Proloog

Esperance (Australië)

Andrès stond op een klif, zijn blik gericht op de oneindige horizon. Een lichte bries speelde met zijn haren en het geluid van golven die op de branding insloegen was te horen in de verder stille ochtend. Enkele vogels floten hun ochtenddeuntjes, een eenzame meeuw cirkelde boven het strand. Een traan liep uit zijn ooghoek en viel neer op de zanderige bodem. Wolken schoven voor het waterige zonnetje waardoor het plotseling veel donkerder werd. Een tweede traan liet het stoffige zand uiteenstuiven. Nog meer wolken pakten zich bijeen. Een derde traan, het begon te regenen. Andrès streek met zijn hand door zijn warrige haar. Zijn heldergroene ogen stonden hard maar zaten tegelijkertijd vol verdriet. De regendruppels mengden zich met de tranen die nu vrijelijk over zijn gezicht liepen. Een bliksemschicht verlichtte de hemel.
Het vogelgezang was verdwenen, de meeuw was weggevlogen. Het geluid van de golven had moeite om over het geluid van de donder heen te komen. Andrès kreeg kippenvel op zijn armen, zijn T-shirt was doorweekt, water liep in kleine straaltjes langs zijn rug naar beneden.
“Andrès?” Hij antwoordde niet, hij hield zijn ogen op het oneindige gericht. “Gaat het wel met je?”
De vrager wist wel degelijk dat het niet ging maar het was zo’n zinnetje dat mensen automatisch zeiden als ze iemand zagen die zich niet goed in zijn vel voelde.
“Hebben we niet al genoeg regen gehad de laatste dagen?”
Een waterig glimlachje gleed om Andrès’ lippen. Er werd een hand op zijn schouder gelegd.
“Ik weet dat je het moeilijk hebt maar kom je echt niet mee naar huis? Je moeder heeft je nodig.” Andrès schudde zijn hoofd. “Ik wil even alleen zijn,” antwoordde hij schor.
De blik in zijn ogen werd wat zachter toen hij zich omdraaide. De donder klonk wat zwakker en verdween uiteindelijk helemaal.
“Je moet je herpakken Andrès, niet alleen voor jezelf.”
“Ik weet het.” Andrès haalde diep adem. “Maar het is zo oneerlijk.”
De regen die een paar tellen eerder nog met bakken uit de lucht viel was veranderd in een miezerige stroom waterdruppels. “Kom.” Andrès volgde de andere jongen naar diens auto die aan de kant van de weg stond. De jongen drukte een knop in om de radio aan te zetten en een vrolijk liedje klonk door de boxen terwijl de jongen het gaspedaal indrukte. Andrès kon een glimlach niet onderdrukken. Een waterig zonnetje kwam weer tevoorschijn.
“Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten doen Ethan,” zuchtte Andrès.
“Niet veel,” antwoordde die grijnzend.