Tien

Waarom denkt die jongen in godsnaam dat ik daar kom voor zijn handtekening, heb ik nou werkelijk voor niks zo lang in die rij gestaan? Belachelijk. Ik verfrommel de flyer en gooi het op de grond. Ik kijk nog even achterom en zie daar Viktor zitten, druk bezig met handtekeningen uitdelen. Als hij merkt dat ik naar hem kijk glimlacht hij naar me. Ja, lach maar. Ik kijk nog even naar de flyer die ik op de grond heb gegooid, wat een rare handtekening heeft hij, het lijken wel cijfers. Ik pak de flyer op en bekijk het, mijn hart slaat een slag over van schrik, dat was zijn nummer en die had ik bijna weggegooid!
"Godzijdank," mompel ik. Ik zoek Kate op en samen gaan we weer naar huis, ik vertel haar het flyer verhaal en ze moet er nog om lachen ook.
"Nou, stuur je hem straks een berichtje?" vraagt ze als we bij mijn huis staan. Ik knik, ze glimlacht en geeft me een knuffel.
"Houd me op de hoogte!" zegt ze vrolijk.
"Doe ik. Doei doei!" Ik zwaai naar haar als ze op haar fiets stapt en loop dan naar binnen. Een berichtje... Wat voor berichtje? Oh shit, dit is moeilijker dan ik dacht. Ik doe een paar pogingen maar steeds verwijder ik het hele berichtje. Na een tijdje ben ik nog niet tevreden maar stuur ik het toch, anders ben ik volgend jaar nog bezig.
Hey, ik zou toch graag nog eens met je willen praten als jij dat ook wilt, ik reageerde misschien een beetje verkeerd... X Yara

Er gaat echt geen minuut voorbij dat ik niet naar mijn telefoon kijk om te zien of ik al een reactie heb. Tijdens het eten wordt mijn moeder zelfs kwaad omdat ik mijn telefoon maar niet opzij leg. Ik ben zo zenuwachtig, straks wil hij niet meer praten. Ja tuurlijk wel, anders gaf hij zijn nummer niet, toch? Ik krijg geen hap door mijn keel, uiteindelijk stop ik maar met eten na een stuk of vijf happen, ik negeer de dodelijke blik van mijn moeder. Ik spring zowat van mijn stoel van schrik als mijn telefoon trilt. Mijn moeder zucht maar knikt dat naar me als teken dat ik op mijn telefoon mag kijken, normaal is dat ten strengste verboden tijdens het eten maar ze zal wel doorhebben dat het nogal belangrijk is. Althans, voor mij dan.

Morgenmiddag? Ik haal je op om 2 uur.

Ik voel een enorme glimlach op mijn gezicht verschijnen en app hem snel mijn adres terug.
"Wat voor leuk berichtje krijg jij?" vraagt mam.
"Oh, nee niks. Kate stuurde wat grappigs over een voetballer van vanmiddag," verzin ik snel.
"Ben blij om te zien dat het weer wat beter met je gaat," zegt mijn vader, "ik weet verder niet precies wat er allemaal gebeurd is met Viktor, maar het was niet leuk om te zien dat je er zo verdrietig om was." Hij moest eens weten.
"Ja, uhm, het gaat beter ja, Kate weet altijd precies wat ze moet doen. Mag ik van tafel?"

De volgende dag stuiter ik zo ongeveer door het huis, van zenuwen of wat het dan ook maar mag zijn. Misschien is het ook wel blijdschap. Al heb ik ook steeds een vervelend gevoel in mijn buik, alsof ik diep van binnen weet dat het toch niks wordt. Na lang twijfelen over wat ik aan zal trekken ben ik eindelijk klaar en heb ik gekozen voor een mooie skinny en een luchtig zachtroze shirtje. Mijn ouders zijn aan het werk dus ik hoef niet bang te zijn dat zij Viktor per ongeluk zien, ik zou niet weten wat ik ze nu over hem moest vertellen. Ik bel Kate nog even snel en ze spreekt me bemoedigend toe. Het komt goed, zegt ze nog voordat ze ophangt. De laatste tien minuten sta ik zo ongeveer bij het raam te wachten totdat ik Viktor aan zie komen. Mijn hart maakt een sprong als ik een behoorlijk mooie auto voor het huis zie stoppen. Viktor stapt uit, snel bekijk ik mezelf nog even in de spiegel en dan loop ik naar de deur.
"Hey," zegt Viktor als ik de deur open doe, hij kijkt even naar mijn kleding en ik probeer te achterhalen wat zijn gezichtsuitdrukking betekent, maar dat is lastig. Ik volg hem naar zijn auto, Viktor doet de deur voor me open en ik ga zitten. Als hij ook gaat zitten vult de auto zich al snel met zijn heerlijke luchtje. Tijdens de rit naar het café waar we heengaan zeggen we beide niks, ik weet niet wat ik moet zeggen en ook Viktor niet. Als we uiteindelijk aan een tafeltje zitten met beide een glas fris voor ons neus verbreek ik de stilte.
"Uhm, bedankt dat je nog met me wilt praten." Viktor kijkt me met een soort van halve glimlach aan, alsof hij niet weet of er nu iets goeds gaat komen of juist niet. Nou ja, hij weet het natuurlijk ook niet.
"De reden dat ik wilde praten, is dat ik gisteren misschien niet helemaal goed reageerde. Ik was alleen wat geschrokken van de hele situatie en het was nogal veel ineens, toen ik er over na ging denken besefte ik dat ik fout zat," ga ik verder.
"Je zat niet fout... Ik heb de hele tijd fout gezeten." Viktor pakt mijn hand die op tafel ligt, ik denk er even over om hem terug te trekken maar laat het toch maar zo.
"Nou ja, het gaat erom dat... Uhm, ik weet niet wat jij nu wilt, maar..." Ik stop met praten, ik durf eigenlijk niet meer te zeggen dat ik het misschien toch wel wil proberen. Ik ben veel te bang dat hij weer nee zegt, dat hij me weer pijn doet.
"Wat, waar gaat het om?" vraagt hij zacht terwijl hij me recht in mijn ogen aankijkt. Ik besluit het er maar gewoon uit te gooien, als een pleister die je er in één keer aftrekt.
"Ik wil ons een kans geven, ondanks dat je voetballer bent, dat half Nederland je kent, je in roddelbladen staat en je weinig tijd voor me hebt. Ik wil dat omdat ik je leuk vind, ik weet niet of het gaat werken, maar ik wil het proberen." Viktor kijkt me met open mond aan maar al snel verandert dat in een lach.
"Echt?"
"Ja."
"Als jij het wilt proberen, dan wil ik het zeker. Ik wil niets liever!" zegt hij dan blij. Nu lach ik ook, ik voel hoe zijn hand zachtjes in de mijne knijpt en gelijk vliegen er weer allemaal vlinders door mijn buik. Voor ik het weet buigt hij over het tafeltje heen en geeft hij me een kus. Gewillig zoen ik hem terug. Dit heb ik zó gemist!

Sorry dat het wat langer duurde, ik zal proberen nu weer elke dag een hoofdstuk te plaatsen!
Thanks again voor de reacties, altijd leuk om te lezen! (: