002

De geur van verse regen drong zich diep in mijn neus en de laatste regendruppels vielen via de groene bladeren zachtjes op mijn hoofd. Ik snoof nog eens goed de geur op en zuchtte diep. Mijn fiets gleed gemakkelijk over het asfalt en de temperatuur was precies goed. Alles aan dit moment was perfect. Ik hield echt van Sudbury en ik zou het ontzettend gaan missen. Ik kreeg een misselijk gevoel toen ik aan morgen dacht, maar ik probeerde me er overheen te zetten en te genieten van het moment. Niks kon dit verpesten. In de verte zag ik Laura die naast haar fiets stond en met haar telefoon speelde. Ik ging op de trappers staan en fietste zo hard als ik kon. De wind gierde langs mijn oren en waaide door mijn haar. Ik sloot heel even mijn ogen maar opende ze gelijk weer toen ik een grote slinger maakte. Maar goed dat er verder niemand was.
'Laura!' riep ik. Ze keek geschrokken op van haar telefoon en glimlachte toen ze zag dat ik het was. Ik probeerde met een elegante beweging van mijn fiets te stappen, maar ik struikelde bijna en schaafde met mijn enkel langs de trapper. 'Godverdomme,' mompelde ik en ik greep met een pijnlijk gezicht naar mijn enkel. Laura maakte een hard schel geluid dat voor haar 'lachen' was, waardoor ik ook in de lach schoot. Ik hoorde een raar piepend geluid dat steeds dichter bij kwam. Ik keek achterom en zag dat het Joyce was die met een chagrijnig gezicht op haar fiets zat. Ze had zoals altijd haar zwarte leren jas aan en een zwarte Eastpack op haar rug. Ik deed heel erg mijn best om mijn lachen in te houden, maar alles aan Joyce was gewoon hilarisch en ik barstte in lachen uit.

Even later liepen we met ieder een flesje Arizona door Londen. Laura liep links van me, en Joyce - die bezig was te vertellen dat ze graag blousjes wou en dat ze die in Turkije ging kopen, omdat ze elk jaar naar Turkije ging en het daar veel goedkoper was - rechts van me. We liepen af en toe een winkel in. Eerst de Douglas, om even aan de nieuwe parfum van One Direction te ruiken. Daarna een reeks schoenenwinkels waar ze Dr. Martens verkopen, omdat Laura verslaafd was aan die schoenen. In de vierde schoenenwinkel begon Joyce te zeuren dat ze naar de H&M wou, dus gingen we naar de H&M.
Na een paar uur te hebben rondgestruind in dezelfde winkelstraat gingen we uitgeput op een bankje zitten. Ik graaide hebberig in mijn tasjes en keek tevreden naar mijn nieuwe aanwinsten. Twee high waisted korte broeken (een zwarte en een donkerblauwe), en een aantal croptops, omdat het in Perth bijna nooit onder de 25 graden is.
Ik luisterde naar het gesprek tussen Laura en Joyce, dat ging over 5 Seconds of Summer. Ik vond het prettig om naar ze te luisteren. Laura was er al een jaar lang van overtuigd dat Ashton de liefde van haar leven was, maar Joyce haatte 5 Seconds of Summer. Laura's stem klonk steeds beledigder, en ik grinnikte zachtjes. Met mijn vingers wreef ik over de stof van mijn nieuwe witte croptop en ik sloot heel even mijn ogen, negerend dat het er extreem achterlijk uitzag. Ik probeerde me het strand in Perth voor te stellen, maar het lukte niet en ik wist niet waarom. Het was alsof ik er nooit naar toe zou gaan, ookal was de vlucht morgen al. Lucas had ooit een werkstuk over Australië geschreven toen hij in de brugklas zat. Ik had het sinds ik wist dat ik naar Perth zou gaan wel twaalf keer gelezen. Er stond in dat de mensen daar Kerstmis op het strand vierden, met een barbeque. Ik kom me er absoluut niks bij voorstellen.

Het begon weer te regenen en we renden met zijn drieën naar het dichtstbijzijnde café. Druipend van de regen liepen we naar binnen. We gingen zitten aan een tafeltje bij het raam. Laura bestelde chocolademelk, Joyce bestelde thee en ik bestelde een koffie. Zwijgend luisterden we naar de tikkende regen. De bijna non-stop regen in Londen zou ik absoluut niet gaan missen.
Na nog een paar koffie, thee en chocolademelk en een goed gesprek gingen we alle drie naar huis. Mijn ouders en Lucas hadden al gegeten, samen met Lucas' vriendin. Ze wou net weggaan toen ik thuiskwam. Ze heette Grace en ze had grote blauwe ogen, volle rode lippen en krullend bruin haar. Ze was erg vriendelijk en ik snapte helemaal wat Lucas in haar zag, alleen andersom niet helemaal.
Toen ik in bed lag dacht ik na over alles in Londen en bedacht ik me wat ik het meest ging missen. Natuurlijk mijn ouders, Lucas, Joyce en Laura. Maar ook de stad en het huis en de buurvrouw die bijna elke week een zak pruimen kwam brengen omdat ze een overschot aan pruimen had door haar pruimenboom, en haar zoon van twintig waar Joyce een halfjaar lang verliefd op was geweest. Toen ik eindelijk in slaap viel was ik tot de conclusie gekomen dat ik alles wel heel erg ging missen, maar dat ik er ontzettend veel zin in had.