Dana Burke

Het is zover. Nu iedereen geloofd dat ik mijn eigen moeder verraden heb ik het tijd voor de volgende stap. Zonder een woord te zeggen sta ik op. Nadat ik vertrek hoor ik allerlei stoelen schuiven. Nu niemand de vergadering nog leidt verlaat iedereen de zaal. Rustig blijf ik verder wandelen. In een gang waar bijna niemand komt word ik aangesproken. 'Dana.' Rustig draai ik me om. 'Cher.' Zeg ik rustig. Zou het echt lukken? Gaat ze nu echt zichzelf verraden? 'Heb jij echt je eigen moeder verraden?' Vraagt ze verbaasd. Ik zucht en hou me aan het plan. 'Nee. Mijn moeder heeft ons verraden. Ze heeft zichzelf altijd anders voorgedaan en dat heb ik ontdekt. Dat mijn vader dat niet ziet is zijn fout.' Cher kijkt om zich heen. 'Wat ga je nu doen?' Vraagt ze zacht. 'Alles wat ik kan om mijn moeder haar plannen te dwarsbomen.' Cher knikt. 'In dat geval...' Fluistert ze. 'Er zijn wel wat mensen die jou willen ontmoeten. Nu je...' 'Nu wat?' Vraag ik opgewonden. 'Nu je een andere manier van kijken hebt kunnen we je helpen.' 'Helpen?' 'Helpen om je doel waar te maken.' Legt ze uit. Ik knik. 'Dat zou handig zijn.' 'We nemen contact met je op.' Na die woorden vertrekt Cher en laat me alleen. Zonder te weten waarom wandel ik terug naar de vergaderzaal. Ik ga zitten waarop de deur wordt dicht gegooid. 'Volg mij.' Zegt Luke. Ik volg zonder nog een woord te zeggen. Luke neemt me mee naar een andere kamer. Wanneer hij de deur sluit kijkt hij me aan. 'Hier kunnen we veilig praten.' Zegt hij zacht. 'Niemand kan ons hier horen.' Ik knik. 'Je vader komt zo.' Weer knik ik. Ik kan nog steeds niet geloven dat ons plan werkt.

'Dana.' Zegt papa als hij binnen is. Hij sluit de deur en neemt me in zijn armen. 'Ik weet dat het zwaar is maar we staan aan het einde van een lang gevecht.' Ik duik weg in zijn armen en laat mijn tranen de vrije loop. 'Dana?' Vraagt Luke machteloos. Het is duidelijk dat hij niet weet wat hij kan doen. Ik maak me los van papa en ga naar Luke. 'Luke.' Zeg ik en kruip ook in zijn armen op zoek naar troost. 'Wat heb je ontdekt?' Vraagt papa voorzichtig. Ik maak me los uit Luke's omhelzing en haal diep adem. 'Cher was niet meteen overtuigd. Ik moest mijn "motieven" herhalen. Het deed pijn om mama zo te verraden.' Geef ik toe. 'Je verraad haar niet, je volgt een geniaal plan om haar te wreken.' Zegt Luke terwijl hij over mijn rug streelt. Papa knikt. 'Luke heeft gelijk.' Even blijft het stil. Papa geeft me tijd om mijn woorden te zoeken. 'Nadat ik haar kon overtuigen heeft ze gezegd dat er mensen zijn die me willen ontmoeten. Ze gaat contact met mij opnemen.' Papa knikt. 'Dat heb je goed gedaan. Ik vrees dat er nu echt een moeilijk stuk voor jou komt.' Waarschuwt papa. 'Hoe bedoel je?' Vraag ik angstig. 'Je kan niet met mij of Luke gezien worden.' Ik slik. 'Het zou nog beter zijn dat jullie het, in het zicht van anderen, uitmaken.' Ik voel hoe ik lijkbleek weg trek. 'Waarom?' Vraag ik hulpeloos. 'Lieverd, ze moeten denken dat je er helemaal alleen voor staat. Dat wij je niet langer steunen.' Ik knik en veeg de tranen weg. Hoe moeilijk het ook zal worden, papa heeft gelijk. 'Dan kan ik ook niet naar huis komen.' Zeg ik zacht.' Papa knikt. 'Als jij en ik ruzie maken moet jij daarna vertrekken. Misschien kan je het busje meenemen?' 'Moet ik daar in slapen?' Vraag ik een beetje verbaasd. 'Dat kunnen we toch niet maken?' Zegt Luke geschokt. 'We kunnen Dana toch niet alles afnemen?' Ik schud mijn hoofd. 'Luke, het moet. We moeten dit stoppen.' Papa knikt. 'Ik ben trots op je. En volgens mij ga je niet in het busje moeten slapen.' 'Waarom niet?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Omdat Cher dat niet zal doen. Ze zullen je helemaal aan hun kant willen krijgen.' Dat klinkt heel erg logisch. 'Oké, dan moeten we met het eerste deel beginnen.' Zeg ik zacht. Ik draai me om en druk een kus op Luke's lippen. 'Weet dat ik je echt heel graag zie.' Zeg ik waarop Luke mijn hoofd tussen zijn handen neemt. 'En ik hou van jou.' Zegt hij met een brok in zijn keel. Papa zet zich achter de deur en trekt hem open. Woedend stap ik erdoor.

'Je bent een eikel Luke!' 'Waarom? Omdat ik je niet steun?' 'Ja!' Schreeuw ik. 'Ik steun je niet omdat je niet alleen deze organisatie kapot maakt. Je vergeet gewoon wie je bent!' Ik duw hem tegen de muur. 'Nee! Jij hebt mij gewoon nooit begrepen!' Luke kijkt me gekwetst aan. Ga ik te ver? Net op die moment gooit Luke de enorme bom. 'Weet je wat? Ik heb het helemaal met je gehad!' Ondertussen staan er al heel wat mensen om ons heen. 'Ik maak het uit! Iemand die zo over het leven denkt wil ik niet!' Roept Luke boos. Tranen rollen over mijn gezicht. 'Lul!' Roep ik waarop Luke weg wandelt. Papa komt buiten zonder dat iemand door heeft dat hij uit dezelfde kamer komt als Luke en ik daarnet. 'Wat is hier aan de hand?' Vraagt hij boos. Iemand legt het hem snel uit waarop hij me woedend aan kijkt. 'Ik had gehoopt dat Luke je verstand terug kon doen werken. Blijkbaar ben je verloren.' Zegt hij somber. 'Nee vader. Jij begrijpt het gewoon niet. Jij wilt het niet zien!' 'Genoeg!' Roept hij. 'Je haalt straks je spullen maar op. Ik wil niet meer met jou in een huis wonen.' Opnieuw rollen tranen over mijn wangen. 'Je laat mij in de steek?' 'Tot je verstand terug keert.' Ik schud mijn hoofd. 'Dan sta ik er dus alleen voor.' Huilend verlaat ik het kantoor en wandel naar buiten. Buiten neem ik even de tijd om tot mezelf te komen. Hopelijk werkt ons plan. Want dit doet echt pijn.