``221``

“Alex kom je bed nou eens uit!” even grom ik en sla de wekker die nu al ruim 10 minuten aan het afgaan is uit. Met een harde ruk trek ik de dekens over mijn hoofd en voel ik de slaap alweer over me heen kruipen. Die droom die ik net had was echt te raar, gelukkig werd ik wakker en was ik niet dood. “en nu d’r uit!” moeder trekt de dekens met een harde beweging van mijn lichaam af en ik kijk haar met een dodelijk blik aan. Met veel tegen zin stap ik uit eindelijk uit het bed en rek me uit. “Latijn voor moeder” ik rol mijn ogen en kijk mijn moeder aan. “mater” ze knikt en loopt weg. “Uit het diepst van het hart?” ik kijk naar beneden en denk die na, dit was een instinker. “Ab imo… pectore?” vraag ik wat onzeker. Moeder glimlacht. “ik heb toast met bacon voor je, dus schiet op voordat je te laat komt” snel kleed ik me om, pak mijn school spullen en loop naar beneden.

“voor ik het vergeet lieverd” ik kijk op naar mijn moeder als ik net uit de deur wil lopen. Iets irriteerde me, alsof ik iets vergeten was. Misschien kwam het door de droom die ik had gehad, over de jongens van John, die ik nog nooit eerder had gezien.
“er komen 2 nieuwe leerlingen op school, 1 zou ik een klas hoger zitten en de ander lager. Maar de jongeste is wat ouder” even knik ik, blijkbaar was ik erg goed in leren aangezien ik op jongere leeftijd al een klas omhoog was gezet, en om eerlijk te zijn was zelfs deze stof makkelijk om te doen voor me.
“het zijn de jongens van John” ik knipper verbaasd met mijn ogen en kijk dan naar mijn moeder. Ze ziet de verbaasde blik en vernauwt haar ogen heel even.
“wat heb je gedroomd?” gelijk schud ik mijn hoofd.
“iets belangrijks, alleen dat ik op pad was met de Winchester jongens toen ze ouder waren…” mijn moeder knikt heel langzaam en dan glimlacht ze naar me.
“ga nou maar voor je te laat komt” ze duwt een kus op mijn kruin en duwt me door de deur naar buiten.