Het komt goed...

"Heeft hij al gedronken?" Jessey stond voor de stal en keek naar binnen. Ze zag er moe uit. Ze was al meer dan drie uur bezig met paarden uit de weide halen, verzorgen en nog een heleboel dingen. De stalhulpen, meneer en mevrouw Brown, mevrouw Jones en zelfs ander personeel van Sunshine Valley dat niet eens iets met de stal te maken hadden maar opgeroepen waren omdat het zo druk was, liepen gestresst heen en weer.
Roos schudde haar hoofd. "Hoe is het met de andere zieken?"
Jessey zuchtte en dacht even na. "Uhm, twee merries en een sterk veulen zijn er al weer boven op. Het is niet zo'n erg virus als dat we drie jaartjes geleden hadden."
Het is een tijdje stil.
Jessey gaat weer aan het werk. Iedere keer probeert Roos, Wonder te laten drinken, maar het helpt niets.
Roos wordt steeds moedelozer. Als hij niet wil drinken, hoe moet hij dan beter worden.
Opeens stond mevrouw Brown voor de deur. Roos dwong zichzelf te glimlachen naar haar. Ze heeft niet zo heel vaak met mevrouw Brown gepraat, maar ze is wel heel erg aardig. Mevrouw Brown was degene die, toen Wonder net geboren was en nog niet kon lopen, iedere nacht heel vaak haar bed uit ging om Wonder te laten drinken. Ook zorgde ze voor Wonder als Roos op school was. Mevrouw Brown was, net als Roos, gek op Wonder. Wonder hinnikte toen mevrouw Brown de stal in kwam.
"Heeft hij al wat gedronken?" vroeg mevrouw Brown. Ze wees op de volle fles.
Roos schudde haar hoofd.
"Ik heb misschien wel een ideetje als hij echt niet wilt drinken..." zei mevrouw Brown.
Ze pakte de fles van Roos aan.
Ze draaide de fles open en doopte haar vinger in de melk. Ze duwde haar vinger voorzichtig bij Wonder in zijn mond. Wonder likte aan haar vinger. Beetje voor beetje werkte ze op die manier de melk bij Wonder naar binnen.
Een halfuur later was de fles al halfleeg.
"Zo, dat is wel even genoeg voor nu. Over een uurtje weer," mevrouw Brown kwam met een diepe zucht overeind en klopte haar kleren af.
"Ik wou dat ik vannacht hier kon blijven om Wonder te helpen, maar dat mag vast niet van mijm vader," zei Roos verdrietig.
Mevrouw Brown glimlachtte. "Laat dat maar aan mij over. Ik praat wel even met je vader. Bovendien is het morgen weekend."
Roos keek verrast op. "Echt? Dank u wel!"
Mevrouw Brown knipoogde naar haar, en liep weg.