O37.

Foto bij O37.

‘We zijn nu een aantal dagen bij Simone geweest, we gaan naar ons eigen huis. Ga je mee?’ Ik wist niet eens dat ze een eigen huis hadden buiten het huis in Hamburg waar Simone woont. ‘Ik vind het goed.’ Hij knuffelde mij van blijdschap. ‘Alleen, geen gekke dingen en geen verplichtingen. Als ik iets niet wil, dan doe ik het niet en dan gaan jullie maar samen weg.’ Verklaarde ik hem. Hij knikte. ‘Trouwens, je werkt betaald je gewoon door. Dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Het staat al op je rekening.’ Die jongen wist meer dan dat ik dat wist.

2 weken later ~

Dag 59, Hamburg

De tijd ging erg snel, twee weken lang heb ik overleefd zonder woordenwisselingen te hebben met de jongens, wat een wonder op zich is. Ik heb kunnen winkelen, alleen niet genoeg natuurlijk. Straks zit ik 6 maanden lang opgesloten met die jongens. Dan word ik echt gek denk ik dan maar.

X. A.

‘Ga je spullen maar pakken Audrey, we gaan volgende week.’ Ik keek geschrokken om naar Bill. ‘Wat, nu al?’ Al knikkend kwam hij mijn kant op lopen. ‘Ik moet winkelen dus.’ Ik wilde opstaan, maar hij hield mij tegen. Plotseling sloeg het over naar een compleet ander onderwerp. ‘We leven nu een aantal weken samen, zo erg is het toch niet?’ Ik knikte en pakte zijn hand vast. ‘Nee, zo vreselijk ben ik niet.’ Sarcasme stroomde er vanaf en hij was aan het glimlachen. Hij knuffelde mij, ik knuffelde hem terug. Daar zaten we dan, we staarde elkaar diep in elkaars ogen aan. Die van hem donkerbruin, die van mij donker groen. Hij kwam steeds dichterbij. ‘Ga je mee winkelen, Bill?’ Het kwam er uit, duidelijk op het verkeerde moment. Hij schrok, maar het knikte dat hij mee zou gaan. Ik pakte zijn hand vast en we stonden op.

Reageer (1)

  • Iskuane

    Oeh... een bijna kus (hoera)

    Ik ga snel verder lezen

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen