A ranger/traitor 230

Er klonk een schurend geluid toen de kiel van het schip zich in het strand wrong. Miko wierp een blik over zijn schouder. Hoe ver zou het zijn om tot bij Nowell en de zijne te rennen. Hoe snel konden Skandiërs eigenlijk rennen? Zouden ze hem kunnen inhalen?
Er sprong een man van de reling naar beneden. Behendig lande hij in het zand. Miko zag een enorme gehoornde helm met daaronder een reusachtige man met een warrige baard en een grote grijns.
“Ik zoek een of andere angstaanjagende demon!” riep hij over het strand.
“Dan heb je hem gevonden, Gundar Hardslag!” riep Arnaut terug. “Welke wind heeft jou hierheen geblazen?”
“Oberjarl Svengal en een Grijze Jager genaamd Will Verdrag!”
“Dan ben je welkom!”

“… Svengal werd ter plekke verkozen tot nieuwe Oberjarl”, besloot Gundar zijn verhaal. “Hij zond ons hierheen en onderweg kwamen we een aantal schepen tegen die de andere richting uitvoeren en ons vertelde wat er gebeurd was. We dachten al dat jullie er achter moesten zitten. In Macindaw hebben we iets soortgelijks gedaan.” Hij keek naar Miko.
“Ik had de opdracht om ervoor te zorgen dat de jonge jager Miko en de andere boogschutters onmiddellijk werden vrijgelaten, maar dat is al niet meer nodig, lijkt me.”
“Nee inderdaad. Je kan je oberjarl berichten dat we vier Skandische schepen te koop hebben en nog een behoorlijk aantal gevangenen.” Het klonk niet als een grap en dat was het ook niet, besefte Miko.
“Ik zal het hem zeggen”, zei Gundar ernstig.
“En de families van de dode boogschutters wordt schadeloos gesteld”, ging Halt verder.
“Ruimschoots.”
“Net als die van de Grijze Jagers.”
“Dat spreekt voor zich.”
“En er wordt opnieuw een niet-aanvalsverdrag ingesteld.”
“Uiteraard.”
“Met inbegrip van Hibernia.”
“Dat kan geregeld worden.”
“En dat lukt jullie zonder een nieuwe staatsgreep te veroorzaken?”