O44.
Ik was erg onder de indruk van alles wat hij had gedaan, ik stond verstelt. ‘Je moet je zo wel even aankleden en spullen pakken, want we gaan een weekeinde weg.’ Nu snapte ik er niet veel meer van. Ik klopte zachtjes op zijn voorhoofd. ‘Hallo, waar heb je Bill gelaten? Dit is een vreemde.’ Ik bleef staren naar de rozen. ‘Het zijn er 100, voor de jaren dat ik samen met jou wil zijn. Vrienden of geliefden.’ Nu smolt mijn hart, ik had het niet meer. Hij zag het en ik dacht aan de reis en keek hem vragend aan. ‘Monte Carlo.’ Dat was wat er uit zijn mond kwam. Ik was verkocht.Ik hield in mijn achterhoofd wat er gebeurd was, natuurlijk. Wie zou dat niet hebben gedaan. Op dit moment zou ik niets liever doen dat hem een knuffel te geven en mijn lippen op die van hem te drukken. Waarom ik het niet doe? Alleen om mijn eigenwaarde te beschermen. En misschien ook wel een klein beetje, omdat de kans groot is dat er straks paparazzi in het vliegtuig zit.
Bill kwam daarna met het idee om met zijn auto naar Monte Carlo te rijden. Mij leek het geen goed idee, maar hem wel. Met een afgeladen auto vertrokken we naar Christina en Andréas om het door te geven dat ik bij Bill in Monte Carlo ben. Andréas was overtuigd en vond dat Bill erg zijn best moest doen en Christina was er totaal niet mee eens. ‘Christina, twee dagen en dan ben ik terug.’ Ze knikte en ik gaf haar een knuffel. Niet veel later zat ik dan in de auto, gapend en wetend nog vele lange uren met Bill in de auto te moeten zitten. ‘Wat zit je steeds te gapen, ben je zo moe?’ Ik knikte van niet. Ik had het een beetje koud, maar moe was ik niet meer. Al snel stopte Bill de auto langs de kant van de weg en pakte zijn vest uit de auto. Ik knikte even. ‘Dankjewel, Bill.’ Weer een stilte zoals het de hele weg al ging.
Reageer (1)
Lekker veel deeltjes vandaag
dank u dank u 
1 decennium geledenSchrijf je ook eens een Bill pov?
Ik lees je verhaal evengoed wel hoor