Day O3

Het was een zonnige ochtend toen ik de deur achter me sloot en aan mijn dagelijkse routine begon. Allereerst ging ik naar de bakker om de hoek van de straat om daar twee croissantjes te kopen, één voor mij en één voor Michel. Toen liep ik weer verder, op weg naar het atelier. Tussen de huizen door kon ik nog net de Eiffeltoren zien.
      Vanaf toen gebeurde het. Een enorme windvlaag door de straat die de bomen liet ruisen en mijn losse haar voor mijn gezicht gooide. De zon verdween achter een grijze wolk en het licht veranderde, alsof alle kleuren opeens vervaagd waren. Het voelde kil. Net zo snel als dat het gekomen was, was het ook weer verdwenen.
      Verbaasd keek ik naar de lucht boven me. De lucht was nog even blauw als toen ik vertrok en de grijze wolk was verdwenen. Twijfelend liep ik weer verder. Ik had niet eens gemerkt dat ik stil was blijven staan.
      Op het moment dat mijn mobiel in mijn zak trilde, was ik ongeveer één straat van het atelier verwijderd. Tijdens het lopen haalde ik hem eruit. Er was een nieuw bericht binnengekomen.
      Char, de bouwvakkers zijn nog steeds niet klaar met opruimen. Ik denk dat ze over ongeveer 1 uur weg zijn, en dan kan jij ook komen. Ik zie je wel weer. Salut, Michel.
      Dat was waar ook. Ons atelier werd tijdelijk verbouwd en zolang zij aan het werk waren, konden wij niet verder. Ongelofelijk dat ik dat was vergeten.
      Ik besloot om op een bankje, dat uitzicht had op de Eiffeltoren, te gaan zitten en om alvast mijn croissantje op te eten. In de verte zag ik wat wolken aan drijven, maar ik negeerde het en genoot van het zonnetje. Totdat ook de zon voor de tweede keer die dag verdween.
      De lucht boven me was donkergrijs, bijna zwart. In de verte rommelde de donder. Ik stond op toen ik zag dat meerdere mensen om me heen wegvluchten. De toeristen in de rij voor de Eiffeltoren twijfelden even, maar besloten toen ook weg te gaan. Ik liep zo snel als ik kon naar de straat. Bij een café ging ik naar binnen. Geen moment te vroeg, want toen ik me omdraaide en door de glazen deur keek, was er een enorme flits en stormde het zo erg dat de bomen schuin gingen.
      Ik vroeg me af of het voorval van vanochtend hiermee te maken had. Het was verbazingwekkend hoe snel een zonnige ochtend kon veranderen in een storm.