H 5 .1 - 14 jaar

Ik lag op een harde matras en keek naar het plafond hoog boven me. De tralies aan de zijkant gaf genoeg licht om de dingen te kunnen verlichten, wat er verlicht moet worden.
Ik draaide me naar de buitenkant om en kwam langzaam overeind.
Ik was moe, ik had niet meer de kracht om te denken hoelaat het moest zijn.
Ik zat hier al... Twee jaar, dacht ik.
Mijn ouders werden neergeschoten op de dag dat ik hier kwam. Ze waren bang dat ze zouden doorvertellen wie ik was, dat ze de politie erbij zouden halen. Uit veiligheid, zeiden ze.
Ik was stijf van de matras waar ik op lag en voelde telkens de grond onder mijn rug, zo dun was die matras.
Ik kwam overeind en wankel op mijn magere benen. Ik kreeg eten, altans een karige maaltijd uit aardappelpuree en een stukje vlees. Alles was een hell hier. Het grootste gedeelte van de dag lag ik te slapen.
De testen die ze deden, putte me uit. Ik liep naar het tafeltje en ging op de kruk zitten, maar zakte weer onderuit en kerfte met een gebroken stuk poot op de houten tafel.
De dagen, nee jaren die ik hier al was, waren allemaal met streepjes gekerft.
Mijn gave begon krachtiger te worden, dus hadden ze me hier geplaatst in een loden cel.
Ik was al zo krachtig dat mijn zweet dodelijk was.
Ik had een complete ruimte af laten branden doordat ik het zo warm kreeg dat mijn zweet op de grond begon te druppelen en vlam vatte. Twee dagen daarna, waren twee artsen verschrikkelijke haaruitval en waren constant misselijk.
Drie dagen daarna, lagen ze dood in de controlekamer.
Ik werd gebruikt als middel om energie op te wekken, de capsule waar ik in moest, werd zo warm dat al mijn lichaamswater verdween in geultjes en opgevangen werd om het te gebruiken als energie.
Ik bleek dus atoom tranen te hebben.

Ik hoorde de deur opengaan en een man in een witte pak kwam naar me toe gelopen en greep zonder iets te zeggen mijn pols vast en spoot een vloeistof in mijn aderen.
Alles in mijn lichaam werd kalm en ik kon me niet bewegen.
Een andere persoon in een wit pak, pakte me op en liep de kamer uit naar de onderzoeksruimte.
Ik werd op een loden tafel gelegd en een apparaat gleed over me heen. Een rood lampje scande mijn krachtmeting.
Het duurde ongeveer een uur, voordat ik van de tafel mocht en naar een afgezonderde ruimte mocht. Ik liet me gewoon gaan, alles wat ik had was toch al verloren en ik had enkel nog om dit te overleven.
De man die Rhino heette, kwam de kamer in, zonder pak of ander veiligheids middel.
'We hebben je test uitslagen beken en het ziet ernaaruit dat je bloed nu ook geinfecteerd is. Dus dat blijkt dat je lichaam nu volledig schadelijk is. Als je nu zou bloeden zou deze plek, plus heel Australie verwoest zou zijn. '
Ik keek hem met grote ogen aan.
'Dat betekend dat ik... Dat ik straks..' Ik happerde in mijn zin, omdat ik gewoon geschrokken was door het feit dat ik nu zo krachtig was, dat ik gewoon een continent kon verwoesten.
'Vertel me eens Noah, wat voel je nu?' vroeg hij en ik dacht na.
'Ik voel me slap, ' beantwoorde ik zijn vraag, maar keek hem niet aan. Rhino boog zich naar me toe en keek me recht in de ogen.
'Dat komt, omdat naarmate je ouder wordt, je kracht ook meegaat. Deze gave heb je niet voor niets gekregen. Je bent door god uitgekozen. Je bent de Noah van de
ark die de kwaadaardige mensheid uitschakeld om vrede te bewaren op deze planeet, duizenden jaren geleden.
Nu ben jij die Noah van de moderne tijd. Jouw doel is om uiteindelijk de wereld te laten stoppen van oorlogen. Dat is de rede waarom je geboren bent.'
Ik bleef hem aanstaren en ik begon nu dingen te begrijpen die ik zelf niet eens wilde weten.
'Hoe weet je dat ik zo iemand ben?'
De man begon te lachen. 'Dat is niet moeilijk, waarom zou anders je naam Noah, zijn. Waarom zouden je ouders omgekomen zijn na je geboorte? Waarom zouden je tranen alles laten branden en jezelf niet? Nee, jij bent een afstammeling van de beroemde Noah.'
Rhino schreeuwde zowat, maar zijn stem gaf aan dat hij er lol in had.
Ik sloeg mijn ogen naar beneden en liet alles bezinken.
'Maar wat zou er gebeuren als ik zeventien zou zijn?' vroeg ik hem en de man liet zich op de grond vallen, maar kwam al snel weer overeind.
'Je lichaam zou smelten, je zou vloeibaar uranium worden.'