Scheikunde.

De pauze was choatisch. Als ik niet beter wist leek alles in een stressvolle waas voorbij te gaan. Mijn voorgevoel - een nieuweling die het lachertje van de school wordt omdat hij alleen moet zitten en simpelweg gezien vriendloos is - werd abrupt onderbroken door het feit dat er steeds meer meiden mij aan hun tafel uitnodigde. Nuchter als ik was ging ik aan een veel te grote tafel voor mij alleen zitten, wachtte tot er misschien een iemand me zou vergezellen. Dat werden er twee, drie, vier.
Ontelbaar veel.
De hele verdere pauze verdeelde ik de tijd in het beantwoorden van vragen en het stellen van vragen aan de vele scholieren die zich rond mijn tafel dromden. Zoveel drukte had ik niet verwacht, en eerlijk gezegd wist ik niet hoe ik er het beste mee om moest gaan. Maar, ik bleef glimlachen.
'Welke les heb je hierna, Sky?'
In verwarring gebracht rommelde ik in mijn tas waar ik nooit iets in kon vinden, laat staan in de drukte van nu. Uiteindelijk griste ik het uitgeprinte rooster vanonder mijn tas naar boven en ging met mijn vinger over de lessen die ik al had gehad. 'Hm,' zei ik met een bijna geluidloos zuchtje, 'scheikunde.' Scheikunde, ook wel bekend als mijn slechtste vak. Was het nou echt nodig om dat vak hier op school te krijgen? Ik zag het nut er niet van in, en als de drukte rondom mij het volgende uur net zoals nu bleef, was mijn nieuwelingenpopulairiteit van korte duur. Zuchtend stopte ik het terug, en hoorde hoe de jongen die Mathia werd genoemd voldaan begon te lachen. 'Scheikunde? Mijn lievelingsvak.'
Hij kwam wat dichter naar me toe, en zei harder dan dat wat je 'gefluister' kon noemen: 'succes.'
Ik lachte moeizaam, de bel deed me nog steeds schrikken, iets dat het meisje dat zich zo'n beetje op mijn schoot genesteld had erg lachwekkend vond. 'Houd je van scheikunde?' vroeg ze tijdens onze wandeling naar het scheikundelokaal, dat op de begane grond was. 'Niet echt,' zei ik met verdraaide stem, hopend dat ze mijn onzekere toon niet kon horen. Ze glimlachte toen ze eenmaal in het lokaal op een plekje naast een brunette ging zitten. Het viel me op dat alle meisjes er hier belachelijk goed verzorgd uit zagen. Er was geen enkel puistje, kreukel of wal te bekennen. 'O, jij zal de nieuwe leerling wel zijn,' zei een rimpelige vrouw. Ik had nog nooit een vrouw gezien die scheikunde gaf. Was dit wel een juiste beslissing van de school geweest?
'Klopt. Sky LaBeouf.'
Ze knipperde een paar keer met haar ogen, bleef doodstil naar mijn gezicht staren. Ik vroeg ik af of ik iets verkeerds had gezegd, of dat ze een soort helderziend vrouwtje was die je aura kon zien, in plaats van je gezicht. Ik slikte, net iets te hard, en de klas schoot in de lach.
'LaBeouf, zei je?'
Ik knikte met een ernstig gezicht. 'Ja, mevrouw.'
Ze keek me nog altijd streng aan, haar ogen straalden iets moederlijks uit, wat me een beetje gerust stelde. Toch kon ik nog altijd geen gemakkelijke houding aannemen, bleef wippen van mijn ene op mijn andere been. 'Je bent, ehm... Is Shia LaBeouf familie van je?'
Dit kon ze toch niet menen?
'Eh, niet dat ik weet.'
Het was schijnbaar grappig genoeg voor de klas om opnieuw in een lachbui uit te breken. Ik glimlachte wat onzeker, bleef stokstijf staan - tenminste, een poging tot - maar mijn benen werkten niet mee. 'O. Juist, ja. Nou, ik dacht... Aangezien jullie dezelfde achternaam hebben, misschien dat je eh... nou, goed, je weet wel.'
Ze probeerde haar handen in een gemakkelijke houding te zetten. Ze sloeg ze eerst over elkaar, daarna liet ze ze langs haar tengere lichaam bungelen, vervolgens krabde ze zich in haar nek, om ze daarna in haar zij te zetten.
'Ik heb een dochter, die is helemaal gek van due Shia... als -ie zo heet.'
Bij het praten gebruikte ze voor elk woord haar handen, viel me al snel op. Ik probeerde er niet op te letten, maar het was iets waar ik een hekel aan had. Langzaam werd haar gezicht rood toen ik haar aan bleef kijken. 'Nou, ga maar zitten.'
Niet echt een geschikte scheikunde-leraar, als je het aan mij vroeg.