Hoofdstuk 5

Remi bevond zich zonder dat hij het wist in levensgevaar. Hij naderde de eerste bocht in de weg tussen de twee steden maar wist niet dat de bestelwagen daarachter was geparkeerd en dat er een tweede man uit de koffer was gekomen en zich nu verborg achter struiken. Hij moest nog tien meter fietsen en dan zou er een schot weerklinken dat een einde zou maken aan zijn nu toch verpestte leven.
Maar het schot weerklonk niet. Remi hoorde hoe de man in de struik zich bewoog om het schot te lossen. Remi volgde het geluid en zag de man nog net wegduiken. Hij vloekte en draaide zich geschrokken om. Maar de man liet het daar niet bij en loste een waarschuwingsschot.
‘Stop!’ hoorde Remi achter zich.
Hij negeerde de stem en fietste snel verder. Het bevel was echter niet op hem gericht. Nee, het was de man waarvan hij dacht dat het de man was waarover zijn vader het had gehad.
De man met het pistool draaide zich om.
‘Wat?’
‘Niet schieten. Die jongen is nu toch weg.’
‘Maar we moeten hem afmaken!’
‘Ik wil niet betrokken zijn bij die zaak. Kom, we gaan het pakketje inleveren.’
‘Jij bent volgens mij veel te gevoelig voor dit werk.’
‘Ja, dat is zeker! Alleen beseft de baas dat niet.’
‘Hij beseft dat wel, anders zou je jou nooit hebben moeten voordoen als die man en zou je nu vuile werkjes aan het opknappen zijn.’
En het tweetal stapte in de bestelwagen.

Remi huilde. Hij had op hem geschoten! Nu pas besefte hij dat hij in een écht gevaarlijk complot was gewikkeld, waarom deed zijn vader hem dat aan? Nooit fietste hij harder dan dat hij dat moment deed. Hij haastte zich meteen terug naar de stad en probeerde het te vergeten.

Even later kwam hij thuis aan, nog steeds in shock. Maar het werd nog erger. In de zetel zaten Youri en Hilda. Ze waren lijkbleek en spraken niets. Remi bekeek het tafereel verbaasd.
Toen Hilda zag dat Remi er was, vroeg ze:
‘Waar was jij?’
Het was geen boze toon, nee.
‘Gaan fietsen. Is er iets?’ vroeg Remi.
Hilda zuchtte.
‘Jongen, zet je naast ons,’ zei ze.
Remi keek haar verbaasd aan en deed wat ze van hem vroeg. Hij zette zich in het voorbehouden plaatsje tussen haar en Youri.
‘Verschiet niet jongen, maar de politie was hier net.’
Remi wist meteen wat er gaande was. Hij vloekte. Hadden ze hem nu al gevonden? Had de priester hem dan toch herkend?
‘Papa,’ ging Hilda verder, ‘zijn vingerafdrukken staan inderdaad op de pillenomhulsels. Het kan ook zijn dan hij ze moest innemen onder dwang, maar je vader had geen vijanden.’
Dat denk je maar, dacht Remi. Maar weet dat ik me zal wreken op de man die met mijn leven speelde. En die waarschijnlijk ook mijn vader heef vermoord.
‘Verdomme!’ riep hij.
‘Ik weet het jongen. Het is... moeilijk. Maar we zullen er doorkomen. Samen.’
Remi wou losbarsten en alles uitleggen maar zijn stembanden lieten het niet toe. Daarbij, hij had een misdaad gepleegd, dus zelf zou hij ook gestraft worden.
Zijn hoofd zat veel te vol, en het moest eruit kunnen! Hij moest de spanningen van de voorbije dagen moeten uit kunnen gooien. Hij probeerde zichzelf te koelen, maar het lukte niet. Hij had de neiging om de laptop richting het scherm van de tv te gooien, de bloempot richting het glazen raampje in de voordeur, maar dat deed hij niet. Hij ademde diep adem en besloot om te gaan slapen.
Maar het werd een slapeloze nacht.

Youri ging ook al vroeg naar bed. Hij merkte op dat Remi zich de laatste tijd heel anders gedroeg. Zou hij het ook zo moeilijk hebben? Natuurlijk wel, maar misschien was er meer. Youri probeerde zichzelf te verlossen van die gedachten. Het was laat toen hij in slaap dommelde.
Youri sliep slechts een kwartiertje. Hij meende een geluid te horen, vanop de straat. De jongen trok de rolluiken achter zijn raam op en schoof de gordijnen aan de kant. Op de oprit van hun huis stond er een man. Hij zwaaide naar Youri. Youri wist meteen wat er gebeurde: die man had een keitje naar zijn raam gegooid, om zijn aandacht te trekken. Waarom? Youri opende zijn raam.
‘Laat me binnen,’ fluisterde de man. ‘Snel!’
Youri zuchtte. Hier had hij echt geen zin in. Toch was hij nieuwsgierig, en groeide zijn nieuwsgierigheid steeds. Hij besloot te doen wat de man vroeg en sloop zijn kamer uit. Hij wist welke treden op de trap kraakten en zijn moeder en broer eventueel konden wekken, dus die sloeg hij over. Hij baande zich in het donker een weg, maar wist ongeveer waar de meubelen stonden. Uiteindelijk kwam hij aan bij de voordeur. Youri opende hem.
De man sprong meteen het huis binnen. Hij duwde Youri tegen de muur, maar niet met de bedoeling hem te pijnigen.
‘Remi, je moet luisteren naar mij.’
Youri schrok. Hij was Remi niet!
‘Ik...’ begon hij.
‘Straks de vragen, eerst moet ik je waarschuwen. Ik ben de man waarover je vader het had. Ik had moeite met je huis te zoeken, sorry dat het zolang duurde. Onthoud dat ik de enige echte ben. Ik heb gehoord dat er mensen die uit zijn op het pakketje een valse man gaan sturen, maar ik ben de enige echte. Ik kom binnenkort terug met meer uitleg. Begrepen?’
Youri had geen idee waar de man het over had, maar dat kon hij later uitdokteren. Eerst moest hij hem waarschuwen.
‘Ik ben niet Remi. Ik ben zijn broer.’
De man verstijfde en vloekte.

Zaterdagochtend uitslapen was een heerlijk moment. Maar in deze omstandigheden hield Remi er niet van. Hij had zeer slecht geslapen en wist dat inslapen niet meer zou lukken. Dus rekte hij zich uit en stond hij op.
Zijn moeder was blijkbaar allang wakker en had de tafel al gedekt. Remi nam tegenover haar plaats.
‘Remi,’ zei ze. ‘Ben jij vannacht buiten geweest?’
Remi keek haar verbaasd aan.
‘Ik? Nee hoor.’
‘Dan zal het Youri zijn geweest.’
‘Wat is er misschien?’
‘Toen ik vanochtend hier kwam stond de deur wagenwijd open. De sleutel zat er wel op. Ik had hem nochtans gesloten.’
‘Nee, ik weet van niks.’
Remi richtte zich op de boterham die hij aan het smeren was en vroeg zich af was hij die dag zou doen. Hij dacht meteen aan Claus, maar daar kon hij toch niet heel de dag blijven? Hij weigerde nog iets te doen in verband met zijn taak, want hij was bijna dood geweest.

Hilda zette zich in de zetel met de krant in haar handen. Remi was zich aan het aankleden, om meteen naar Claus te vertrekken. Ze sloeg de krant open en bladerde erdoor. Toen ze bij de rubriek Regio kwam schrok ze.

(REGIO) PRIESTER (49) BETRAPT KIND IN KERK
Toen de negenenveertig jarige priester Jan Smets zich gisterenavond voorbereidde op de zaterdagavondmis in de gemeentelijke kerk werd hij gestoord door een geluid in de opslagruimte naast het altaar. Er lag een stapel kartonnen dozen op de grond en zijn eerste vermoeden was dat de wind hiervoor verantwoordelijk was. Nadat hij de rommel had opgeruimd trof hij een kind aan dat de dozen waarschijnlijk had omgeduwd om de priester uit het bezoekersgedeelte van de kerk te krijgen. Het kind kon echter niet meer weg want de hoofdingang was op slot. Hij liep geschrokken weg met een schub, hamer en beitel. De priester heeft geen gezicht kunnen waarnemen, maar de politie trof wel een vernielde tegel aan waar vingerafdrukken op gespot zijn. Onder de tegel was er een lege put. Het wordt wachten op de resultaten van de afdrukken. (Een artikel van Jonh.P)

Hilda schrok.
‘REMI!’ riep ze kwaad.
Dit kon geen toeval zijn. Toen ze Remi had aangetroffen in de kerk had hij sowieso gelogen! Hij lag niet op de grond omdat hij gevallen was maar omdat hij daar een tegel aan het openbreken was. Waarschijnlijk had hij zijn werk gestaakt omdat Hilda was gekomen en was hij in de avond teruggekeerd. Daarom dat hij loog tegen Claus! Maar waarom zou hij zich in vredesnaam bezighouden met het openbreken van tegels in de kerk? Was dat misschien zijn manier om de dood van Werner te verwerken?
Hilda zuchtte. Als de politie dit te weten kwam...
Remi kwam niet. Ze stelde zich recht en ging naar zijn kamer. Hij was blijkbaar al klaar met het aankleden en al vertrokken naar Claus. Waarschijnlijk toen Hilda de krant uit de brievenbus had gehaald! Ze vloekte.
Toen ze terug naar beneden liep herinnerde ze zich dat Youri nog sliep. Ze draaide zich om ging terug naar zijn kamer. Ze opende de deur en schrok.
Youri lag niet in zijn bed. Zijn raam stond open.
Hij was weg...