Day O4

Liedje: Barbie Girl van Aqua.
"I'm a Barbie girl in a Barbie world. Life in plastic, it's fantastic!"

'OH MY GOD!'Cat keek ontzet naar een winkel de overkant van de winkelstraat, sprong toen een paar keer op en neer en rende - of eigenlijk hobbelde, aangezien ze nog steeds niet gewend was aan haar nieuwe pumps - naar de overkant om de etalage van de winkel te bewonderen. Ik had haar bijna gewaarschuwd dat ze op moest passen voor de eventuele auto's, maar het was rustig en vanwege haar enthousiasme zou het waarschijnlijk toch niet geholpen hebben.
      'Oh my God!' riep ze weer en ik besloot haar achterna te gaan voordat ze winkeliers zou afschrikken.
      'Wat is er nu weer?' vroeg ik toen ik naast haar stond.
      'Ze hebben uitverkoop!' Ze wees naar iets in de etalage. Het was een roze jurk. 'Penny! Die móét ik hebben!' Ze sprong weer een paar keer op en neer. In tegenstelling tot haar was ik niet zo geïnteresseerd in kleding of leuke schoenen. Ik ging vooral met Cat – die eigenlijk Cathrine heet, maar da's een ernstig beroepsgeheim, zoals ze het zelf altijd noemde – mee om haar een plezier te doen. Ik heb nooit gewild dat ze me overal mee naartoe zou sleuren.
      Zoals dat nu gebeurde. 'Kom mee!' Ze pakte mijn arm vast en trok me mee de winkel in.

In de winkel was het rustiger dan ik had verwacht. De magische woorden 'Sale' en 'Uitverkoop' die bijna elke vrouwenhart een tikje sneller lieten kloppen hadden geen werking op deze doordeweekse middag. Het was dat wij een tussenuur van school hadden, anders waren wij hier ook niet geweest.
      De enige klant die er was, was een lange, slanke blondine die met de verkoopster stond te praten. Zo te horen hadden ze het over iets in de etalage. Na nog iets beter geluisterd te hebben kwam ik erachter dat ze het over de roze jurk hadden – Cats roze jurk.
      'Excuseer?' Cat tikte de verkoopster aan. 'Ik zou graag die roze jurk uit de etalage hebben, als dat kan.' Ze glimlachte en negeerde zo goed als ze kon de blondine, die haar een boze blik toewierp.
      'Je bent te laat,' zei die. 'Ik neem hem al en het is de laatste.' Nadat ik haar grondiger had bekeken vond ik dat ze op een opgesmukte Barbiepop leek.
      De Barbiepop tuitte haar lippen. 'Ik denk toch niet dat je hem zou passen. Je bent veel te dik daarvoor.'
      Oh oh. Als er iets is dat ik in drie jaar vriendschap met Cat heb geleerd, is dat je haar nooit en te nimmer moest beledigen. Man, die meid kon zo scherp en gemeen uit de hoek komen dat je dacht dat ze een of andere gevaarlijke slang was. Die slang wilde je niet, geloof me maar.
      Cat plaatste haar handen in haar zij en zette haar ik-ben-zo-ongelofelijk-arrogant-en-met-mij-valt-niet-te-spotten-blik op. 'Ik zie er tenminste niet uit als een Barbiepop,' kaatste ze terug. 'Ben je soms uit een Barbiefilm gestapt, of zo?' Ze trok een pruillip. 'Ga maar weer terug je film in. Volgens mij mist Ken je.'
      De mond van de levende Barbie viel open. 'Ik ben nog nooit zo beledigd geweest!' brieste ze. Ze draaide zich om en in een wolk van glanzend, blond haar stampte ze weg, de winkel uit.
      'Pas maar op dat je hakken niet breken, met dat olifant-gestamp van je!' riep Cat haar achterna.

'Haar mond ging zo van 'plop'!' Lachend schoof Cat het gordijn van het pashokje open om haar jurk te showen. 'En?' vroeg ze me.
      'Hij staat leuk,' zei ik, helemaal naar waarheid. 'En je bent helemaal niet dik.'
      'Precies!' Cat liep naar de spiegel om zichzelf te bekijken. Toen draaide ze zich grijnzend naar me om. 'Ik ben een Barbie-meisje in een Barbie-wereld!' Ze deed een raar dansje. 'Mijn leven is van plastic, het is fantastisch!'
      Ik wist niet waar het vandaan kwam, maar ik barstte in lachen uit. 'Dat had je moeten doen toen die Barbie nog hier was,' hikte ik.
      'Ja, inderdaad.' Cat dook het kleedhokje weer in, trok de jurk uit en haar normale kleren aan en rekende de jurk af. Nog nalachend verlieten we de winkel, zoals echte vriendinnen dat deden.