors.

Ondertussen in de les van Professor Anderling, de Zwadjes, jawel!

Terwijl professor Anderling ernstig serieus aan het vertellen was over het veranderen van bekers in vogels, zaten Nathalie en Moss achterin gekke tekeningen te maken van Anderling. De getekende poppetjes liepen keer op keer van een klif, kwamen onder een auto terecht of ze kreeg een rotsblok op haar hoofd. Dit was té komisch tot professor Anderling opeens achter hen stond en ze drie weken nablijven aan hun broek – sorry, rokken (schooluniform) – hadden hangen. En dat op hun eerste schooldag!

Terug naar Sneep…

Hij was uiterst geconcentreerd naar het kijken naar een drankje van Lieke en Ginny, die samen een vreselijk goed beulendrankje hadden gemaakt, zoals de opdracht was geweest. Maar professor Sneep deed hard zijn best om een fout te vinden. Hij kon Griffoendors geen voldoende geven. Dat zou nu al zijn hele jaar verpesten!
‘En, professor?’ vroeg Lieke poeslief.
Hij kromp even ineen, maar herstelde zich snel.
‘We hebben het precies gedaan zoals in het boek staat,’ volgde Ginny.
‘Ah, bah!’ klonk Morgan vanuit achterin de klas. ‘Wat zijn jullie een stelletje…’
‘Morganda!’ zei professor Sneep kwaad.
Van schrik viel Morgan met stoel en al achterover. De hele klas hield zijn adem in. Nu zouden we het krijgen.
Onze Morgan krabbelde overeind en veegde verwoed wat haren uit haar verwilderde gezicht. Haar ogen waren bloeddoorlopen. Ze plaatste haar handen op de houten tafel en haalde een keer diep adem en blies die lang en dramatisch uit. Daarna zei ze: ‘Noem… me… geen… Morganda!’
‘Strafwerk,’ was alles wat professor Sneep te zeggen had.
Morgans mond viel open en ze liet zich versuft op haar stoel vallen, tot die opeens verder weg stond dan ze dacht, en ze, pardoes, weer op de grond belandde.
‘Ga je maar melden bij professor Anderling,’ zei professor Sneep.
Morgan stond weer op, streek haar kleding glad en griste haar tas van de grond. ‘Best, professor.’ Met haar neus in de lucht liep ze het lokaal uit.
‘Wat een vreselijke rebel,’ hoorde ze Lieke nog fluisteren.
‘Hoe kan ze leven met zichzelf?’ volgde Ginny.

Bij professor Anderling…

De les van professor Anderling was afgelopen en de leerlingen liepen het lokaal uit, om hun lunch te kunnen eten in de Grote Zaal.
Nathalie en Moss probeerden zich tussen de leerlingen te mengen, totdat Anderling het door had.
‘Mevrouw Frietje en mevrouw Mosterd! (onze personages wensen anoniem te blijven) jullie mogen nog niet naar jullie pauze, nablijven heb ik gezegd.’
Ze draaiden zich om zodat sommige leerlingen vast kwamen te zitten in de deurpost.
Uiteindelijk zaten ze vooraan in de klas, maar niet naast elkaar om eventuele meerdere tekeningen te voorkomen.
Ze zaten ijverig te schrijven tot opeens de deur openging en iemand vallend over haar eigen voeten en luid vloekend het lokaal in kwam.
‘Mevrouw Tipjes (onze personages wensen anoniem te blijven),’ zei professor Anderling. ‘Wat moet dat hier, die duivelse woorden uitkramend?’
Morgan kwam voor de derde keer die ochtend overeind en ze zei: ‘Ik had net mijn eerste les, Toverdranken.’
‘Joh,’ zei professor Anderling.
‘En ik ben eruit gestuurd.’
‘Joh,’ wederom Anderlings reactie.
‘En ik heb strafwerk,’ eindigde Morgan. ‘Eigenlijk heb ik ook honger, dus ga ik eerst even…’ Ze maakte aanstalten om het lokaal weer te verlaten, maar professor Anderling hield haar tegen.
‘Neem eerst maar plaats aan een van de tafeltjes,’ zei ze.
Morgan keek vies naar de twee Zwadderich-leerlingen. ‘Heeft u een hekel aan me?’ Ze keek weer naar professor Anderling. ‘Het is vies volk.’
‘Zo!’ zei Nathalie beledigd. ‘Alsof jij naar viooltjes ruikt!’
‘Oh, wilde je over viooltjes beginnen?’ vroeg Morgan uitdagend en ze liep op Nathalie af.
‘Dames!’ kwam professor Anderling tussenbeide. ‘Kappen nu. Morgan, jij gaat achterin zitten en rustig aan je strafwerk!’
‘Maar ik heb helemaal niks gedaan!’ zei ze ontzet. ‘Weet u wel hoe professor Sneep mij noemde?’
‘Vertel,’ zei professor Anderling zonder enige enthousiasme.
‘Hij noemde mij… Mo… Mor…’ Morgan ging zitten. ‘Ik kan het niet zeggen.’ Ze liet haar hoofd hangen.
‘Toch wil ik het graag horen,’ zei professor Anderling, al wist ze al wat er ging komen.
‘Hij noemde mij… Morganda,’ zei Morgan zachtjes.
Moss en Nathalie begonnen te lachen, waarop ze ieder een lesboek tegen het hoofd kregen van Morgan.
‘Hé, achterlijke bostrol!’ brulde Moss meteen.
Anderling voelde zich licht in hoofd worden. Ze strompelde naar haar bureau om een aspirientje te zoeken in een van de lades.
Morgan liep weer naar Nathalie en Moss toe, wilde het haar van Nathalie vast grijpen, maar werd geduwd door Moss. Nathalie probeerde haar haar te troosten terwijl Moss en Morgan elkaar in de haren vlogen, letterlijk.
‘EN NU IS HET GENOEG!’ professor Anderling kreeg er schoon genoeg van.
Nathalie stopte met het troosten van haar haar, en Morgan en Moss stonden in de “Freeze” stand. Ze keken Anderling aan en gingen weer aan hun tafel zitten.
‘Goed,’ ging Anderling verder. Ze keek op haar horloge, volgens mij kon dat, en toen weer naar het stelletje in de klas.

Bij Lieke en Ginny…

Onze twee studiebollen zaten aan een broodje kaas, zeer gezond, terwijl de rest van de leerlingen van Griffoendor zich vol aten met patat, snacks en donuts.
‘Zo vreselijk ongezond,’ zei Ginny hoofdschuddend. ‘Ze verpesten hun lichamen! Het is bijna net zo erg als roken! Ook daar moeten we nooit mee omgaan, Lieke. Met rokers. Zeker niet met hippie’s. Die zijn het ergst!’
‘Ja, je hebt helemaal gelijk.’ Lieke schonk nog wat thee in. ‘Maar mensen die verslaafd zijn aan thee zijn ook geen pretje om te zien.’ Ze zette de pot weer neer. ‘Van te veel thee word je kierewiet!’
‘Ja.’ Ginny knikte instemmend.

Plots gingen de deuren open. Moss, Nathalie en Morgan waren vrijgelaten van hun strafwerk én nablijven. Ginny en Lieke wisten niet wat ze zagen. Moss, met een blauw oog, lachte mee met Morgan, met een open lip.
Nathalie streelde nog haar lange haren en fluisterde er lieve woordjes tegen.
‘Heeft ze dan helemaal geen zelfrespect?’ zei Lieke wanhopig.
Ginny draaide haar hoofd weer terug naar haar broodje kaas. ‘Lieke. Dat is nou het slechte volk. Door mensen als Morgan zijn er zwarte dagen.’
‘Inderdaad,’ beaamde Lieke. ‘Ik kan haar niet uitstaan!’