Chapter fourteen.

~ Alison Lilian Hale.

Halverwege de film zochten mijn ogen Rowan, ze was al een paar minuten muis stil en dat was bijzonder tijdens een enge film. Ze zat bijna in Luke, haar gezicht had ze verstopt in zijn nek en ze zat schuin op zijn schoot. Luke had zijn armen om haar middel en zijn kin leunde op haar schouder, ze zagen eruit als een koppel. Ik giechelde zachtjes en keek omhoog naar Ashton maar omdat hij blijkbaar al naar mij keek ontmoette zijn groene ogen gelijk de mijne. Hij glimlachte maar hij had een verdrietige blik in zijn ogen en een frons op zijn voorhoofd. Zijn ogen werden altijd donkerder als hij boos of verdrietig was. En als hij vrolijk was glinsterde zijn ogen en waren ze prachtig groen. Ik hield van zijn blije ogen.

‘Gaat het wel?’ fluisterde ik.

Ash beet op zijn lip en schudde toen langzaam zijn hoofd.

‘Niet echt, ik wil je niet hier achter laten Ali’ zijn stem brak en ik zag dat hij zijn best deed om niet te huilen.

Ik wist dat ik niet de enige was die het moeilijk had maar het kwam niet vaak voor dat ik Ashton zo gebroken zag. Hij was de sterkste van ons tweeën en het brak mijn hart om hem zo te zien. Ik pakte zijn hand vast en verstrengelde onze vingers.

‘Kom, laten we naar boven gaan om te praten,’ zei ik zacht.

De anderen gaven ons een bezorgde blik maar ze zeiden niks toen Ashton me naar boven volgde. Eenmaal in mijn kamer gingen we naast elkaar om mijn bed zitten, zijn hand nog steeds in de mijne.

‘Ik weet niet of ik dit nog een keer aan kan Ali,’ zei hij zachtjes terwijl hij zijn grip op mijn hand verstevigde.

Ik keek in zijn groene ogen en zuchtte.

‘Ik denk ook niet dat ik het kan maar we hebben geen keus Ash. Je moet je tour afmaken en de jongens rekenen op je. Dit is je droom en hoe graag ik je ook bij me wilt hebben je moet je droom nagaan. Geloof me als ik zeg dat jullie het helemaal gaan maken, jullie fans groeien met de dag en de wereld leert 5 Seconds of Summer pas net kennen.’

Hij glimlachte kleintjes ‘Dat weet ik, maar ik wil gewoon mijn droom achterna met mijn beste vriendin aan mijn zijde. Zonder jou had ik nooit in de band gezeten en jongens houden ook vreselijk veel van je. Ik voel me vreselijk zonder jou Ali en ik weet niet waarom maar als je niet bij me bent voel ik me leeg, alsof er iets mist.’

Zijn woorden maakte me bijna aan het huilen ‘Ik voel hetzelfde Ash en ik denk niet eens dat het gek is dat we ons zo voelen. Sinds we elkaar kennen leven we zowat samen, we zagen elkaar elke dag en sinds dat mama dood is zijn we nog closer geworden. Soms denk ik wel een dat je mijn wederhelft bent..’

Ashton knikte en giechelde zachtjes ‘Bijna net zoals soulmates.’

Hij keek me een paar seconden aan voor hij weer begon met praten ‘Ik weet niet wat ik zonder je zou moeten Ali. Ik kan nog geen eens een paar weken zonder jou overleven zonder me depressief, verdrietig en alleen te voelen, ook al zijn mijn andere beste vrienden altijd bij me.

Ik zuchtte en legde mijn hoofd op zijn schouder ‘Ik ken het gevoel Ash.’

‘Wat gaan we er aan doen?’

‘Wanneer gaan jullie weg?’

Ashton bleef even stil voordat hij zacht zei; ‘Dat was niet de vraag.’

‘Verdomme Ashton, vertel het gewoon!’

Toen hij niet antwoordde klom ik op zijn schoot en legde ik mijn handen op zijn wangen. Ik dwong hem om me aan te kijken en ook al was ik als de dood voor zijn antwoord, ik moest het weten.

‘Ash, vertel het me.’

Hij beet op zijn lip en sloot zijn ogen waarna hij een woord zei wat ik liever niet wou horen.

‘Morgen.’

--