003

Ik staarde naar mijn ingepakte tassen en vroeg me af of ik iets vergeten was. Ik had mijn kleding al dagen van tevoren uitgezocht en gewassen, ik had mijn toilettas wel zestien keer nagekeken, ik had mijn lievelingsknuffel, mijn favoriete boeken en films, en mijn ouders hadden als cadeau een trui gekocht met de tekst 'I love Sudbury'. Ondanks het feit dat ik hem waarschijnlijk nooit zou hoeven dragen door de extreem hoge temperaturen was ik er heel erg blij mee. Hij rook echt naar thuis.
'Ben je zo ver Hannah?' riep mijn vader. 'Ja!' riep ik. 'Ik kom eraan!' Ik probeerde alle drie de tassen in één keer naar beneden te tillen maar dat ging niet echt goed, dus ik rende na de eerste keer nog een keer op en neer. Buiten adem liep ik de woonkamer in. Lucas keek me heel vreemd aan. Ik wist dat hij er moeite mee had dat ik een jaar weg zou gaan, en ik zou hem ook heel erg gaan missen, maar ik hoopte dat hij mijn keuze begreep. Ik wou meer zien van de wereld, en een jaar Australië zou daarvoor perfect zijn. Ik zou bij tante Maya - de zus van mijn vader - logeren en ik zou daar ook gewoon voor mijn examenjaar naar school gaan. Mijn moeder glimlachte naar me en bood aan om een tas te dragen naar de auto. Lucas en mijn vader deden hetzelfde, dus liep ik zelf met lege handen. 'Je laatste keer in dit huis,' glimlachte mijn moeder. Toen ze dat zei besefte ik het me pas echt. Ik legde even mijn hand op de tafel en liep toen achter mijn moeder aan naar buiten.

We zaten precies om 13.30 in de auto. Lucas en mijn moeder zaten achterin, en ik zat naast mijn vader. Hij zette de radio aan en de stem van een presentator galmde door de auto. 'Het gerucht dat de populaire boyband One Direction een reguliere vlucht naar Per...' Mijn vader zette een andere zender op. 'Die onzin over die domme beroemdheden altijd,' mopperde hij. Na twee slechte countrynummers hoorde ik de eerste klanken van What makes you beautiful van One Direction. Na een paar seconden stierf de muziek weg en begon er een man met een zeer lage stem te praten. 'Het trending topic op twitter: '#onedirectionregularflightto...' Mijn vader zette alweer een andere zender op en keek nors voor zich uit. De rest van de autorit luisterden we naar nog meer slechte country. Om 13.43 zag ik vanuit de auto het vliegveld. De gigantsiche vliegtuigen waren van kilometers afstand te zien. 'Kijk Hannah, volgensmij is dat jou vliegtuig!' zei mijn moeder enthousiast terwijl ze naar het meest linker vliegtuig wees. Ik keek naar het reusachtige voertuig en voelde de adrenaline door mijn lijf gieren.
Twee minuten later kwamen we aan bij de parkeerplaats. 'Potjandikke, wat is het druk hier,' zei mijn vader toen hij naar de overvolle parkeerplaats keek. 'Zet hem gewoon daar neer, we blijven toch niet heel lang,' zei Lucas die de hele weg had gezwegen. Mijn vader parkeerde op de plek die Lucas had aangewezen. Zodra ik de deur opendeed hoorde ik een oorverdovend gegil. Lucas hield meteen beschermend zijn handen tegen zijn oren. 'Wat is hier aan de hand,' zei mijn vader verbaasd. 'Ik heb geen flauw idee,' mompelde mijn moeder. Ik keek met samengeknepen ogen door de zon naar de richting waar het geluid vandaan kwam maar ik zag niks door de hoge begroeiing.

Toen mijn ouders en Lucas allemaal een tas hadden gepakt liepen we naar het vliegveld. Hoe dichterbij we kwamen, hoe luider het gegil werd, en toen we langs de begroeiing waren zagen we duizenden meisjes die allemaal naar één plek rende. Mijn mond viel open van verbazing.
'Sodeju hé,' zei mijn vader.
'Vast een of andere beroemheid,' zei mijn moeder. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ik wist dat ze terugdacht aan haar jeugd, waar ze fan was van de boyband 'Take That'. Daar had ze al heel vaak over verteld.
We haalden mijn kaartje op bij de receptie waar een nors uitziende vrouw zat en vroegen na waarom er zoveel mensen waren. 'Oh god,' zei ze chagrijnig. 'Er is een of andere boyband die naar Perth vliegt. We hebben ze nog een privé vliegtuig aangeboden, maar ze wouden per sé een reguliere vlucht.' Ik voelde de opwinding door mijn lichaam stromen. 'Heet die boyband toevallig One Direction?' piepte ik. 'Ja, One Direction, dat was het,' zei de norse vrouw. 'Oh. Eh oke. Dankuwel,' stamelde ik terwijl ik een klein sprongetje maakte. 'One Direction is dat niet de boyband waar Joyce zo'n fan van is?' vroeg mijn moeder terwijl we verder liepen. Maar ik hoorde haar niet eens. Ik kon alleen maar ademloos naar de grond staren. Ik wou Joyce bellen, maar mijn handen trilden te erg. Ik was niet eens fan van One Direction, maar toch! Vierentwintig uur lang in hetzelfde vliegtuig als de beroemdste boyband op aarde zitten? Dat moest een droom zijn. Het voelde onrealistisch om tussen al die gillende meisjes door te lopen. De meeste meisjes keken me met grote jaloerse ogen na. Ik staarde met grote ogen van verbazing voor me uit terwijl ik grote passen nam en iedereen aan de kant duwde.

Even later lagen mijn tassen =op de lopende band en kon mijn moeder het niet meer droog houden. 'Ik ga je zo ontzettend missen,' zei ze huilend terwijl ze me een lange knuffel gaf. 'Ik jou ook mam,' glimlachte ik. Het afscheid tussen mijn vader en mij was een beetje ongemakkelijk. Hij klopte zachtjes op mijn schouder. 'Ontzettend veel plezier Hannah,' zei hij. Ik bedankte hem en keerde me naar Lucas. Hij beet op zijn lip en staarde naar de grond. Ik zag dat hij tegen zijn tranen vocht. Ik nam het initiatief om hem een knuffel te geven. Toen ik ze alle drie een laatste zoen had gegeven liep ik het trapje op dat naar de ingang van het vliegtuig lijdt. Even keken alle meisjes naar mij. Het was maar heel kort, maar het was genoeg om me een ongelofelijk overwelmend gevoel te geven. Daarna draaiden ze zich allemaal om en begonnen op hun hardst te gillen, omdat ze hun favoriete boyband het terrein op zagen lopen.