Verhuis-hulpje

Ik kwam met tegenzin de auto uit en vanuit mijn ooghoek zag ik m'n stiefvader tevreden kijken. Zijn dag kon sowieso al niet meer stuk toen ik 'pa' tegen hem zei. Blijkbaar was het iets bijzonders.
Vol bewondering keek ik naar het huis waar ik voor stond. Ons huis. Het duurde even voor dat tot me doordrong, het was zo groot, gigantisch eigenlijk, en het zag er vanaf hier al luxe uit. Ik hield niet van luxe. 'Kunnen we dit wel betalen?' vroeg ik voorzichtig toen ik naast mijn moeder kwam te staan. Ze keek verbaasd op. 'Wat maakt je denken van niet?'
Ik haalde mijn schouders op en liet mijn ouders voorgaan naar binnen. 'Margarett, laten we gaan kijken,' Zei hij.
Mijn moeder giechelde als een meisje van vijftien, greep zijn hand vast en liet hem haar naar binnen leiden. Terwijl ik nog altijd buiten stond, mijn witte Nike's in het vochtige gras, hoorde ik mijn moeder een kreet uitslaan. 'O, Thomas, het is echt prachtig!' Rollend met mijn ogen kwam ik in beweging. De hal was groot, toen ik kuchte echode het door naar het plafond. Achter me hoorde ik de verhuiswagen met piepende banden tot stilstand komen, en meteen keerde ik me om om hen een handje te helpen.
'Geef maar aan mij,' zei ik terwijl ik aan kwam wandelen. Dankbaar gaf de man een doos aan mij, die zwaarder was dan ik verwacht had. Ik wankelde voor ik een weg door het gras zocht terug naar binnen. Op de zwart-witte tegelvloer liet ik de doos met een plof vallen. Al dat verhuis-gedoe vond ik altijd al een nadeel. Dozen sjouwen, kamers inrichten, verven...
Maar het was allemaal voor een goed doel, hielp ik mezelf herinneren.
De verdere middag was ik officieel benoemd tot ''verhuis-hulpje'' en kreeg ik de taak de verhuislui te helpen. Alle dozen kregen een plekje in de hal, die sneller overvol raakte dan ik verwacht had. 'Sky, help je je moeder even met de lunch klaarmaken?'
Ik zuchtte, liet mezelf vallen op een van de dozen die gevaarlijk begon te kraken. Hopelijk zat er geen duur servies in, of zo. 'Ik ben toch hiermee bezig,' Wierp ik tegen, maar ik wist zelf ook wel dat het geen zin had. Maar nog een poging kon geen kwaad, vond ik. 'We kunnen toch even langs de McDonalds?' vroeg ik, en bij het zien van moeders opgeluchte gezicht wist ik dat Thomas niet meer kon weigeren.