Belangstelling.

De les ging voorspoedig - voor zover dat mogelijk was. Ik zat opgescheept met het ''Shia''-meisje en moest aldoor verhalen aanhoren over de knul die aan de andere kant van de wereld was en dus onbereikbaar voor haar was. 'Maar ik blijf sparen,' had ze me toevertrouwd terwijl ik klungelig bezig was met twee chemische stoffen die ik druppel voor druppel samen moest voegen, hopend dat het goed zou gaan en ik het lokaal niet zou laten ontploffen. 'Shia wordt hoe dan ook van mij,' vond het meisje, waarvan ik nog altijd geen naam had. Toen ik op het punt stond een moeilijke beslissing te nemen wat de druppels betrof - moesten het er nou drie of vier zijn? - keek ze me met een schuin hoofd aan, het stond haar wel schattig.
'Wat is er?'
'Eh,' stamelde ik, wetend dat dit een heel foute timing was. 'Ik ben niet zo'n... scheikunde-figuur.'
Toen het meteen helemaal stil was in de klas, was ik me ervan bewust dat ik het niet alleen tegen haar had verteld. Mathia grijnsde.
'Aaah,' Slaakte een meisjessstem toen een kreet. Dat was de start voor het gevolg van diezelfde kreet. Twee seconde later zei de hele klas op dezelfde, schattige, toon 'Aaah!'
Verbaasd keek ik hen aan. 'Wat lief!' Vond het zwartharige meisje, haren zo lang tot haar billen, dat haar heel goed stond. Ze had een naamketting om met daarop in gouden letters 'Charlotte.'
Ik grijnsde, was een beetje verbaasd dat klunzig zijn hier zo werd opgevat. Ik was het niet gewend om... ''interessant'' te zijn. Niet dat ik op mijn vroegere school een outsider was, maar het plekje dat ik wel bezat - het zijn van een normale scholier die met rust gelaten werd maar weldegelijk interessant kon zijn, zo af en toe - was lang niet zo als nu.
Er gingen meer dagen voorbij, zonder dat ik het door had begon ik steeds meerdere vrienden te krijgen. Zelf deed ik daar weinig voor, het leek allemaal vanzelf te gaan. Zolang je er eenmaal 'in' zat, was het moeilijk, haast onmogelijk, om er ooit nog 'uit' te komen.