Epiloog

River

Mijn handen trillen wanneer ik moeizaam recht kom en uitkijk over de ravage die het monster heeft aangericht. Vlak boven me zie ik hoe het voorbij raasde. Gelukkig kon ik net op tijd wegduiken, maar ik bezeerde mijn arm wel. Tranen sprongen in mijn ogen. Ik was doodsbang dat alles wat we op hadden gebouwd nu vernietigd zou worden.
Ik moest iets doen.
Maar ik kón niks doen.
Met grote ogen keek ik toe naar het luchtgevecht tussen het afschuwelijke monster en de draak, die in vergelijking met het monster net een klein vogeltje leek, die een van mijn meest dierbare vrienden was.
Nee... dacht ik.
Maar het was al te laat. Met een snelle hap slokte het monster Dave naar binnen. Mijn keel werd toegeknepen, ik wilde wel schreeuwen, maar uit mijn mond ontsnapte slechts een schril gepiep.
Dave De Verlosser, zomaar in een klap weg. Ik snikte en had amper door wat er gebeurde, tot ik een fel licht op mijn huid voelde branden. Verward keek ik op en zag ik hoe verschillende lichtstralen zich door de huid van het monster boorde. Op mijn gezicht verscheen een onzekere lach.
Het was nog niet allemaal verloren.
Voorzichtig begon ik te hopen op de Verlossing, en die hoop was niet onterecht. Al snel zag ik hoe er scheuren ontstonden in het lichaam van het wezen en uiteindelijk explodeerde het. Verschillende slierten huid en vlees dwarrelden op de grond en vormde een ranzige zwarte massa.
Meteen verzamelde er zich een massa nieuwsgierige toeschouwers rond het verwoeste monster. Ik kon er amper door, hoewel ik vrij klein was voor mijn leeftijd. Ik moest me letterlijk door de massa wringen. Het ging moeizaam, maar uiteindelijk kon ik toch een plaatsje op een van de voorste rijen bemachtigen. Eigenlijk had ik geen idee wat ik hoopte. Dat Dave er nog zou zijn misschien? Ja, dat was het. Maar er was geen Dave, enkel vernieling, overal waar ik keek. En dan hadden we het rottend vlees voor mijn voeten nog.
'Oh,' hoorde ik opeens iemand naast me fluisteren. Ik keek op, aangezien ik de hele tijd naar mijn voeten had zitten staren. Een klein jongetje, amper vijf, dacht ik, wees verwonderd naar een punt in de lucht. Ik volgde de lijn van zijn wijzende vinger en zag een fel licht in de verte. En dat licht, schitterend en puur, kwam steeds dichterbij.
'Wat is het?' vroeg een vrouw naast me met een licht trillende stem.
'Weer zo'n monster?' riep een man paniekerig.
De massa trok zich terug, tot enkel ik over bleef en als geobsedeerd naar het licht staarde. Ik hield mijn hoofd schuin en probeerde de achterhalen wat het was, maar pas toen het vlak voor mijn hoofd zweefde, kon ik de vorm onderscheiden.
Een ei.
Voorzichtig reikten mijn handen naar het ei en zodra ze het raakten, stopte het met gloeien. Als ik het niet vast had gehad, was het waarschijnlijk in duizend stukjes in elkaar gespat.
'Wat is het nu?' vroeg de kleine jongen die nieuwsgierig dichterbij kwam.
'Ik heb geen idee,' zei ik, nog steeds een beetje op mijn hoede.
Plots begon het ei te trillen. De kleine jongen naast me trok grote ogen en deinsde achteruit, recht in de armen van zijn moeder. 'Doe het dood nu het nog kan!' gilde ze. Maar in plaats daarvan legde ik het ei met een teder gebaar op de grond en keek ik toe hoe de eerste barsten erin verschenen.
Stilaan kroop er een klein wezentje uit. Het duurde een hele tijd tot ik door had wat het was. 'Een babydraakje,' fluisterde ik met een paar tranen in mijn ogen. Het kleine wezentje probeerde recht te komen, maar viel meteen weer terug neer. Ik keek even naar hem, zijn oogjes zaten nog steeds dicht, zijn oortjes waren kleiner dan mini en zijn kleine lijfje trilde.
Voorzichtig nam ik hem in mijn armen. Hij opende een oogje. En ogen zijn de weerspiegeling van de ziel, ik wist meteen wie ik voor me had.
'Dave,' zei ik met een trillende stem vol ongeloof.