The Day After

De volgende morgen was het Femke die als eerste wakker was. Ze had slecht geslapen, en daar baalde ze van. Vandaag was weer een gewone werkdag, maar ze had absoluut niet de energie om zich vandaag voor de volle honderd procent in te zetten. Zelfs niet voor vijftig procent. Toch klom ze haar bed uit, het was tijd om te gaan ontbijten. Hoe ze de dag zou doorkomen, zou ze later wel zien. Veel koffie drinken, dan zou het vast wel lukken.
In de woonkamer lag alles er nog precies zo bij als gisterenavond. De kaarsen stonden in een cirkeltje, het bord met glas lag daarbinnenin, maar van alle spanning die dat tafereel ‘s nachts had gehad, was niks meer over. Het was nu de volgende dag, bij licht waren dit soort dingen gewoon niet meer eng. Femke was blij dat Stef haar had verteld dat haar letters niet echt waren, anders had ze toch wel iets anders terug gekeken op gisteren.
“Goeiemorgen!” riep Mellanie vrolijk. Femke draaide zich geschrokken om, maar lachte toen.
“Goeiemorgen, goed geslapen? Geen enge dromen gehad over geesten, die je komen bezoeken?” vroeg ze plagend.
Mellanie ging aan tafel zitten. “Natuurlijk niet. De geesten komen hier niet voor mij hoor, wel voor F - E.”
“Dat was Stef, dat heb ik je toch al verteld?” Femke zuchtte. Die twee letters zouden haar zeker nog een tijdje achtervolgen. Mellanie had iets gevonden om haar mee te irriteren, en daar zou ze gebruik van maken ook. Al was het gelukkig niet zo erg als bij Paula, want die kreeg iedere dag wel een paar vuile opmerkingen van Mellanie naar haar hoofd geslingerd. Meestal gingen die nergens over, maar Paula kon er toch niet goed tegen.
“Hoe wil je die P dan verklaren?” ging Mellanie verder. “Ook het werk van je liefje zeker?”
“Hij - is - mijn - liefje - niet,” riep Femke, nu echt geïrriteerd.
“Nóg niet,” verbeterde Mellanie. Ze glimlachte er triomfantelijk bij.
Femke reageerde er niet op, ze liet Mellanie alleen aan tafel ontbijten, en ging zelf verder met het opruimen van de spullen. Ze had net de kaarsen terug in de kast gezet, en wilde ze het bord pakken. Toen ze dat zag, viel haar mond even open van verbazing, maar ze drukte gauw weg wat ze dacht.
Het glas stond niet langer op de P, maar was verschoven naar de C.
Dat kan geen toeval zijn, dacht Femke. Paula’s achternaam was Coppens.
Misschien heeft Stef het nog verschoven, dacht ze er snel achteraan. Hij was immers de laatste die in de woonkamer was geweest. En anders was het vast Mellanie geweest, die Paula nog banger wilde maken dan ze al was. Nee, dit was gewoon een stomme grap. Femke besloot dat ze niks aan Paula zou vertellen, maar ze ging wel uitzoeken wie dit gedaan had. Diegene was nog lang niet klaar met haar.
Femke ruimde snel de rest van de spullen op, ze wilde niet meer denken aan gisteravond maar zich focussen op een nieuwe dag. Een dag zonder geesten.
“Waar is Paula eigenlijk?” vroeg ze, toen ze alleen met Mellanie aan tafel zat. “Slaapt die nog?”
“Volgensmij wel,” antwoordde Mellanie kort. Ze had het drukker met haar nagels, dan met haar vriendin. Femke stond geïrriteerd op en liep naar de slaapkamer. Daar lag Paula inderdaad nog in bed, diep in slaap. Femke zuchtte. Er ging hier ook helemaal niks goed deze zomer. Ze had zich deze vakantie wel iets anders voorgesteld.. Ze had gehoopt dat dit jaar beter zou worden dan vorig jaar (toen ze de hele tijd buiten gesloten werd), maar zo te zien ging hij alleen maar slechter worden.

Toen Paula een tijd later wakker werd, zag ze meteen dat iedereen al was vertrokken. Geschrokken wierp ze een blik op de wekker. Precies wat ze al dacht. Verslapen. Ze wist niet hoe snel ze uit bed moest komen om zich aan te kleden en te ontbijten. Verwoed liep ze door de kamer, op zoek naar haar Galaxy Park shirt, dat ze uitgerekend vandaag niet kon vinden. Dan maar eentje van Femke lenen.
Haar haren bond ze snel vast, het maakte nu niet uit hoe ze eruitzag, het enige wat telde was dat ze zo snel mogelijk bij de gasten zou komen. Ze had helemaal geen zin aan een groep schreeuwende kinderen bij de animatie, die waarschijnlijk meer dan eens een bal tegen haar zouden aanschieten, maar ze had geen keuze. De taken waren verdeeld, ze kon niet meer wisselen.
Met slaap nog in de ogen, nam ze plaats aan de ontbijttafel. Er stond nog precies genoeg voor haar: een broodje, een pot chocopasta en een glas drinken. Op haar bord lag een briefje, duidelijk geschreven door Femke.
Ik kon je echt niet wakker krijgen. Kom je zo snel mogelijk naar de koffieshop? X
Paula verkreukelde het briefje. Femke zou vast boos zijn, maar dan had die maar beter haar best moeten doen om haar wakker te krijgen.
Paula had gelukkig goed geslapen, vele malen beter dan ze had verwacht. Geen nachtmerries, geen dromen over geesten. Met een goed humeur at ze dus haar ontbijt op.
“Paula? Ben je hier?”
Didi’s stem klonk opeens.
“Ja, wacht even!” Paula stond zo snel als ze kon op, checkte in de spiegel of ze er een beetje fatsoenlijk uitzag, en opende toen de deur voor Didi.
“Ik vroeg me al af waar je bleef,” zei hij. “Verslapen?”
Paula knikte alleen maar. Ze was nog een beetje verbaasd over het feit dat Didi hier kwam, speciaal voor haar. Didi had wel betere dingen te doen, zoals het zwembad. Daar waren zeker veel gasten baantjes aan het trekken, en aan Didi de taak om daar toezicht op te houden.
“Femke heeft je zeker gestuurd?” vroeg Paula. Didi schudde zijn hoofd.
“Nee? Ik vond het alleen vreemd dat je niet bij de animatie was.”
“Iedereen staat daar zeker te wachten,” besefte Paula. Onmiddelijk draaide ze zich om en griste haar Galaxy Park vest van de stoel. De ontbijtspullen konden in de middagpauze wel afgewassen worden, besloot ze. Nu haastte ze zich de bungalow uit. Althans, dat was de bedoeling, want Didi plaatste een hand op haar schouder en voorkwam daarmee dat ze wegging.
“Maak je geen zorgen, ik heb die kinderen een voetbal gegeven en gezegd dat jij er zo aankomt.”
Paula kon een glimlach niet onderdrukken. Dat was wel heel lief van Didi.
Hij overhandigde haar een papier. “Ik wist niet hoe lang je nog weg zou blijven, dus ik heb alvast het animatie programma voor vandaag gemaakt. Hoef je je daar in ieder geval niet meer druk over te maken.”
Voor Didi leek het de normaalste zaak van de wereld dat hij dat had gedaan, maar Paula was echt onder de indruk.
“Dankjewel, Diederik..” Stamelde ze, terwijl ze naar het papier keek. Vanochtend voetbal, vanmiddag aquagym.
Ze keek Didi weer aan, die stond te wachten tot Paula een reactie zou geven.
Aquagym. Dat was in het zwembad. Didi werkte in het zwembad. Die jongen deed er écht alles aan om bij haar in de buurt te zijn.
“Heel lief van je,” zei Paula. “Echt.”
Ze vond Didi nog steeds een beetje apart, maar wel de liefste van het hele team. Stef of Os zouden nooit haar job overnemen. Die zouden haar ook niet komen ophalen uit de bungalow, zonder bevel van Femke. Didi deed dat wel, hij was oprecht geïnteresseerd in Paula, en dat vond ze zo lief aan hem.
“Ga je? Die kinderen kunnen zich niet heel lang zelf vermaken, denk ik.”
Paula drukte snel haar gedachten over Didi weg. Het was nu tijd om te werken. Ze sloot de bungalow af, glimlachte nog even naar Didi - die jammer genoeg terug naar het zwembad moest - en ging toen op weg naar het sportveld.

In de middag had een van de gasten in het park wel hele vreemde plannen. De aliën ging vandaag niet werken of genieten, maar het haastte zich naar het bos. Exo-7 keek rond of er niemand was, iemand die de transformatie zou kunnen zien. Op dat moment was een Exo namelijk op z’n zwakst, tijdens de wissel van mensengedaante naar alieën.
Toen Exo7 zich er van verzekerd had dat er niemand anders in het bos was, verdween de menselijke gedaanten binnen een paar Exonden. Daarvoor in de plaats kwam een lichtblauwe bol van fluïdum, die al van Aarde verdwenen was voordat iemand hem had kunnen zien.
De andere Exo’s op het moederschip waren blij om Exo-7 terug te zien. Het wezen was langer op Aarde gebleven dan verwacht.
“Hoe staat het met de missie?” vroeg Exo1. Zijn rode lichaam pulseerde traag.
“Mijn menselijke gedaante is perfect, niemand heeft mij door.”
“Prima. Dan is het nu tijd om de missie echt van start te laten gaan.” Exo1 sprak langzaam, Exo7 observerend. Het wezen zag er goed uit, de energiekern was nog bijna volledig vol. De energie ging minder snel omlaag dan verwacht.
“Heb je al een eerste slachtoffer uitgekozen?”
“Nee, nog niet.”
“Waarom niet Exo7?” Exo1 sprak streng. Hij was niet boos - Exo’s kenden geen gevoelens - maar dit leek er toch aardig op.
“Ik moest eerst zeker weten dat de mensen niks zouden doorhebben. Dat zou de gehele missie in gevaar brengen.”
“De missie kan doorgaan zoals gepland, dus nu is het tijd om zes mensen te exoderen.”
Exo7 was even stil. Hij had nog nooit iemand geëxodeerd.
“Ik leg het je nog één keer uit, Exo7,” sprak Exo1, toen Exo7 stil bleef.
“Een exodatie zorgt ervoor dat je iemand volledig kunt overnemen. De geest, het lichaam, de gedachten, de herinneringen en het doen. Zodra je iemand exodeert, is hij of zijn volledig in jouw macht.”
“En wat, als een exodatie mislukt?”
“Een exodatie mislukt niet!” schreeuwde Exo1. “En als het mislukt.. Dan zul je een ander slachtoffer moeten zoeken. Een persoon bij wie de exodatie mislukt.. Zal overlijden..”
“Zorg dus dat alle jongeren juist exodeert!” bemoeide een andere Exo zich ermee. Het was de exodokter. “Anders hebben we onvoldoende data om de gevoelens van de mens te onderzoeken.”
“Je hebt Exo-3 gehoord,” zei Exo1. “Exodeer ze allemaal. Dan kunnen we ze over acht weken naar het schip transporteren.”
Het klonk allemaal heel onheilspellend, gelukkig hoorden de jobstudenten in het park dit niet. Ze hadden geen idee wat hen te wachten stond..
“Je energiepeil is weer maximaal, je kunt naar de Aarde vertrekken.”
Exo7 werd losgekoppeld van het schip en het volgende moment stond het wezen weer op de transformatieplek in het bos. Tijd om terug naar het vakantiepark te gaan. Tijd om de missie uit te voeren.


De dag vloog snel voorbij. Iedereen deed goed z’n best, hoe moe hij/zij ook was. Alle zes leken ze gisterenavond een beetje vergeten, niemand dacht eigenlijk meer aan de vreemde dingen die er gebeurd waren. Femke was blij dat ze vandaag ontzettend veel gasten had kunnen inchecken, ze kon wel zeggen dat het de drukste dag was geweest in de geschiedenis van Galaxy Park. Dat maakte haar gelukkig, want het betekende dat het goed ging met het park. Toen ze tegen het eind van de dag ook terug liep naar de bungalow, was dat ook met een grote glimlach op haar gezicht. Ze voelde zich alsof er niks meer mis kon gaan deze zomer, haar ongelukkige gevoel van die ochtend was in de loop van de dag verdwenen. Een dagje werken maakte haar altijd weer blij.
Bij de bungalow aangekomen, hield ze halt op het terrasje. Mellanie en Os waren binnen, hoorde ze. Dit was zeker geen moment om hen te storen, dus Femke zou nog eventjes moeten wachten tot ze de bungalow inkwam.
Even later kwam ook Paula bij de meisjesbungalow. Ze keek verbaasd naar Femke, die op een van de stoelen op het terrasje zat.
“Waarom zit je buiten?”
“Mellanie en Os zijn binnen,” vertelde Femke lachend. “En ik denk niet.. Dat die gestoord willen worden.”
Paula snapte meteen wat Femke bedoelde. Zij en Femke hadden meestal niet meer nodig dan een paar woorden om van alles aan elkaar duidelijk te maken, dat kreeg je vanzelf als je elkaar al 3 jaar kende. Dit was Paula’s tweede zomer in Galaxy Park, het jaar daarvoor was ze hier op vakantie geweest met haar ouders. Femke was toen nog te jong geweest om echt geaccepteerd te worden door het team, dus ze had wat leeftijdgenoten opgezocht om zich mee te vermaken die zomer. Met Paula had ze het het beste kunnen vinden van iedereen, dus Femke was dolblij geweest toen die had verteld dat ze de volgende zomer in Galaxy Park kwam werken.
“Wat zit je te lachen?” vroeg Femke na een stilte. Ze had Paula nog nooit zo blij gezien, wat een verschil in vergelijking met gisterenavond.
“Aquagym..” Vertelde Paula. Haar glimlach werd nog een stukje breder nadat ze dat had gezegd. Ze staarde dromerig voor zich uit.
“Sinds wanneer hou jij van a-..” Femke stopte haar zin abrupt. Didi werkte bij het zwembad, dat verklaarde alles.
“Het was niets bijzonders!” zei Paula meteen, toen ze doorhad dat Femke iets vermoedde. “Het was gewoon.. Heel gezellig.”
“Heel.. Gezellig,” herhaalde Femke. “Gezellig? Of gezellig gezellig?”
Paula keek snel weg. “Gewoon, gezellig.”
Femke wilde nog doorvragen, ze wist zeker dat haar vriendinnetje niet de waarheid vertelde, maar de deur vloog open.
“Oh, hallo dames!” zei Os toen hij de meiden zag zitten. Femke en Paula zwaaiden allebei eventjes, maar voordat ze hadden kunnen antwoorden was Os ook alweer verdwenen. Ze gniffelden allebei, Os was hier niet voor niets geweest. Samen liepen ze de bungalow in, waar Mellanie uiteraard al was.
“Hey Femke, Paula!” zei ze opgewekt. Ze probeerde te doen alsof er niets was gebeurd net, maar dat faalde. Zowel Femke als Paula wilde wel vragen wat er gebeurd was, maar allebei lieten ze het. Ze zouden zich beter niet bemoeien met Mellanie’s zaken, anders werd die chagrijnig. Ze liepen dus allebei door naar de slaapkamer, waar ze zich uitgeput op bed lieten vallen.
“Hoe zit het eigenlijk tussen jou en Stef?” vroeg Paula tenslotte.
“Goed. Gewoon goed.”
“Goed, of goed goed?” pakte Paula Femke terug. Femke ging onmiddelijk op haar bed staan en keek Paula - die hoger sliep - lachend aan.
“Tussen mij en Stef is er net zo veel als tussen jou en Didi. Niks dus.”
“Jawel, ik zie dat toch! Femke.., iedereen merkt het..”
Femke voelde haar wangen rood worden. Voor haar beste vriendin kon ze vrij weinig verbergen. Zeker niet als ze verliefd was. Toch bleef ze koppig volhouden dat er niks aan de hand was, en Paula nam daar genoegen mee. Ze kon Femke toch niet dwingen om iets toe te geven, want dat zou ze zelf namelijk ook niet doen.
Allebei de meiden trokken hun pyjama aan en gingen weer in bed liggen. Mellanie kwam ook de slaapkamer binnen, maar liep meteen door naar de badkamer, zonder een woord te wisselen.
“We zullen wel zien hoe lang dat ‘niks’ van Stef en jou het volhoudt..” Zei Paula, voordat ze haar ogen sloot.
“Of hoe lang dat niks tussen jou en Didi het volhoudt.” Femke liet ook haar ogen dichtvallen. Eindelijk tijd om te slapen. Nu pas merkte ze echt hoe moe ze was. Niet gek, als je de avond daarvoor tot na middernacht was opgebleven. Hopelijk sliep ze deze nacht iets beter, anders zou ze morgen zeker niet volhouden.
“Slaapwel,” fluisterde ze.
“Slaapfijn,” antwoordde Paula.
“Wie heeft er mijn make-up remover gezien?” riep Mellanie vanuit de badkamer, waardoor iedereen in de bungalow weer wakker was. Paula en Femke zuchtten tegelijkertijd, maar barstten daarna in lachen uit.
“Anders heb ik morgen allemaal vlekken onder mijn ogen, en dat ziet er echt niet uit..” Zuchtte Mellanie.
Geen van de twee meiden in de slaapkamer antwoordde. Ze draaiden zich enkel naar elkaar toe.
“Hoe lang..” Begon Femke.
“Zal het niks tussen Mellanie en Os standhouden?” vulde Paula aan. Ze lachten allebei opnieuw, maar daarna draaiden ze zich in een comfortabele houding.
Mellanie riep nog wat dingen vanuit de badkamer, maar ze kreeg geen antwoord. Paula en Femke waren allebei al in slaap gevallen.