Hoofdstuk 2: 6-8 Maanden Zwanger.

‘Gefeliciteerd!’ roept ze blij uit. ‘Het zijn twee meisjes!’ Verschrikt kijkt Sophie op. ‘ Misschien verstond ik het niet goed, maar je zei duidelijk TWEE meisjes?’ De verpleegster knikt blij. Sophie en Tim kijken elkaar aan. Shiiiittt. Dit hadden we niet verwacht. Sophie pakt Tim zijn hand vast en fluistert: ‘Weet je nog? Zolang het maar gezond was, dan mocht het zijn wat het wilde zijn’ Tim knikt en kust Sophie op haar voorhoofd. ‘We can do this.’

Twee maandjes later.
De familie heeft de inkopen gedaan voor het extra kindje. Oftewel een extra bedje, extra kleding en ga zo maar door. Ze gingen naar een van de laatste echo’s. Net zoals de afgelopen keren was Laura er niet bij. Laura logeerde veel bij haar opa en oma. Zo had zij de tijd van haar leven en konden Sophie en Tim alles in orde maken voor de aankomende tweeling. Het stond inmiddels al vast dat ze niet op elkaar zouden gaan lijken, maar ook dat gaf niet. Zoals alle andere keren ging Sophie op het bed liggen. De verpleegster deed de gel op haar buik. Tot nu toe hadden ze elke keer dezelfde verpleegster gehad. Ze heet Mara. Geweldig vrouwtje. Ze was ontzettend lief en kon buiten de echokamer grappig en niet serieus zijn. Maar binnen in die kamer? Dan was ze erg serieus. ‘Sophie, ben je er klaar voor?’ Mara schudde Sophie zachtjes wakker uit haar gedachten. Ook nu weer ging ze met het apparaat over haar buik. Ze bekeek de baby’s goed. Ze liet het beeld stilstaan bij de bovenste baby. Ze printte de afbeelding uit. ‘Ik kom zo terug.’ En weg was ze. Tim keek Sophie geruststellend aan. ‘Het is vast niets ernstigs.’ De verpleegster keerde na ongeveer een kwartiertje terug met een dokter. Ook de dokter keek goed naar het schermpje. Hij draaide zich om naar Sophie en Tim. ‘Wat willen jullie als eerst horen? Het goede of het slechte nieuws?’ Sophie had al alles in haar hoofd gehaald, waardoor Tim maar geantwoord had. ‘Het goede nieuws eerst.’ De dokter glimlacht . Of in ieder geval, daar lijkt het op. ‘Het onderste kindje is gezond.’ Hij staat op en loopt om het bed om het aan te wijzen. ‘Met het bovenste kindje is iets mis. Iets ernstigs.’