Chapter 21

Verbaasd keek ik Laurel na, die op een bankje naast het veld ging zitten. ZE GAAT ER NIET EENS TEGEN IN?!
Dan is er echt iets mis met haar. De rest van de training heb ik nergens anders aan gedacht terwijl Laurel maar doods voor zich uit bleef staren.
Na de training besloot ik Laurel maar even met rust te laten en ging ik met mijn bal nog even oefenen aangezien ik tijdens de training niks had gedaan.
"Wat doe jij hier nog zo laat?" hoor ik opeens iemand vragen.
Geschrokken draaide ik me om en zag dat Xavier het was. "Oh, jij bent het" zuchtte ik opgelucht. "Had je iemand anders verwacht dan?" vroeg hij verbaasd. "Nee, ik was gewoon geschokt, omdat ik zo geconcentreerd was" grinnikte ik kleintjes. "Maar wat doe jij nou hier zo laat?" vroeg hij opnieuw met een kleine grinnik.
"Trainen" antwoorde ik simpel en ik wees naar de bal. "Oh..." reageerde hij dom terug toen hij de bal zag liggen.
"Achja, wil je mee trainen?" vroeg ik maar omdat ik zag dat hij het ongemakkelijk had. "ja, is goed" antwoorde hij opgelucht.
Vond jij het ook raar dat met Laurel?" vroeg Xavier opeens. "Ja, ik had eerder verwacht dat ze er tegen in zou gaan" antwoorde nadenkend. "Ik zag morgen wel met haar praten" vervolgde ik mijn zin.
"Ik denk dat we maar beter kunnen stoppen" merkt Xavier op toen het begon te regenen terwijl ik instemmend knikte en de bal op pakte.
"Dankje voor alles" glimlachte ik Xavier toe, en net voordat we weg gingen, beide een andere kant op drukte ik een zachte kus op zijn wang en draaide me snel om en beende weg, naar huis.

"Uhgg, ben echt kapot" mompelde ik vermoeid toen ik thuis kwam van 10 min in de regen lopen.
Ik besloot om maar naar bed te gaan en liep naar boven, maar net voordat ik mijn kamer binnen liep knalde ik tegen de deur post op. "Dat had ik kunnen verwachten" mompelde ik in mezelf en wreef pijnlijk over mijn hoofd. snel stond ik op en dook letterlijk mijn bed in.