Nieuweling.

Gedurende de hele verdere week waren we druk bezig met dozen uitpakken, kamers inrichten, behangen en verven. De eerste maandag die daarop volgde, was voor mij het begin van het nieuwe schooljaar. Nog nooit was ik zo kritisch geweest wat kleding betrof. Het had me nooit eerder zoveel gedaan als het nu deed, ik wilde er kosten wat het kost goed uitzien. Het was immers mijn belangrijkste tijdsverdrijf.
Highschool.
Mijn moeder had erop gestaan me te bregen, en ze beloofde plechtig voor de hekken van de school te stoppen. 'Bedankt, ma,' zei ik luchtig toen ik de veiligheidsgordel van me afsloeg en het portier met wat moeite open deed. Ze had altijd al een kleine auto gedaan, een veel te oude auto die nodig aan de sloop toewas. Maar Margarett hechtte zich snel aan iets, of dat nou een ''iets'' of een ''iemand'' was, levenloos of levend. Ze voelde zich snel gebonden.
'Ik zie je vanmiddag weer.'
'Ik kom je halen,' zei ze, feller dan ik van haar gewend was.
'Hoeft niet,' zei ik sussend. 'ik neem wel de bus, of ga lopen. Het is mooi weer.'
Op dat moment werd de zon weggejaagd door de donkere wolken die de hele ochtend al dreigend hadden rondgezweefd, en mijn schietgebedje werd niet gehoord toen het een paar tellen later begon te regenen. Het plenste, en ik was doorweekt nog voor ik de kans had gekregen naar binnen te vluchten. 'Tot vanmiddag!' Riep Margarett, ik hoorde een zelfvoldane trots in haar stem, en dat was overduidelijk een geluid van macht. Macht dat ze alsnog haar zin gekregen had, met dank aan het weer.
Doorweekt als ik was kwam ik te laat het klaslokaal binnen. Hetgene waar ik bang voor was, kwam uit. Ik werd nagestaard, kreeg een onzichtbare stempel op mijn voorhoofd gedrukt waarop 'Nieuweling' stond. Fijn.
'Ah,' zei de leraar. Het was een dik, klein mannetje die me kritisch aankeek. Nee, meneer, ik kwam u niet bekend voor. 'U komt me bekend voor,' zei hij, alsof hij mijn voorspellende openingszin had gehoord die ik onuitgesproken al had beantwoord. Ik glimlachte alleen maar. 'Sky LaBeouf,' Zei ik als vanzelf, wetend dat iedereen nu al moeite met mijn achternaam zou hebben. Ik hoorde een giechel, keek automatisch op en zag een blond meisje mij aanstaren. Natuurlijk, dacht ik meteen, LaBeouf was tevens de achternaam van die acteur. Hoe heette -ie ookal weer? Shia, geloof ik.
'Daar is nog wel plek,' ging de leraar ondertussen door, hij overhandigde mij een dik boek waarvan ik overtuigd was deze nooit te kunnen lezen. Laat staan begrijpen.
'Bedankt,' zei ik, het was meer een gemompel, een gewoonte die ik altijd had wanneer het doodstil was en alle ogen op mij gericht waren.
Het was allemaal voor een goed doel, zei ik opnieuw tegen mezelf.