Chapter 30 || Melanie Kaya Black

De rest van de week doen we allemaal dingen die te maken hebben met muziek. Iedereen heeft het al over de laatste dag van deze week. Het moment dat we het podium op moeten. Iedereen is verplicht om iets te doen. In je eentje, met een groep, zingen, met alleen instrumenten maakt ze niet uit, zolang je maar iets doet. De leiding had nog een melding. “The best girl, of girls and the best boy, or boys, picked by a jury. Need to do a battle.”
Een battle, voor iedereen.
De meiden en ik hebben besloten om nog een liedje te zingen. De hele week zijn we al aan het zoeken wat het gepaste liedje zal zijn. Demons, Amnesia, stay with me, Heart attack or Never been hurt. We hadden lijsten gemaakt maar moeten nu nog kiezen. Eentje voor ons optreden en nog eentje voor de battle, als we die zouden moeten doen.
“I vote for Heart attack for the performs and Never been hurt for the battle.” Zegt Carlisa.
“I AGREE!” schreeuwen Rebecca en ik tegelijk.
Wij draaien ons om naar Hailey die nog bedachtzaam zit kijken. Een glimlach verspreid zich langzaam.
“Oh I totally agree! We’re gonna do this!”
De rest van de dag oefenen we aan een stuk door tot dat het helemaal perfect is.

“MELANIE!” wordt er van buiten geschreeuwt.
“COMING” schreeuw ik terug.
Snel trek ik mijn schoenen aan, doe ik nog een poging mijn haar goed te doen en sprint ik naar buiten toe. Daar buiten, in zijn leren jack staat Liam.
“Hey, what’s up?”
“Hey, finished with practise?”
Ik maak een instemmend geluid en samen lopen we een stukje.
“So..”
“So..?” antwoord ik.
“Well, we’re gonna sing to, tomorrow.”
“You’re gonna what?! Are you guys crazy? What will happen if you’re discovered?”
“We’re gonna perform. And we’re gonna rock it and beat every one!”
“Liam, I do not think you understand the seriousness of this matter. All your fans? And the paparazzi? Huh? Did you think about that? Did you think that that wouldn’t change everything?”
Om eerlijk gezegd te zijn. Ik was pist. Hoe konden ze dit doen? Alles zou gaan veranderen. De paparazzi zou alles vernielen, zou alles weten.
“Melanie. There is no problem. The paparazzi? They are always everywhere. And no I don’t think this is gonna change anything.”
“Well, I think it will. because if you choose to show who you are, then I don’t think I would draw that.”
“What do you mean?”
“I mean, if the paparazzi is here and all your fans .. I can’t handle that Liam.”
“What? so you want me to choose? You or the rest?”
“No Liam, what I wanted, what I ever wanted was a quiet summer holiday, where I could do anything I wanted without a backward glance whether people liked it or not. So you can sing, you can be One Direction, but you need to do that without me.”
Langzaam doe ik mijn hoofd omhoog en kijk in de ogen van Liam. Hij plaatst zijn handen om mijn wangen en veegt de tranen weg die wisten te ontsnappen.
“I’m sorry Liam. But I can’t”
Met die woorden, draai ik mij om en loop weer terug naar mijn hut waar ik op mijn bed plof en vermoeid in slaap val.

Please don't hate me!!! Ik had zo een schijvers blok. Ik denk dat ik dit hoofdstuk wel honderd keer herschreven heb voordat ik er een beetje trots op was